~Chapter 3.6~

‘’She’s still alive?!’’

Zijn gezicht was vertrokken van afschuw. ‘Alsjeblieft, zeg het niet tegen Draco,’ smeekte ze hem. ‘Waarom niet? Hij moet dit toch ook weten.’ ‘Maar hij heeft al zo’n ruzie met vader, en als wraak zal hij het vast aan moeder vertellen, en dan is alles verpest en dat is mijn schuld…’
Blaise zuchtte en knikte toen. ‘Best.’
‘Dankjewel.’
Ze drukte een kus op zijn wang en glimlachte. ‘Kunnen we dan wel van het meidentoilet afkomen?’

Louise zat aan de ontbijttafel in de Great Hall en keek geshockeerd naar haar bord, waar een stuk toast onaangeraakt op lag. Ze kon het niet geloven. Wat ze net had gelezen liet haar hart stilstaan. Hoe kon haar moeder dit van haar verwachten? Die vrouw was gevaarlijk, dat was wel te zien aan haar foto op de krant. Ze kon dit niet, ze was doodsbang.
‘Lou?’ hoorde ze vaag van haar linkerkant komen. ‘Louise!’ Ze gilde zacht van schrik en keek Blaise met grote ogen aan. ‘Laat me niet gaan,’ bracht ze met moeite uit. Hij trok een wenkbrauw op en ze raakte helemaal in paniek toen Draco eraan kwam. ‘Stel je niet zo aan en ga mee,’ snauwt hij, en hij trok haar aan haar arm mee naar Snape’s kantoor.

‘Draco, laat me alsjeblieft los, ik wil niet- ik kan niet-‘ ‘Louise, ga je nou eindelijk je mond houden?!’ riep Draco boos uit toen ze stil kwamen te staan in de hal. Louise probeerde zich de hele tijd los te trekken uit zijn grip, maar hij was veel sterker en dat irriteerde haar mateloos. ‘Je bent echt een watje, zus, gedraag je eens als een Malfoy, verdomme!’
Eindelijk liet hij haar arm los, dus het had geen zin meer om tegen te stribbelen. Maar wegrennen deed ze ook niet; ten eerste omdat ze vond dat hij wel gelijk had, en ten twee, hij zou haar toch binnen een paar seconden te pakken krijgen.
‘Luister, jij gaat zo meteen met mij mee die kamer in, en je gaat je tante ontmoeten. Zo erg is het niet, anders had moeder het niet gedaan.’ Draco zuchtte en na een paar seconden knikte ze. ‘Goed. Kom.’
Haar broer ging voorop de woonkamer in en Louise volgde hem in stilte. Ze was nog nooit zo nerveus geweest, het leek wel alsof ze elk moment kon gaan overgeven. Daar stond ze, Bellatrix Lestrange, haar haren waren één grote klit, haar gezicht was ingevallen, en haar blik werd nog krankzinniger toen ze Louise eenmaal zag staan. Meteen greep ze naar haar toverstok, ze keek van Louise naar haar moeder, en vervolgens weer terug naar Louise. ‘Ze leeft nog?!’ riep ze uit, en ze richtte haar toverstok gevaarlijk op Louise’s hart.
‘Ze lééft nog?! Oh, de Lord zal boos zijn. Je hebt hem teleurgesteld. Cissy, hij zal woedend zijn!’ Louise keek paniekerig naar haar moeder en ook Draco leek niet helemaal te snappen wat er hier aan de hand was.
‘Bella, kalm aan, en loop even met mij mee, wil je,’ zei moeder, en ze trok Bellatrix aan haar hand mee. Zo te zien had haar tante er de grootste moeite mee om rustig te blijven, en terwijl ze werd meegetrokken naar een andere kamer, zag Louise haar blik geregeld haar kant op schieten.
‘Dat liep toch iets anders dan ik had gedacht,’ wist Draco uiteindelijk uit te brengen. ‘Zou je denken?’ zei Louise spottend, en ze probeerde rustig te blijven. ‘Waar ging dat nou weer over?’ vroeg ze vervolgens. Met moeite hield ze haar tranen binnen. Dus blijkbaar hoorde ze dood te zijn. En wat had ze in hemelsnaam met de Dark Lord te maken?
Toen haar tante een kwartier later weer met haar zus de woonkamer in kwam, was ze opeens heel aardig. Het was duidelijk dat ze nu een heleboel wist dat alleen zij en haar moeder wisten, want soms zei ze per ongeluk ets wat ze blijkbaar niet mocht zeggen. ‘Ik zou je moeten vermoorden, weet je?’ floepte ze eruit, wat haar een stoot in haar ribben van haar moeder opleverde. Maar uiteindelijk vertrokken Louise en Draco weer en kwamen ze veilig aan op Hogwarts. ‘Nooit meer,’ mompelde Louise toen ze in haar bed plofte. ‘Nooit meer.’

Louise besloot niet aan Blaise te vertellen hoe verschrikkelijk slecht die eerste ontmoeting ging en deed alsof haar bloedeigen tante haar niet dood wenste. Ze had haar moeder meerder keren gesmeekt om haar te vertellen waar het over ging, maar ze liet geen woord erover los en zei dat ze het wel te weten zou komen als de tijd rijp was. Ondertussen werden er steeds meer stomme en nutteloze regels ingevoerd op Hogwarts, maar gelukkig stond het volgende Hogsmeade dagje al op de planning; 14 februari, Valentijnsdag.
‘Valentijnsdag, dat is wel erg romantisch,’ zei Louise met een brede glimlach. Blaise sloeg zijn armen om haar heen. ‘Yup. Alleen jij en ik, daar ga ik voor zorgen.’
Valentijnsdag was al snel daar en Blaise was nog liever voor haar dan hij eerst al was. Toen ze de Great Hall inkwam voor ontbijt, lag er een roos van hem voor haar op haar bord, en toen ze die oppakte om het briefje dat eraan hing te lezen, sloeg hij zijn armen vanachter om haar heen om haar vervolgens op haar wang te kussen.
‘Fijne Valentijnsdag,’ zei hij vrolijk. Hij kwam naast haar zitten en pakte wat toast. ‘Jij ook,’ antwoordde ze net zo vrolijk. Ze speelde met de roos terwijl ze haar ontbijt opat. Zodra ze de laatste hap had af geslikt, tilde Blaise haar op en droeg haar de Hall uit. Dat leverde veel verbaasde blikken op, vooral van Louise zelf.
‘Zeg, wat ben jij van plan?’ vroeg ze giechelend. ‘Je gaat me toch niet helemaal naar Hogsmeade dragen zeker?’ ‘Nee, dan glij ik uit, er ligt te veel sneeuw buiten.’ Toen ze bij de grote deuren van de Entrance Hall waren, zette hij haar pas neer. Ze pakte zijn hand vast en sloeg haar mantel goed om zichzelf heen tegen de kou. Opnieuw sloeg Blaise zijn armen om haar heen en ze grinnikte.
‘Zeg, niet te plakkerig worden, ook al is het Valentijnsdag.’ ‘Nou zeg, ik ben gewoon blij dat ik jou eindelijk heb.’ Ze kon niet anders dan blozen en hield zich stil totdat de rest van de leerlingen er waren. Met zijn allen vertrokken ze richting Hogsmeade, dat er in de sneeuw uitzag als een plaatje van een kerstkaart.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Louise aan hem toen hij haar meetrok naar een café dat ze niet kende. ‘Ik ben zelf niet zo’n groot fan van slijmerige stelletjes en zo,’ begon hij, en hij hield de deur open zodat ze naar binnen kon, ‘maar ik hoopte dat jij het wel leuk zou vinden.’ Ze keek om zich heen en zag overal tafeltjes met knusse bankjes staan. Alles wat roze, rood, en met hartjes gedecoreerd en aan bijna elk tafeltje zaten stelletjes.
‘Het is perfect,’ zei Louise en Blaise leek iets minder bezorgd nu ze dat zei. De mevrouw van het café leidde hen naar een leeg tafeltje achterin en even later kwam ze hen een kop gloeiend heet water, een doosje met verschillende smaken thee, koekje, suiker en melk brengen. Louise bedankte haar met een vriendelijke glimlach en keek toen naar Blaise.
‘Dit is heel lief, weet je dat?’ zei ze, en hij glunderde. ‘Ach, voor jou alles.’ Ze grijnsde breed en ging een lekkere smaak thee uitzoeken.
De hele dag verliep goed en Louise had het enorm naar haar zin. Uiteindelijk, toen het begon te schemeren en het buiten weer sneeuwde, liepen Blaise en Louise hand in hand terug naar het kasteel, dat er prachtig uitzag in dit avondlicht.
Net voordat ze de Entrance Hall binnen liepen, bleef Blaise staan en draaide zich naar haar om.
‘Vond je het leuk vandaag?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Ik vond het super. Dankjewel.’
Ze ging op haar tenen staan en kuste hem zachtjes. Opnieuw glunderde hij helemaal en samen liepen ze naar de Slytherin common room. Daar gaf Louise hem nog een laatste kus en ging naar haar dorm, waar ze tevreden in een diepe slaap viel.

Allerliefste Hunger Games fans,
Ik zou het leuk vinden als jullie een kijkje konden nemen bij mijn nieuwe story; The Very First Quarter Quell.
Ik zal snel beginnen met schrijven zodat jullie wat te lezen hebben.
Alvast duizend maal bedankt!

Kusjes xxxxx