OO2 - Best Friends Forever.

De negenjarige Louis Tomlinson was een keurige leerling op zijn school. Hij haalde goede cijfers en was er altijd met zijn verstand bij. Hij was een beetje een excentriek persoon, zeker voor zijn leeftijd. Hij was een stuk volwassener dan zijn klasgenootjes, en hij ging dan ook niet met zijn leeftijdgenootjes om. Hij hield veel van lezen en spendeerde dan ook uren boven op zolder, waar de boekencollectie van zijn moeder opgeborgen stond. Louis was de zoon die iedere moeder zich wenste: Hij deed precies wat hem verteld werd en was altijd eerlijk. Buiten lezen was één van zijn vele andere hobby's het bespelen van de piano. Louis had maar liefst vijf halfzusjes, waarvan er vier bij hem in huis woonden. Zijn vader kende hij nauwelijks, maar een week geleden besloot hij dat het tijd werd hem eens op te zoeken. Hij zocht zijn adres op en had toen de eerste, de beste vlucht naar Cyprus geboekt, waar zijn vader hedendaags bleek te wonen. Daar werd hij in eerste instantie met open armen ontvangen, maar toen Louis zijn vader beter leerde kennen, kon hij het niet meer zo goed met hem vinden. Louis' vader was precies het tegenovergestelde van zijn zoon. Luidruchtig, roekeloos, et cetera. Hij had een nieuwe vrouw, en dat kwelde Louis nog het meest. Louis wist wel dat zijn moeder zelf ook een nieuwe man had genomen, maar toch vond hij het moeilijk te verdragen. Daarom had hij besloten terug naar huis te keren, waar zijn moeder opgelucht op hem zou staan wachten.

Louis William Tomlinson.

Met mijn koffer in de ene hand en de handbagage in de andere, liep ik door de hal van de vlieghaven. Er waren zoveel mensen hier. Mijn moeder zou bij het station op me wachten, dus hier moest ik nog even alleen de weg zien te vinden. Ik was het wel gewend dingen alleen te doen, dus ik maakte me er niet nerveus voor. De vorige keer was ze wel tot op de laatste, mogelijke centimeter met me meegelopen. Ze moest er ja voor zorgen dat ik alleen zou mogen reizen. Ik dacht terug aan alles wat er bij mijn vader gebeurd was. Hij was zo luidruchtig geweest. Hij had vreselijke muziek bijna 24/7 op volume honderd staan, had alles overal rondslingeren en was totaal niet welgemanierd. Nu begreep ik waarom mijn moeder de koffers had gepakt en bij hem weg was gegaan. Ineens knalde iemand vanachter tegen me op, waardoor ik bijna op de grond viel. Het jongetje dat tegen me op botste, lag wel op de vloer. Ik hielp hem overeind en vroeg of het ging, waarop hij iets onverstaanbaars mompelde, waar ik maar uit opmaakte dat het prima ging.
"Snel, verstop me," zei hij zachtjes en ik volgde zijn blik. "Hij gaat me vermoorden!"
Ik duwde het jongetje wat achter mijn rug om hem te verbergen. De man zag er inderdaad razend uit, en ik vermoedde dat het zijn vader was.
"Snel, kom mee," zei ik, en trok hem mee aan zijn pols. Beiden renden we zo hard weg als we konden. Bij het station dat vlak naast het vliegveld lag, wachtten we een beetje gehaast op de trein, en vlogen erin toen hij eindelijk aankwam. Het jongetje hijgde even uit voordat hij sprak. "Dankjewel."
"Graag gedaan." Nu pas zag ik wat hij in zijn handen had. Het waren twee baseballcaps die er niet goedkoop uitzagen. Baseball, ik vond het een verschrikkelijke sport. Wat was er nou leuk aan een bal slaan met een knuppel? Het zette vaak nog tot geweld aan ook nog. Ik negeerde de petten en zocht een onderwerp om met hem over te praten. Het jongetje keek me een beetje ongemakkelijk aan. "Ik ben Harry," zei hij uiteindelijk, en stak zijn hand naar me uit. Ik glimlachte naar hem om te laten weten dat ik het apprecieerde. Ik nam zijn hand aan en antwoordde mijn naam. Daarna keek hij aarzelend naar zijn petten. Eén ervan stak hij naar mij uit. "Hier. Voor jou. Omdat je mij gered hebt." Dankbaar nam ik hem aan en bestudeerde hem van binnen en van buiten. Met een grimas op mijn gezicht zette ik de cap op. Hij was wat groot maar dat maakte niet uit. Harry deed precies hetzelfde.
"Best friends forever?" Opnieuw stak hij zijn hand naar me uit. De manier waarop hij het vroeg was zeer schattig. In plaats van zijn hand aan te nemen, trok ik hem in een knuffel. "Absoluut," antwoordde ik ietwat onzeker. Hij zou mijn eerste vriend zijn, want op school wilde niemand echt met me omgaan. Ze vonden me raar en lachten me uit.

Vanaf dat moment werden Louis en Harry beste maatjes. Louis nam Harry mee naar huis en stelde hem voor aan zijn moeder. Daar bekende Harry dat zijn ouders hem achtergelaten hadden, en dat hij ze waarschijnlijk niet meer terug zou vinden. Louis' moeder wilde hem in eerste instantie naar een weeshuis sturen, maar toen ze de smekende oogjes van haar zoon nog eens bekeek, stemde ze uiteindelijk in. Sindsdien leefde Harry bij Louis in huis, en werd hun relatie alleen nog maar beter.