~Chapter 3.4~

‘’It wasn’t Draco’s fault, father.. I swear.‘’

Toen verscheen Blaise vanachter een boom. Opgelucht haalde ze adem en een kleine glimlach speelde zich om haar lippen.
‘Je bent gekomen,’ mompelde ze. Hij knikte, deed een paar stappen in haar richting en keek naar het tafereel dat voor hem lag.
‘Een snoeppicnik?’ zei hij spottend, en ze haalde nerveus haar schouders op.
‘Ik hoopte dat ik het zo een beetje goed kon maken,’ zei ze zachtjes, en hij trok vragend een wenkbrauw omhoog.
‘Er is wel wat meer voor nodig om het weer goed te maken.’
Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en bleef haar aankijken, waardoor ze zich alleen maar nerveuzer voelde. Wat moest ze nu doen? Hem laten gaan? Hem smeken haar te vergeven? Na een lange tijd in de knoop te zitten met haar eigen gedachten, schudde ze haar hoofd.
‘Laat maar,’ fluisterde ze, met een pijnlijk gevoel in haar keel van de teruggehouden tranen. ‘Ik verdien het ook niet. Jou niet.’
Ze beet hard op haar lip om de tranen nog een paar seconden binnen te houden, maar tevergeefs. Terwijl ze zich langs hem wurmde stroomden de tranen al rijkelijk over haar wangen.

De dagen zonder Blaise waren zo mogelijk nog verschrikkelijker dan eerst. De eerste Quidditch wedstrijd kwam er weer aan en in de Slytherin common room hoorde ze Draco steeds dingen mompelen die klonken als ‘’Weasley is our king’’. Natuurlijk vond Louise dat raar, maar het boeide haar niet genoeg om hem te vragen waar het over ging.
Op de dag van de wedstrijd werden er badges uitgedeeld in de common room, en werd er een liedje ingestudeerd dat Draco bedacht had om Ron Weasley neer te halen bij zijn eerste wedstrijd. Ee beetje gemeen vond ze het wel, maar ze kon zich er niet druk om maken.
Ontbijt sloeg ze over, in plaats daarvan ging Louise nog een kleine wandeling om de Quidditch pitch maken. Zodra ze de eerste stemmen en voetstappen hoorde, ging ze op de tribune zitten en trok ze zich terug in een hoekje waar nauwelijks iemand haar kon zien.
Zo bleef ze daar de hele wedstrijd zitten. Het geluid van het gezang van de Slytherins stierf weg terwijl ze naar de vliegende spelers staarde zonder ze echt te zien.
Ze had al nooit van Quidditch gehouden, maar Blaise sleepte haar altijd mee. Nu sleepte ze zichzelf hierheen. Het stond nu veertig-tien, maar zelfs nu vond ze er niks interessants aan.
Waarom vond Draco haar nou niet aardig? Ze probeerde het toch? Zelfs haar vader mocht haar niet… en haar moeder deed maar alsof. Logisch dat Blaise haar ook niet aardig vond, ze was gewoon gemeen door hem zo te kwetsen.
En Potter had de Snitch. Wat een teleurstelling was dat Slytherin team, zeg. Ze stond alvast op en wilde weglopen, toen ze iets zag op het Quidditch veld. Een gevecht. Natuurlijk… Draco had de Weasleys en Potter weer op zich af geroepen. Zou hij het dan nooit leren?
Zuchtend liep ze terug het kasteel binnen. Hier ging hij veel problemen mee krijgen, maar omdat ze het niet zo makkelijk opgaf, zou ze met hem mee gaan naar Malfoy Manor om hem te helpen.

En dat deed ze ook. Die avond kwam er al meteen een brief van hun vader, dat Draco zo snel mogelijk naar huis moest komen. Louise volgde hem het kantoor van Snape in, toen pas merkte Draco dat hij gevolgd werd.
‘Wat moet je nu weer, Louise? Kom je me uitlachen?’ Hij was duidelijk kwaad en nerveus tegelijkertijd.
‘Doe niet zo vijandelijk, Draco, ik kom met je mee. Ik lieg wel tegen vader en doe alsof je die bloedneus niet zelf had uitgelokt.’
Zijn uitdrukking werd meteen een stuk minder gemeen en hij knikte kort. ‘Goed dan.’
Professor Snape liet ze zijn haardvuur gebruiken en binnen een paar minuten waren ze weer terug in de Manor. Louise kreeg de rillingen van deze plek, ze vond het nog steeds niet prettig om hier te zijn. Waarom deed ze dit ook alweer? Plotseling kon ze het zich niet meer zo goed herinneren.
Hun vader zat in de woonkamer op Draco te wachten en keek oprecht verbaasd toen hij zijn dochter mee zag komen. Hij trok een wenkbrauw omhoog en begroette hen niet eens.
‘Wat doe jij hier?’ snauwde hij, en ze bleef abrupt staan. ‘Getuigen,’ zei ze kortaf.
Een spottende lach verliet zijn mond en ze voelde zich meteen beledigd. Alsof ze dat niet kon. Nou… misschien kon ze het ook niet, ze had het nog nooit gedaan. Maar proberen kon altijd.
Draco ging tegenover zijn vader zitten maar Louise bleef gewoon staan waar ze stond. Het klonk misschien raar en niet bepaald respectvol, maar ze vertrouwde haar vader niet. Maar hij gaf haar dan ook geen enkele reden om hem te vertrouwen.
‘Je hebt gevochten,’ zei Lucius zonder enige aarzeling.
‘Ik heb niet gevochten, de Weasleys en die stomme Potter vielen mij aan, niet andersom,’ zei Draco, maar hij hield snel zijn mond toen hij zijn vaders blik zag.
‘Je hebt gevochten,’ herhaalde die nogmaals, en Louise beet op haar lip. Oké, hij was duidelijk niet van gedachten te veranderen.
‘Vader, als u het toestaat-‘ Ze nam een stap dichterbij en sprak zo zacht als ze kon. ‘Het was echt niet Draco’s schuld. De Weasleys en Potter zochten gewoon een reden om hem aan te vallen, hij had helemaal niks gedaan. Ik was erbij, en-‘ ‘Zwijg.’ ‘Maar-‘ ‘Zwijg, zeg ik je!’
Lucius’ kaak verstrakte en Louise hield gauw haar mond dicht. Ze beet hard op haar lip en keek naar haar voeten, terwijl ze zich bedacht wat ze nog kon zeggen. Maar naar haar idee had ze de hele situatie naar de haaien geholpen. Haar vader kon echt heel gemeen kijken, ze werd er gewoon bang van. Maar nu wist ze wel waar Draco het vandaan had.
‘Vader,’ begon ze opnieuw, en ze keek naar Draco, die naar zijn handen staarde. ‘Straf hem niet.’
‘Louise, verlaat de kamer. Nu.’
Ze knikte en liep langzaam weg. Ja, ze had het verknalt.

Ze had het inderdaad verknalt. Het gesprek tussen Draco en Lucius liep uit in een ruzie en werd afgesloten met Lucius die tegen Draco schreeuwde; ‘Ik hoef jou de komende maand niet meer te zien!’ Aangezien Lucius’ stem redelijk hard was als hij boos werd, en Draco zich ook geen moeite deed om het stil te houden, kon Louise goed horen wat er zich afspeelde in de woonkamer.
Draco liep zonder iets te zeggen langs Louise heen naar de haard waar ze vandaan kwamen en was binnen enkele seconden weg. Louise ging achter hem aan, maar blijkbaar was hij er in één keer vandoor gegaan, want toen ze in het kantoor van Snape aankwam stond de professor rechtop achter zijn bureau en staarde naar de opengegooide deur.
Louise zuchtte vermoeid en liet zich op een stoel naast de haard vallen. ‘Ik probeer alles goed te doen, maar toch verpest ik het altijd…’ Ze hoorde het geruis van kleding en voelde dat er iemand naast haar stond.
‘Miss Malfoy, verman uzelf. U bent een Slytherin en een Malfoy, dat zegt toch zeker genoeg?’ Ze keek met betraande ogen op naar professor Snape en trok haar wenkbrauwen op. ‘Wat bedoelt u?’ ‘Nou, dat is toch duidelijk. Als Malfoy sta je boven vrijwel alle anderen. Maak daar gebruik van.’
Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en ging achter zijn bureau zitten, waar hij een boek pakte en begon te lezen alsof ze helemaal niet in de kamer was. Na een poosje stond ze op en liep weg, terug naar de common room.