#11 Let's talk

De frisse warme lucht, streelde haar huid. De groende grassprietjes kietelde tegen haar nek aan, toen ze lang uit in het gras lag. Dit moment leek wel een droom, het was zo rustig en vredig dat het bijna niet waar kon zijn. Het was vreemd dat ze de enigen was die hier lag te genieten.
Hoe was ze hier gekomen? Op de meeste simpelen manier die je maar kan bedenken. Doelloos rond wandelen. Nou eigenlijk was het niet geheel doelloos, ze was op zoek naar Team 7. Met overduidelijk geen succes. Aish, waarom waren ze niet wat duidelijker. Licht geërgerd draaide ze haar linker zeide. Met een hand wiebelde een bloementje op en neer. 'Ze hadden me niet alleen moeten laten'
Wacht! Opeens kwam er een idee omhoog gesprongen. Ronin, natuurlijk.
'Ronin'
Een kleine wind stoot op kwam van de plek waar hij gelijk verscheen. Hij liet zijn handen over zijn donker paarse kimone strijken. Zijn bijna blauwe ogen keken haar aan.
'Het is lang geleden dat de zonnestralen mijn huid bedekte.' Vriendelijk keek hij haar aan.
'Het is lang geleden dat we elkaar zo weer hebben gesproken, Ronin'
'Te lang gelden' hij ging langs haar op het gras zitten.
Eigenlijk was het niet Yin's bedoeling om een gesprek over koetjes en kalfjes te hebben. Ze wou meer weten over wat er was gebeurd. Ze had recht op antwoorden. Ze wou weten wat er met haar dorp is gebeurd. Een grootte ninja dorp gaat niet zomaar ten onder.
'Ronin, wat is er met dorp gebeurd?'
'Die is verwoest door ninja's.' Het leek er op alsof hij er niet over wou praten.
'Ik wil meer weten, Ronin' Yin hees haar zelf omhoog en ging ook zitten. Met haar zwarte ogen keek ze recht in zijn ogen. 'Vertel het me.'
' Het was een koude herfst avond. Net zo als altijd stond ik op de uitkijk bij jou steen. Ik moest er voor zorgen dat er niks en niemand bij jou in de buurt kwam. Alleen een grote ontploffingen in de midden van het dorp liet me opkijken. De ontploffing was zo groot dat een vijfde van het dorp werd verwoest. Vrouwen en kinderen schreeuwde van paniek. Ik wou ze helpen, maar ik mocht mijn post niet verlaten.' Ronin nam even een adem pauze, je kon aan zijn stem horen dat hij moeite had met het te vertellen. Yin voelde zich een beetje schuldig dat ze hem dwong het te vertellen.
'Het vreemde was dat onze ninja's nergens te vinden waren. Alsof ze waren verdwenen of al waren uitgeschakeld. Ik wil nog steeds weten hoe ze het dorp zijn binnen gekomen zonder enigen problemen. Aya zou hun al lang opgemerkt moeten hebben en de leider moeten hebben gewaarschuwd.
De ninja's waren met ze vele. Ze verwoeste alles wat ze tegen kwamen en vermoorde iedereen die hun pad kruiste. Zonder onze ninja's hadden de dorpelingen geen kans om te overleven. En wij geesten konden alleen helpen als de dorpelingen de technieken wisten. Helaas was deze jutsu alleen aan de ninja's geleerd die er nu niet waren.'
'Ronin, hoe komt het dan dat ik en de steen nog in zo'n goede staat waren gebleven?' Als de ninja's van ons dorp waren verdwenen, wie had haar dan beschermd?
'De leider kwam naar ons toe. Hij zorgde er voor dat er niks met jou zou gebeuren. Sorry Yin, dit is alles wat ik je ga vertellen. Het is soms beter om het verleden te vergeten.' De manier waarop hij keek vertelde me al dat ik hier geen inspraak op had. Hij had een besluit genomen en die bleef zo staan.
'Bedankt dat je me zo veel vertelde.' Ze lachte lief zijn richting op. Later zou ze hem wel meer vragen, maar het was genoeg voor vandaag.
Hij keek haar recht in haar ogen aan en lachte vriendelijk. Met zijn grote mannen hand aaide hij over haar witte haren. Zijn hand zou er gelukkig niet voor zorgen dat haar haren door de war raken. Alleen zijn aanraking was te voelen. Yin keek hem recht in zijn ogen aan. Hij keek terug alleen was er iets anders. Het voelde alsof hij langs haar heen keek. Nee, het voelde meer alsof hij naar iemand anders keek. Hij zag haar niet. Of leek dat maar zo?