~Chapter 3.5~

‘’I hope I’ve made this clear. Have a nice Christmas.‘’

Kerst kwam steeds dichterbij, maar net zoals bij al het andere zag Louise er vreselijk tegenop om dit alleen te moeten vieren. Draco zou met kerst op school blijven, want hij wilde vader absoluut niet onder ogen komen na hun laatste ruzie. Louise wilde zijn voorbeeld volgen maar betwijfelde of haar ouders dan ook zo’n goed idee zouden vinden. Misschien zou ze gewoon even langs gaan om hen een fijne kerst te wensen en vervolgens weer terug te komen.
Dat leek haar wel een slim plan.
Aangezien ze dit jaar niet veel mensen meer overhad om cadeaus naar te sturen was ze daar al redelijk snel klaar mee. Blaise, Draco, en haar oude ouders zouden een cadeau van haar krijgen, voor de rest niemand.
Op kerstochtend was het dan toch zover. Louise stond versteld van de hoeveelheid cadeaus die ze had gekregen; Draco waardeerde haar pogingen om aardig te doen blijkbaar toch genoeg en had haar daarom iets gekocht, de Malfoys hadden, net zoals ze voor Draco altijd deden, een enorme hoeveelheid snoep voor haar gekocht, haar oude ouders stuurden haar een paar van haar favoriete Muggle boeken, mevrouw Weasley was zo attent geweest om ook voor Louise een trui te breien, en zelfs Blaise had haar iets gekocht, en niet zomaar iets; een uitgebreide set veren die zo mooi waren dat Louise er zeker van was dat het heel veel had gekost.
En dat was precies de reden dat ze met een grote glimlach richting de dorms van de jongens ging om Blaise persoonlijk te bedanken. Iedereen was daar al weg behalve Draco en – gelukkig, dacht Louise – Blaise, die over zijn hutkoffer stond gebogen. Draco zag haar, liep naar haar toe en kuste haar wang, iets was ze niet van hem had verwacht.
‘Vrolijk kerstfeest, zusje,’ zei hij. ‘Vrolijk kerstfeest, broertje,’ antwoordde ze met een brede glimlach. Hij knikte en liep de dorm uit, waarmee hij Blaise en Louise alleen liet. Blaise leek tijd te rekken, maar Louise had geduld genoeg en de glimlach zou voorlopig nog niet verdwijnen. Na een minuutje stond hij op en draaide zich langzaam naar haar om.
‘Vrolijk kerstfeest,’ zei ze vrolijk. ‘Vrolijk kersteest,’ antwoordde hij droogjes. Heel even staarden ze elkaar aan, maar toen wendde Louise haar blik nerveus af. ‘Vond je mijn cadeau leuk? Chocolade, zoals altijd.’ Ze kon niet anders dan grinniken. ‘Dat doet het altijd goed, toch?’
Hij haalde zijn schouders af maar knikte toen. ‘Toch had ik liever iets anders gekregen.’ ‘Wat dan?’ Een hele tijd bleef hij stil en keek naar de grond.
‘Een kus van jou,’ gaf hij uiteindelijk toe, en nu was het Louise’s beurt om zich stil te houden. Ze bleef hem maar aankijken en voelde haar hart een versnelling hoger gaan. Pas toen ze naar hem toe liep keek hij haar aan. Ze drukte een kort, bescheiden kusje op zijn lippen en deed toen een stapje achteruit om zijn reactie af te wachten. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en ze giechelde.
‘Hmm,’ begon hij. ‘Ik had op meer gehoopt, maar dit is een goed begin.’
Ze rolde met haar ogen en draaide zich om. ‘Ik zie je bij het ontbijt, Zabini.’ Hij grinnikte en vervolgens klonk er een gekraak, als teken dat hij op zijn bed was gaan zitten. Maar toen hoorde ze nog iets, een soort geritsel, iets wat niet thuishoorde in een slaapkamer. Opnieuw draaide ze zich om en trof een mistletoe aan, hangend aan het plafond. Natuurlijk had Blaise het ook gezien, en nu keek hij van Louise naar de mistletoe, en vervolgens terug naar Louise.
Beide zeiden ze niets, ze hadden immers niet veel te zeggen. Blaise stond op en liep naar haar toe, en toen ze beide onder de mistletoe stonden, zoende hij haar. Dit was zó anders dan het kusje dat ze hem net had gegeven, dit was absoluut duizend maal beter. Haar hart klopte sneller dan ooit te voren en ze voelde een sterk gevoel van verlangen in haar onderbuik. Had ze dit echt al die tijd laten lopen?
Opeens hoorde ze iemand achter haar lachen en snel liet ze Blaise los – blijkbaar was ze zo in de zoen opgegaan dat ze haar armen hebberig om zijn nek had geslagen. Achter haar stond Draco, die zijn armen over elkaar had geslagen en tegen de deurpost leunde.
‘Gaat ‘ie lekker?’ vroeg hij. Louise en Blaise konden beide niets anders dan met hem mee grijnzen.

Louise’s goede humeur kon op geen enkele manier verpest worden, dacht ze. Maar toen ze naar Malfoy Manor ging via Snape’s kantoor – ze wenste de professor heel vrolijk een fijne kerst, maar hij zei nauwelijks wat terig en verdiepte zich meteen weer in zijn krant – kwam ze terecht in een doodstil huis.
In haar eentje liep ze door het lege huis, maar er was nergens een persoon te bekennen. Toen ze de trap opliep en langs de slaapkamer van haar ouders kwam, hoorde ze wat geluiden. Ze bleef even staan en hoorde twee stemmen die af en toe wat zeiden. Ze vroeg zich af wie het waren en opende zachtjes en zo geluidloos mogelijk de deur, maar meteen had ze daar spijt van. Daar, op het grote tweepersoonsbed, zag ze haar vader bovenop een halfnaakte blonde meid liggen. Ze hadden beide niet door dat Louise er was, en ze was helemaal verstijfd van afschuw.
‘Vader!’ wist ze uiteindelijk uit te brengen. De twee personen draaiden zich mega snel naar haar om. De meid – Louise schatte haar niet veel ouder dan zijzelf – trok gauw de deken over zichzelf heen en Lucius liep direct op zijn dochter af om haar mee de gang op te sleuren.
‘Louise, wat doe jij hier?’ vroeg hij zodra hij de deur achter zich dicht had gemaakt. Hij probeerde zijn haar en kleding te fatsoeneren en Louise keek verafschuwd toe.
‘Nee, wat doet ú?! Waar is moeder?!’
Ze zag dat haar vaders ogen groot werden van schrik, maar vervolgens zette hij een glimlach op en pakte haar gezicht in zijn handen.
‘Louise, liefje, je moeder hoeft dit niet-‘ ‘Blijf van me af,’ snauwde ze, en ze trok boos haar hoofd uit zijn handen. ‘Wie weet waar die handen nog meer hebben gezeten.’
Zijn hele uitdrukking veranderde toen ze zo tegen hem deed en plotseling stelde hij zich heel dreigend op.
‘Luister eens, jongedame. Ik heb hier geen tijd voor.’ Hij deed een paar stappen voor uit en dwong haar daarmee naar achteren te lopen totdat ze tegen de muur stond. Hij torende zeker anderhalve kop boven haar uit en hij was minstens twee keer zo breed als zijzelf. ‘Als jij denkt dat je er goed aan doet door dit aan je moeder te vertellen, denk dan nog maar een keer na.’ Hij pakte haar bovenarmen zo stevig vast dat er automatisch tranen in haar ogen verschenen. ‘Want door dit te vertellen, ruïneer je de familie. Je maakt je eigen moeder kapot als je haar dit verteld. Wil je dat, hmm?’
Snel schudde ze haar hoofd en hij duwde haar ruw tegen de muur. ‘Dat dacht ik toch. Er zitten dus toch nog hersenen in dat hoofdje van je.’
Zijn grip op haar armen werden nog iets sterker en de tranen rolden over haar wangen. ‘Ik hoop dat ik duidelijk ben geweest. Prettige kerst verder.’
Hij liet haar los en ging terug de slaapkamer in, waarmee hij Louise trillend van angst op de gang achterliet.

Natuurlijk was Louise helemaal overstuur toen ze terug kwam op het kasteel en ze ging meteen op zoek naar Blaise. Ondertussen hoopte ze dat ze Draco niet tegen zou komen, want hij zou vast willen weten wat er aan de hand was. En ze wilde de band tussen haar broer en haar vader niet nog slechter maken dan dat hij al was. Blaise kwam net de Great Hall uit, waar de lunch net was afgelopen en Draco was gelukkig nergens te zien.
‘Louise? Wat is er?’ vroeg Blaise bezorgd aan haar toen hij naar haar toe liep. Ze greep zijn hand vast en trok hem het meidentoilet op, waarna ze weer in tranen uitbarstte. Dat maakte Blaise alleen maar bezorgder dan hij al was en Louise probeerde te vertellen wat er gebeurd was.
‘Vader- meid- vreemdgaan- dreigen- moeder-‘ Uiteindelijk moest ze naar adem happen omdat ze niet meer uit haar woorden kwam en zo hard huilde. Blaise trok haar tegen zich aan en streelde door haar haren totdat ze weer een beetje gekalmeerd was. ‘Oké, probeer het nu nog een keertje uit te leggen’ zei hij voorzichtig, en ze nam diep adem voordat ze weer begon te vertellen.