Niet Aan Tafel

"Kun je dat ding neerleggen? We zitten aan tafel."
"Nee."
"Hoezo, nee? Ik weet niet of je hebt opgelet op weg hierheen - ach, waarschijnlijk ook niet, nu ik erover nadenk. Je bent de hele rit in de taxi bezig geweest met die kubus." Ik rolde met mijn ogen en deed mijn best om niet ongeduldig met mijn vingers op de tafel te trommelen. Mensen keken al genoeg. Hoe vaak zag je tenslotte ook een volwassen man met een Rubiks Cube in een restaurant spelen? (en dan ook nog eens zo snel dat je maar met je ogen hoefde te knipperen en hij was alweer tien stappen verder. Het was nog altijd hypnotiserend.)
Ach, het zou me niet moeten verbazen. Eten had bij hem nooit op de eerste plaats gestaan.
"Het eten is toch nog heet," zei hij, onverstoorbaar. "Ik snap niet waarom mensen het altijd zo warm op moeten dienen. Het zorgt alleen maar dat je eindeloos moet wachten voor je kunt beginnen. Inefficient." Hij draaide de kubus nog een paar slagen, maar keek me in ieder geval wel aan. Ik zuchtte. Typisch iets voor hem om te klagen over dingen die bij normale mensen niet eens opkwamen. De warmte van het voedsel, for god's sake.
"Ik dacht dat je dat ding kinderachtig vond."
"Ik dacht dat mensen het waardeerden als er iets met hun geschenk gedaan werd."
"Ik dacht dat het jou niks kon schelen of andere mensen je wel of niet waardeerden."
"Ik hoop dat we niet een hele conversatie gaan beginnen waarbij elke zin begint met 'ik dacht'."
"Ik dacht van wel," zei ik plagerig. "Maar je probeert het onderwerp te veranderen. Dat gaat niet werken. Weg ermee." Ik probeerde de kubus uit zijn hand te pakken, maar hij was te snel en ik deed een greep in de lucht.
"Ik dacht het dus niet."
Ik onderdrukte een lach. "Niet grappig, Sherlock." Ik deed opnieuw een poging. Dit keer slaagde ik erin zijn hand beet te pakken, maar in een vlugge beweging pakte hij de kubus over met zijn andere hand. Hij grijnsde. Ik zuchtte.
"Je bent je ervan bewust dat je momenteel heel irritant bezig bent?"
"I am perfectly aware of that fact, John."