03.

Ik heb mijn ogen gesloten, zoals Nico heeft opgedragen. Adrenaline giert door mijn lichaam. Ik wil mijn ogen openen als ik plots een naald mijn arm in voel gaan. Maar mijn ogen weigeren. Het is alsof ik elke spier in mijn lichaam langzaam niet meer bestuur. Mijn vingers bewegen gaat niet, mijn benen bewegen gaat niet, ik kan niets meer. Als een levenloze lappenpop lig ik daar maar. Ik hoor niets meer dan vaag gebrabbel. ‘P20 is toegediend.’ Kan ik nog net onderscheiden van het geluid van de krakende takjes. Wacht, krakende takjes? ‘Ze gaat weg.’ Hoor ik de platina blonde tut zeggen voordat mijn hoofd begint rond te tollen. Het geluid van vogels vult mijn oren. Wacht, vogels? Ik ruik het bos. Wacht, bos? Leef ik nog? Langzaam probeer ik mijn vingers te bewegen, het lukt! Mijn vingers voelen een aardachtige substantie die een beetje vochtig aan voelt. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar, ik ben in een bos in de middeleeuwen. Hell yeah. Ik waag het erop en open mijn ogen. Meteen sluit ik ze, het zonlicht is te fel. Ik hoor stemmen naast me. De anderen zijn er ook! Ik open mijn ogen weer en knipper. Al snel kan ik alles van elkaar onderscheiden. De hoge bomen doen me denken aan een sprookjesbos. Ik draai mijn nek langzaam naar links, daar ligt het meisje dat eerst ook naast me lag. Ik draai nu mijn hoofd naar rechts, waar de enthousiaste Christopher al recht op zit. ‘Dit is geweldig.’ Roept hij als zijn blik de mijne ontmoet. Ik grinnik. Ik druk mezelf met mijn armen in een zithouding. We zitten in dezelfde kring als dat de stoelen waren. Wat nu?