~Chapter 3.8~

‘’I am head of Slytherin, but also yours and Draco’s godfather.’’

Uiteindelijk konden Professor Snape en Louise nog een paar beroepen vinden die bij haar pasten en waar ze ook de goede lessen voor volgde. Maar de Professor had haar nog iets langer laten zitten en wilde met haar praten over het feit dat ze nu een lid van de Malfoy familie was. Louise hield zich tijdens dat hele gesprek stil en liet de Professor maar praten, totdat hij haar na een tijdje liet gaan. Zodra ze de deur bereikt had, werd ze echter – tot haar grote ergernis – nog een keer tegengehouden.
‘Louise,’ zei Snape. Ze stond ervan te kijken dat hij voor de eerste keer in deze vijf jaar haar voornaam uitsprak. Ze keek hem aan over haar schouder en wachtte af. ‘Ik ben het hoofd van jouw afdeling, maar ook de peetvader van jou en Draco.’
Hij gaf haar even de tijd om dat te verwerken voordat hij verder sprak. ‘Mijn punt is; als er iets ernstigs aan de hand is, en je hebt niemand om naartoe te komen… Ik ben hier.’
Die uitspraak liet haar zo perplex staan dat ze even een minuutje nodig had om bij te komen.
‘…Dank u,’ zei ze gauw, en ze verliet zo snel als mogelijk zijn kantoor.
Nu wilde ze zichzelf gaan bewijzen. Ze was meteen begonnen met studeren voor haar examens, ook al waren die nog weken ver weg. Nu moest ze dus elke dag én haar huiswerk maken, én ze besteedde daarnaast nog twee tot drie uur aan al haar notities doorlezen. Vaak zat ze tot na middernacht in de Slytherin common room, en werd ze de ochtend erna door Blaise aangetroffen.
‘Ze hadden je beter in Ravenclaw kunnen plaatsen, liefste,’ zei hij, twee weken voor de examens, toen hij haar voor de zoveelste keer wakker moest maken omdat ze met haar hoofd in de boeken in slaap was gevallen. Louise streek haar blonde haren uit haar gezicht.
‘Nee, echt niet,’ antwoordde ze slaperig maar fel. ‘Ik wil mezelf gewoon bewijzen. Professor Snape leek niet veel vertrouwen in me te hebben.’
Ze sloeg haar boeken dicht en zocht alle veren en stukken perkament met notities bij elkaar. ‘Maar hij heeft in niemand vertrouwen…’
‘Draco vertelde me laatst, met een enorme grijns, dat hij er zeker van was dat ik niet zou gaan slagen,’ ging ze verder alsof Blaise niks gezegd had. Woedend duwde ze al haar spullen ruw en hardhandig in haar tas.
‘Nou, dat al best, maar-‘ ‘En ik heb ook mijn eigen ouders teleurgesteld omdat ik werkelijk geen flauw idee heb hoe ik me als een waardige Malfoy hoor te gedragen,’ sloot ze haar verhaal af.
Blaise zuchtte en pakte haar handen vast, die beiden trilden van ingehouden woede.
‘Louise,’ zei hij langzaam en voorzichtig. ‘Je hebt je ouders niet teleurgesteld. Ze houden van je, en ik weet zeker dat ze je pogingen zeer waarderen. En wat Draco betreft…’ Hij zuchtte en Louise legde haar hoofd vermoeid op zijn schouder.
‘Hij heeft tijd nodig, denk ik. Het ging een paar dagen goed, maar elke kleine gebeurtenis kan hem weer terug laten vallen in zijn oude manier van doen. Als hij het eenmaal weet te accepteren, en deze keer volkomen, dan word alles beter. Dat beloof ik.’
Ze glimlachte een beetje.
‘Ik hou van je, Blaise.’ ‘En ik van jou.’

De examens waren begonnen. Vaak werd ’s ochtends de theorie getest en in de middag pas de praktijk van de vakken. Louise had goed geleerd en was vastberaden om voor elk vak minstens een ‘’Acceptable’’ te scoren, maar juist door die vastberadenheid werd haar faalangst vele malen groter dan normaal. En door de uitputting van het dag en nacht leren, en natuurlijk van de examens zelf, werd haar lontje steeds korter en was de kans groot dat ze anderen een klap verkocht als mensen iets tegen haar zeiden wat haar niet beviel.
Toch spendeerde ze nog elke vrije minuut met het doorlezen van haar notities en zichzelf dingen te vragen over de leerstof. Ze moest ne zou slagen, ze moest en zou haar ouders, en daarmee vooral haar vader, trost maken.
Blaise vertelde haar elke dag dat ze het rustig aan moest doen, dat ze ongetwijfeld zou slagen met geweldige beoordelingen en dat hij zich zo’n zorgen om zich maakte, maar ze trok zich nergens wat van aan. Daarom waren ze beide ook blij dat de examens eindelijk voorbij waren.
Louise zat buiten met Blaise, in de schaduw van hun favoriete boom, eindelijk te genieten van haar welverdiende rust. Ze had zo een tekort aan slaap gehad de afgelopen weken dat ze bijna in slaap was gevallen, als Draco haar rust niet kwam verstoren.
‘Louise,’ snauwde hij. Zijn stem was kil, ijskoud, en zijn uitdrukking stond hard maar ernstig. ‘Moeder wilt dat we nu naar huis komen. Vader is opgepakt.’