13~

De bel gaat en ik kijk op van mijn boek. Heel de biologie les had ik gestaart naar dezelfde pagina. En gek genoeg wist ik niet eens waar de pagina over ging. De blikken van William had ik ontweken, maar ik voelde ze wel. Ik pak snel mijn boeken en verlaat het lokaal als eerste. Onderweg naar mijn kluisje kom ik Monroe tegen. ‘Hey.’ Groet hij me. ‘Hoi.’ Groet ik terug terwijl ik door loop naar mijn kluisje. Monroe volgt me. Ik tik mijn kluisjescode in en zie Monroe hetzelfde doen bij het kluisje naast me. Tegelijkertijd vliegen onze kluisjes open. ‘Dus we zijn buren?’ Vraag ik speels. Hij knikt met een grijns. ‘Wat doe jij normaal in de pauze?’ Vraagt hij terwijl hij zijn boeken in zijn kluisje stop. Oh, ehm. Hoe ga ik dit op een normale manier zeggen om geen loser te lijken? ‘Bieb.’ Antwoord ik nonchalant. Belle, dat klonk werkelijk, absoluut, zonder twijfel, honderd procent dom. ‘Cool.’ Hoor ik van naast me komen. Ik had me helemaal verscholen in mijn kluisje om mijn rode hoofd te verbergen. Verbaast kom ik achter mijn deurtje vandaan. Ik trek een wenkbrauw op. ‘Cool? Meen je die?’ Vraag ik hem, ik kan mijn lach nog net onderdrukken. Hij grinnikt. ‘Ik moest toch wat zeggen.’ Hij haalt zijn schouders op. Ik geef hem een speels klapje op zijn schouder. ‘Auw!’ Zegt hij overdreven. Ik gooi mijn kluisje dicht en zwaai m’n rugtas over m’n schouder. ‘Wat ga jij doen in je pauze?’ Vraag ik hem. Ook hij slaat zijn kluisje dicht. ‘Jouw stalken.’ Ik schud mijn hoofd en lach. Wait. Dat klonk als een giegel. Iieell, ik giegel nooit! ‘Wat heb jij toch?’ Vraagt Monroe terwijl hij mijn schouders vast pakt. Ik kijk hem niet begrijpend aan. ‘Soms ben je echt totaal weg van deze wereld.’ Hij schudt me een beetje door elkaar. ‘Vertel mij wat.’

Zwijgend eten we onze lunch. Af en toe wisselen we wat blikken. Je zou denken dat het een awkward situatie is, maar het valt mee. Plots wijst hij met zijn vinger naar me. ‘Wat ik nou niet begrijp hè,’ begint hij, terwijl hij zijn vinger op en neer beweegt, ‘waarom weiger je niet gewoon?’ Hij laat zijn hand vallen op die van mij. ‘Wat weigeren?’ In mijn hoofd ga ik na waar we het voor het laatst over hadden. We hadden het over huisdieren, hij heeft een uil. ‘Dat huwelijk natuurlijk.’ Ik maak een “ohhw” geluidje en kijk weg. Waarom weigerde ik niet? Ohja ik weet al waarom. Omdat ik dan heel mijn leven vast zit in mijn ouders huis waar ik geslagen wordt. Hoe sneller weg hoe beter. Dat zeg ik natuurlijk niet tegen Monroe, in plaats daarvan haal ik mijn schouders op. ‘Oh komop, ik weet dat je niet met hem wilt trouwen.’ Ik kijk hem aan. Het is waar, ik wou niet echt met William trouwen. Maar, het kon erger toch? Ik bedoel, het is niet zo dat William lelijk is. En zò onaardig is hij nou ook weer niet. ‘Ik heb geen keus, Monroe.’ Mijn stem klinkt trilleriger dan gehoopt. Ik wil niet zwak lijken. Want ik ben niet zwak. Hij knikt en haalt zijn hand van de mijne af. Oeh, gek genoeg was ik niet eens rood geworden. Wat een overwinning. ‘Zo, zo, zo.’ Hoor ik een treiterige stem zeggen. Tuurlijk, Shirley. Deze dag kan echt niet slechter meer. ‘Belle, liefje, ik wist niet dat je “bezet” was.’ Ik kijk haar vragend aan, waar heeft ze het nou weer over? ‘Kijk dan wat ik van je moeder heb gekregen.’ Ze houdt me een roze enveloppe voor. Ik gris het uit haar handen en maak het open. Wat?!

Tranen springen in mijn ogen. Hoe kan dat nou? ‘Oh, maak je geen zorgen, schat. De hele school heeft er een. Wordt een groots feest.’ Ze draait zich om en loopt heup wiegend weg. Deze dag kon dus nog wel erger. Ik voel dat Monroe de kaart uit mijn handen neemt. ‘Hè, shit.’ Hoor ik hem zacht zeggen. Hij staat op en loopt om de tafel heen naar mij toe. ‘Belle, gaat het?’ Vraagt hij terwijl hij een beetje door zijn hurken gaat. Ik schud mijn hoofd. Natuurlijk gaat het niet. Mijn moeder verpest zoals altijd weer mijn leven. Wat zou William hiervan vinden? Een luid gepiep vult mijn oren. De luidspreker begint te praten. Maar het is niet de directeur, het is William. ‘Dames en heren. Zoals jullie misschien wel hebben vernomen, ga ik trouwen.’ Hij grinnikt. ‘Ik ga trouwen met de dorpsgek. Dus als jullie me een plezier willen doen. Zorg dat dit huwelijk niet door gaat. Pest haar maar weg ofzo, zorg dat ze verdwijnt.’ Met zo’n zelfde piep als dat hij begon, eindigt het weer. Een eenzame traan loopt over mijn wang. Mijn leven is voorbij. Ik spring op en pak nog snel mijn tas. Ik verlaat de bieb via de nooduitgang. Ik zet het op het rennen, ik wil zo snel mogelijk naar huis. Wat een rot dag. Damn, ik haat William.