12~

In geuren en kleuren vertel ik Monroe wat ik allemaal weet van King Arthur. Hij luistert aandachtig. Af en toe knikt hij of zegt hij “ohja”. ‘Dus, zullen we beginnen met informatie zoeken?’ Eindig ik mijn verhaal. ‘Volgens mij hebben wij geen boek meer nodig, jij weet alles al!’ Hij lacht, ik merk nu pas dat ik sinds tijden weer met iemand heb gepraat op school. Ik zie Shirley gemeen naar me kijken. Snel draai ik mijn hoofd naar de grond. ‘Trek niets van haar aan joh.’ Zegt Monroe terwijl hij een hand op mijn schouder plaatst. Ik haal mijn schouders op. Hij moest eens weten wat zij allemaal gedaan heeft om mijn leven een hel te maken. Als ik weer opkijk zie ik dat Shirley met haar vriendinnen praat, ik haal opgelucht adem. ‘Zullen we naar de bieb?’ Stel ik voor. Monroe knikt en we staan op. ‘Meneer mogen wij naar de schoolbibliotheek om informatie te verschaffen?’ Vraag ik netjes. ‘Tuurlijk, alsof een nerd zoals jij niet genoeg weet.’ Wow, zei hij dat nou echt? Ik slik langzaam. Ik hoor mensen lachen, dus hij zei het toch… Gênant. Ik loop het lokaal uit, op de voet gevolgd door Monroe. ‘Zijn de leraren allemaal zo gemeen?’ Vraagt hij me met een gechoqueerd hoofd. Ik haal mijn schouders op. ‘Soms.’ Ik kijk hem niet aan. Ik schaam me dood. Wat zou hij wel niet van me denken nu? Een nerd die altijd alleen is, bang voor een blonde muts en een loser.

Zodra ik de hoek om ga bots ik tegen iemand op. ‘Auw.’ Zeg ik zachtjes terwijl ik op mijn hoofd wrijf. Ik kijk op en kijk recht in Williams gezicht. Ik zucht, kan deze dag nog raarder? ‘Gaat het Belle?’ Vraagt hij. Ik knik, blauwe plekken ben ik toch al gewend. ‘En bij jou?’ Vraag ik terwijl ik op zijn hoofd wijs. ‘Ja dit doet wel een beetje pijn. Is het al blauw?’ Ik grinnik. Ik hoor een kuchje naast me. Ohja, Monroe. ‘William dit is Monroe, hij is nieuw. Monroe dit is dus William hij is mijn..’ Ik val stil, wat is William? ‘Verloofde.’ Vult William aan. ‘Moest dat nou?!’ Zeg ik bot terwijl ik me van Monroe’s verbaasde gezicht tot William went. ‘Verloofde?’ Herhaalt Monroe. ‘Maar jullie zijn nog kinderen.’ Zegt hij vervolgens. ‘Het werkt hier een beetje anders. Kom we gaan naar de bieb.’ Ik grijp Monroe’s hand beet en trek hem mee. Ik draai me nog een keer om, William staat daar met een grijns me uit te zwaaien. Ik zucht hardop, ‘Sukkel.’ ‘Wat?’ Vraagt Monroe verbaast. ‘Ohh nee, niet jij. William, echt een sukkel.’ ‘Waarom trouw je dan met hem?’ Vraagt hij, de gechoqueerde blik is nog altijd niet van zijn hoofd verdwenen. Op zijn gezicht staan rimpeltjes van het fronzen. ‘Omdat we zijn uitgehuwelijkt.’ Antwoord ik simpel. Hij stopt met lopen. ‘Wat zeg je?!’ Even dacht ik een onderliggende grom te horen. ‘Uitgehuwelijkt?’ Hij steekt zijn handen in de lucht op. ‘Waar ben ik beland?’

‘Dàt,’ ik pauzeer even, ‘is een hele goede vraag. Kom ik leg je het uit in de bieb.’ Ik pak hem weer bij de hand en ik laat hem niet los. Ik grinnik in mezelf, niet te geloven dat ik een jongenshand vast heb. Tuurlijk had ik die van William ook vast gehad, maar dit, dit voelt anders. Ik trek hem mee naar een van de tafeltjes. Hij zet zichzelf neer op de stoel tegenover me. ‘Leg het maar uit.’ Zegt hij dan. ‘Deze stad, is anders. We leven als het waren nog met ouderwetse principes. Het is hier heel normaal dat je op je zeventiende wordt uitgehuwelijkt en op je achttiende trouwt. Ook de rol van de vrouw is nogal ouderwets. En als je hier geboren wordt, leef je hier heel je leven.’ Ik kijk hem aan, ik kan zijn emotie op dit moment niet helemaal bepalen. Plots grijpt hij mijn hand. ‘Ik vind het heel erg voor je.’ Ok. Dat had ik dus niet verwacht. Ik voel mijn wangen rood worden. Damn. Ik slik de brok in mijn keel door. Langzaam knik ik op en neer, zonder hem aan te kijken. Ik trek mijn hand onder de zijne vandaan. Gek genoeg voel ik me een verrader naar William toe. Whut? Waar ben ik mee bezig? Belle, focus. Een zwaaiende hand voor mijn gezicht haalt me uit mijn gedachtegang. ‘Alles ok?’ Vraagt Monroe met een grijns. Wouw, wat een grijs. Van mij mag hij altijd blijven grijnzen.