01.

Iets wat zenuwachtig stap ik het gebouw binnen. Na mijn aanmelding had ik niet veel later een enthousiast berichtje terug gekregen met daarin dit adres. Ik kijk om me heen. Een handje vol mensen zitten in de wachtruimte. Een platina blonde vrouw stapt op me af. ‘Naam.’ Zegt ze verveelt terwijl ze overdreven op haar roze kauwgom kauwt. ‘Rosalie-Ann van Wingerden.’ Ik zie haar ogen de lijst af gaan. Ze zet met haar hello-kittypen een vinkje. ‘Ga maar zitten.’ Ik knik en loop verder de ruimte in. Ik ga zitten op het eerste stoeltje dat ik tegen kom. Mijn blik strak op de grond gericht. In mijn ooghoek zie ik een stuk of drie andere mensen zitten en tegenover me zitten er nog een stuk of vijf. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn verlegenheid; ik bekijk ze allen één voor één. Ik kom tot de conclusie dat we nu met een stuk of tien zijn. Niet bepaald veel voor een experiment. De deur zwaait open en een dikke man stapt de kamer binnen. Hij kijkt glunderend de kamer rond. ‘Wat ‘n leuk cluppie!’ Roept hij dan ineens enthousiast. Ik grinnik. Hij doet me denken aan een circusdirecteur. ‘Ik ben Nico Vermeulen en ik leid dit experiment! Kom maar mee jongens!’ Hij wuift met zijn dikke hand. Uhhh, ik krijg trek in gebraden worstjes als ik naar zijn vingers kijk. Is dat raar? We staan allen op en schuifelen achter hem aan.

De kamer waarin we nu staan is volledig hightech. Iets wat je niet verwacht na de retro wachtruimte. Er staan tien -soort van tandarts-stoelen geplaatst in een cirkel. ‘Neem allen plaats in een van de stoelen.’ Zegt de man met een vriendelijke glimlach. Ik dacht dat dit iets met de middeleeuwen te maken had, waarom dan de hightech apparaten? Ik wil het bijna vragen maar ik hou mijn mond. Een man, rond de veertig, komt naast me zitten. Hij heeft lang haar en een wild baardje. Zijn gezicht straalt een-en-al nieuwsgierigheid uit, die gozer heeft er zin in. Aan de andere kant naast me neemt een jonger meisje plaats, ik schat haar iets van vijftien. Haar ogen ontmoeten de mijne, paniek is in de hare af te lezen. Ik probeer met mijn ogen te zeggen dat het wel goed komt. Hopen dat de boodschap over is gekomen. ‘Plaats je handen en voeten in de houders en relax.’ Ik doe wat de circus directeur me opdraagt. Toch voel ik mij niet zo relaxt. Plots begint de stoel te geluid te maken en kantelt hij langzaam. Ik hoor het meisje naast me een kreet slaken, blijkbaar schrikt zij ook van deze plotselinge beweging. ‘Rustig maar. Jullie gaan alleen eventjes liggen.’ Het enthousiasme lijkt volledig uit Nico verdwenen. Hij klinkt eerder… Evil. Het enige wat ik mis is zo’n evillachje en een dikke witte kat in zijn handen. Ik grinnik waardoor ik een blik van de man naast me ontvang. Al snel liggen we allemaal en is het weer doodstil in de kamer.

Er komen meisjes in witte pakjes de kamer in, ze gaan elk naast een van ons staan. Ze plakken wat plakkertjes op onze slapen en ook in onze hals. Meteen begint er een apparaatje naast mij te piepen. ‘Object is klaar.’ Zegt het meisje naast me die ik nu pas herken als de platina blonde chagrijn. Ergens anders in de kamer hoor ik ook andere vrouwen zeggen dat het object “klaar” is. Zijn wij object? Toch zeker geen lustobjecten? ‘Zo nu iedereen er klaar voor is, gaan we maar eens uitleggen wat we hier gaan doen.’ Zegt Nico, die nog steeds als een mislukte Dr. Doofenshmirtz klinkt. Wow, een mislukte Dr. Doofenshmirtz zou dat dan een gelukte zijn? Omdat Dr. Doofenshmirtz zelf al mislukt is? Verzonken in mijn gedachtes schrik ik op als er boven mijn hoofd geklapt word. ‘Opletten.’ Zegt de platina blonde muts nu. ‘Goed ik herhaal het nog een keer voor de onoplettende duif hierzo.’ Ik schiet in de lach, noemde hij me nou een duif? Ik hoor meer gelach de kamer vullen, wat me gerust stelt. Er zijn meer mensen met humor.

‘Het plan is om jullie via een external intermedium via een parallel universum volgens de relativiteitstheorie gebaseerd op de fundamentele natuurkundige principes gemaakt door een kosmoloog te verzenden.’ Ok. Dat had hij sowieso uit zijn hoofd geleerd. ‘Huh?’ Zeg ik hardop. ‘We gaan tijdreizen.’ Hoor ik een jongensstem vanuit de andere kant komen. ‘Ohhh. WAT?’ Het besef komt nu pas. Tijdreizen is onmogelijk. Wat gaan ze met ons doen? Het is stil in de kamer. Niemand had hierop gerekend. Het enige wat er stond was iets van middeleeuwen en geld, hallo, tuurlijk reageren we daarop. Maar tijdreizen?! Ik probeer los te komen uit mijn stoel. ‘Laat me gaan ik ben hier klaar mee!’ Roep ik boos naar vetzak Nico die naast me staat te grinniken om mijn emotionele uitbarsting. ‘Dat gaat helaas niet door. Jij blijft hier. Jullie blijven allemaal hier.’ Ik hoor het meisje naast me zachtjes snikken. Ik geef haar groot gelijk. Dit is om te huilen…