02.

‘Hoe gaat dit precies te werk en wat zijn de gevolgen voor ons.’ Hoor ik een kalme vrouwelijke stem zeggen. ‘Nou, mevrouwtje, jullie worden als het ware naar een andere tijd geteleporteerd terwijl jullie lichamen hier blijven. Daar hebben jullie een tweede lichaam. Gebeurt er iets met het lichaam dat hier blijft, voelen jullie het daar. Lopen jullie daar verwondingen op, verschijnen die ook op dit lichaam. Dus-‘. ‘Ho! Wacht eens even.’ De man naast me onderbreekt Nico. ‘Werkt dit echt?’ Vraagt hij dan met een enthousiaste ondertoon. ‘Ah, een enthousiasteling! Om eerlijk te zijn, waarschijnlijk niet. Er is een kans dat jullie allemaal dood gaan.’ ‘Wat?!’ Schreeuwt iedereen in koor. ‘Rustig, het was maar een grapje.’ Zegt Nico erachteraan. ‘Hoop ik.’ Zegt hij dan wat zachter zodat alleen ik en de man naast me het kunnen horen. Mijn ogen worden groter en ik hoor het piepje naast me sneller piepen. ‘Rustig.’ Zegt de platina blonde muts terwijl ze haar hand op mijn schouder legt. ‘Dit kunt u niet maken! Ik heb kinderen die thuis op me wachten. Mensen die me nodig hebben. Ik doe hier niet aan mee!’ De kalme vrouw van eerst was nu in paniekmodus; ik geef haar groot gelijk. ‘Nee, u heeft geen kinderen Léonore Vermeer. Sterker nog, u bent een raar kattenvrouwtje. Niemand zit op u te wachten. Uw leven is compleet doelloos. En deze man hier,’ hij wijst naar de man naast me, ‘Christopher Hilders, zijn leven is ook nogal doelloos. Nooit een vrouwtje gevonden, geen baan en denkt nog steeds dat hij in de twintig is. Elke dag een biertje is ’t niet?’ Ik hoor de man naast me grommen. ‘En dat jonge meisje daar, dat zo bang lijkt. Is een crimineel en gaat heel haar leven al van pleeggezin naar pleeggezin. Niemand moet haar, haar leven is nu al verpest en doelloos. Waar het op neer komt is dat ieder hier niet zomaar hier is gekomen. Jullie levens zijn onproductief en niemand zal jullie missen als jullie niet meer terug komen.’ Het is stil na de uitbarsting van Nico. Iedereen gaat in zijn hoofd na hoe doelloos z’n leven is. Mijne is behoorlijk doelloos. Middelbare school wel afgemaakt maar verder bezorg ik nu alleen nog stinkende kranten. Maar aan dit experiment meedoen? No Way.

‘Dit is absurd, natuurlijk gaan mensen ons missen.’ Zegt een kwade jongensstem. ‘Natuurlijk, de eerste paar jaar misschien, maar daar hebben we natuurlijk al op gerekend en hebben we volledig onder controle. Goed zullen we dan maar beginnen?’ Ik kijk angstig om me heen, willen ze dit echt gaan doen? Waarom houdt niemand hem tegen? De overheid ofzo. ‘Waarom doet u dit?’ Vraagt een meisjesstem vanuit een andere hoek van de kamer. ‘Waarom? Ja dat is zeker een goede vraag. Om het simpel te houden, geld. Het kost geld, maar als dit lukt, verdien ik meer. Dan kan ik reisjes naar het verleden verkopen. En als dit lukt worden jullie helden, dat snappen jullie toch ook wel?’ Iets in me zegt; DOEN! Ik wou altijd al een held zijn, iemand waar men tegenop kijkt. Maar mijn verstand houdt me toch tegen, tijdreizen is niet ok. Gewoon niet ok. ‘Hoe lang wij blijven daar?’ Vraagt een mannenstem met een sterk accent. ‘Als de overschakeling volledig lukt, blijven jullie zolang daar als dat wij willen. We kunnen jullie met één simpele knop weer terughalen. Wij denken hooguit een paar dagen. Trouwens, verschillende experimenten met dieren zijn al volledig geslaagd. Een groepje eenden leeft nu zelfs vrolijk en wel in 1412’ Op een vreemde manier stelt dit me een beetje gerust. Behalve dan dat we allemaal dood zouden kunnen gaan. Mijn gedachtes gaan heen en weer. Ik weeg alles tegen elkaar af en kom tot de conclusie dat ik inderdaad niets te verliezen heb. ‘Kom maar op.’ Zeg ik hardop. ‘Kijk dat is er één.’ Zegt Nico weer zo enthousiast als eerst. ‘I’m in.’ ‘Ok’ ‘Doe maar dan.’ De ene na de andere geeft toe aan Nico’s plan. Gaan we dit dan echt doen?