~Chapter 3.2~

‘’I love this food, but it hurts…‘’

Even hield iedereen stil. Niemand zei iets, beide jongens staarden naar Louise, die haar hand tegen haar kaak gedrukt hield. Boos keek ze naar Draco, en zelfs hij was geschokt door wat hij net had gedaan. ‘L-Louise, ik-ik-‘
Ze schudde haar hoofd en deed een paar stappen terug voordat ze zich omdraaide en terug rende naar haar kamer. Waarom moest dit haar nu weer overkomen? Waarom moest Blaise zo nodig vechten? Waarom moest Draco haar zo nodig beledigen waar haar beste vriend bij was? Hij wist dat Blaise een kort lontje had als het op zijn vrienden aankwam, en toch zei Draco zoiets…
Ze sloeg de deur van haar kamer hard dicht en liet zich op haar bed vallen. Jeetje, haar kaak deed pijn. Toen ze naar haar kaptafel liep en in de spiegel keek, zag ze dat hij rood was. Verdomme. Achter haar opende en sloot de deur zachtjes. Langzaam draaide ze zich om en ze schrok toen ze zag hoe Blaise eruit zag. Er zat een snee in zijn lip, één van zijn ogen was dik en ook op zijn wang zat een bloederige snee. Snel liep ze naar hem toe en legde haar hand op zijn wang.
‘Oh jee,’ zei ze bezorgd, en ze rende meteen haar badkamer in om wat toilet papier te pakken en die tegen zijn wang te drukken. ‘Oh jee,’ herhaalde ze, en ze beet op haar lip. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd terwijl hij haar hand vastpakte. Even staarden ze elkaar aan. ‘Doet het geen pijn?’ fluisterde Louise bezorgd, maar hij schudde zijn hoofd. ‘Valt wel mee, ik maak me meer zorgen over jou.’
Met zijn duim streek hij over de rode plek op haar wang. ‘Gaat wel,’ mompelde ze, en ze sloeg haar armen om zijn middel heen om hem te knuffelen. ‘Doe dat nooit, nooit meer, hoor je me?’ zei ze zachtjes maar dreigend. Hij grinnikte en sloeg ook zijn armen om haar heen. ‘Beloofd,’ zei hij plechtig.

Haar hoofd rustte op zijn borstkas en zijn arm was om haar heen geslagen. Ze deed haar best om wakker te blijven, maar nu ze zich eindelijk weer redelijk gelukkig voelde, sloeg de vermoeidheid toe. Misschien zou ze vannacht eindelijk weer fijn slapen, zonder nachtmerries of gehuil…
Ze kon een gaap niet onderdrukken en Blaise grinnikte. ‘Niet leuk,’ mompelde ze, en ze gaapte opnieuw. ‘Ga dan slapen, het is toch al laat..’ Ze knikte en sloot gehoorzaam haar ogen.
‘Blaise?’ zei ze nog snel voordat ze weg kon zakken in een diepe slaap. ‘Hmm?’ Aan zijn stem te horen was hij zelf ook uitgeput van de knokpartij tussen hem en Draco. ‘Ga niet weg…’ smeekte ze zachtjes. Hij streelde met zijn vingers door haar haren heen en draaide een pluk om zijn vingers. ‘Natuurlijk niet, nooit.’
Ze glimlachte gelukzalig en viel in een diepe, vredige slaap.

De resterende dagen van de veel te lange zomervakantie gingen in een waas voorbij. Met haar beste vriend samen had Louise de grootste lol en voor even vergat ze al haar problemen. De ochtend nadat Blaise was gearriveerd hadden ze ook samen ontbeten, en toen Draco binnen kwam met een blauw oog, moest Louise zich moeite doen om niet te lachen.
Zijzelf had een drankje gemaakt voor zichzelf en Blaise, waardoor de zwelling weg was en er niks meer van te zien was. Draco was blijkbaar niet zo slim geweest, maar verder werd er niet meer over gesproken.
Zijn blauw oog was nog een paar dagen zichtbaar. Lucius keek niet eens naar Draco, dat was zeker zijn manier van teleurstelling tonen. Narcissa schudde steeds lichtjes haar hoofd als Draco in dezelfde kamer verscheen. En Louise probeerde maar steeds haar lach binnen te houden, maar als Blaise schuddend van het lachen naast haar zat, ging dat nogal moeilijk.
Nu was het dan toch zo ver. Ze moesten terugkeren naar Hogwarts, en Louise pakte haar spullen in met grote tegenzin. Blaise had het grootste gedeelte van zijn spullen nog in zijn koffer zitten, dus die zat op haar grote tweepersoonsbed en keek toe hoe ze de kamer rondrende om alles te pakken. Het draakje dat ze van Cedric had gekregen (‘Die kan ik toch niet wegdoen?!’) hupte vrolijk rond over de grond en Louise moest haar best doen om er niet over te struikelen.
Afgelopen zomer had hij al een aantal keren wat dingen in de fik gezet, maar gelukkig was het nooit iets ernstigs. Hoogstens een plant of zo.
‘Klaar!’ riep Louise, en ze liet zich vermoeid achterover op haar bed vallen. Blaise grinnikte en ging met zijn gezicht boven het hare hangen, wat zij niet merkte, aangezien ze haar ogen dicht had. Ze zou zo in slaap kunnen vallen, als Blaise het niet zo leuk had gevonden haar in haar zij te prikken.
‘Nee- Blaise- Ga weg!’ Ze probeerde hem weg te duwen en toen dat niet lukte begon ze hem maar te slaan, maar hij was veel sterker, natuurlijk. Tranen liepen over haar wangen van het lachen en ze gilde hard in de hoop dat iemand haar kwam helpen. Toen schoof hij een hand voor haar mond, en ze keek quasi-beledigd naar hem op. ‘Moehadouw?’ mompelde ze, en hij schoot in de lach.
Opnieuw probeerde ze hem weg te duwen, en omdat hij zo hard aan het lachen was ging dat deze keer makkelijker. Ze rolde om zodat ze bovenop hem kwam te zitten en grijnsde.
‘Ha! Wie wint er nu?’ Verbaasd keek hij naar haar op. Ze drukte zijn handen naast zijn hoofd en stak plagerig haar tong uit. ‘Ik win! Girlpowerrrrrrrrrr!’ Ze giechelde kinderachtig en hij grinnikte. Hij probeerde haar weg te duwen, maar omdat ze met haar hele gewicht op hem hing, lukte hem dat niet. ‘Dat zal je leren, Zabini..’

De hele middag en rest van de week ging dat zo door, ze hadden samen de grootste lol en trokken zich niks van de rest van de familie aan. Maar uiteindelijk was het dan toch tijd om hun spullen te pakken en richting King’s Cross Station te vertrekken.
Louise voelde zich opgelucht maar verdrietig tegelijkertijd. Opgelucht omdat ze nu, na al die vreselijke dagen in Malfoy Manor, terug kon naar de plaats waar ze naar haar mening thuishoorde. Maar verdrietig omdat het niet zo was gelopen zoals ze had gehoopt. Ze wilde juist lid zijn van de familie, ze wilde dat de Malfoys trots op haar waren, maar in tegenstelling tot dat zag ze haar vader of moeder geen een keer naar haar glimlachen terwijl ze haar en haar broer uitzwaaide op het perron.
Kon ze het dan nooit goed doen? Ze had het toch geprobeerd? Maar de manier waarop Draco en haar ouders naar haar keken, vertelde haar al dat het niet genoeg was. Ze had haar eerste weken als Malfoy compleet geruïneerd.
Gelukkig was Blaise zo vrolijk en gek bezig dat ze er niet te lang over kon piekeren. De hele coupé lag vol met snoep en Blaise en Louise hadden de hele coupé voor zichzelf. Draco zat waarschijnlijk weer bij Crabbe, Goyle, Pansy en de andere Slytherins, maar daar kon ze zich niet druk om maken.
Ze hield haar mond open en Blaise gooide daar een Bertie Bott’s Every Flavour Bean in. Ze trok een gezicht.
‘Volgens mij is dit bloed.. Ew..’
Blaise lachte hard en stopte er zelf een in zijn mond.
‘Wortel. Apart.’
De hele reis ging zo door, de snoepjes werden door de coupé gegooid, het draakje stak verschillende dingen in de fik en de tijd ging veel te snel voorbij. Louise wilde haar handtas pakken, maar Blaise was haar voor. Vervolgens opende hij ook de coupédeur voor haar en ze rolde met haar ogen toen hij ‘Dames gaan voor’ zei, met een diepe buiging erbij.
Eenmaal buiten gingen ze in de koets zitten en wachtten ze tot ze tot stilstand kwamen en naar binnen konden.
Louise en Blaise zaten aan de Slytherin tafel in de Great Hall en wachtten ongeduldig tot ze konden beginnen met eten, want ondanks het snoep waren ze toch uitgehongerd. Draco bleef steeds maar gemene blikken in hun richting geven en aan de blikken van alle andere Slytherins te zien wisten zij er ook alles vanaf.
De eerstejaars kwamen binnen, net zo zenuwachtig als altijd, en het lied van de Sorteerthoed begon. Het duurde lang, veel te lang, en niemand had een idee waar het over ging. Toen het lied uiteindelijk afgelopen was had de helft van de leerlingen zijn aandacht er al niet meer bij. Vervolgens was het tijd voor de Sorting Ceremony.
‘Dit. Is. Zo. Sáái!’ roep Louise vermoeid uit toen ze bij de ‘’M’’ waren. ‘Kan het echt niet wat sneller? Onder die hoed passen zeker drie kinderen tegelijk, dat gaat toch veel sneller?’
Blaise grinnikte en knikte. ‘Zou wel sneller gaan, ja.’
Na de Sorting, die veel te lang duurde, stond Dumbledore op om zijn gewoonlijk welkomspraatje te maken.
‘Sneller…’ gromde Louise zacht, en zodra Dumbledore weer ging zitten tastte ze toe aan het eten dat zonet voor haar neus verscheen. ‘Ja!’ riep ze vrolijk uit, terwijl ze een grote berg aardappelen, kip en om gezond te doen wat broccoli op haar bord legde. Ja, dit had ze gemist. Heerlijk vond ze de Hogwarts maaltijden, daar kon ze zich helemaal mee vol eten.
Maar na twee borden moest ze er toch echt mee stoppen, aangezien een misselijkmakende buikpijn op kwam dagen. Ze sloeg haar armen om haar middel heen en zuchtte.
‘Ik hou zo van dit eten, maar het doet pijn,’ zei ze zeurderig, en Blaise lachte terwijl hij een hap chocolade ijs nam. Daarna pakte hij een nieuwe, volle lepel en richtte die op Louise’s mond.
‘Mondje open,’ zei hij plagerig, maar ze schudde haar hoofd en trok een kinderachtig gezicht.
‘Dan niet,’ vervolgde hij, en hij duwde het ijs in zijn eigen mond.
Na het eten stond Dumbledore zoals gewoonlijk nog een keer op om zijn laatste speech van die dag te geven. Iedereen luisterde aandachtig naar wat het schoolhoofd te zeggen had, maar halverwege werd hij onderbroken.
‘Hem, hem.’