Exo 1.

Mellanie springt de trein af en loopt richting het park. Het is niet zo heel ver en aangezien ze met de trein is heeft ze ook maar één koffer mee. Ze is best trots op zichzelf, dat ze zoveel veranderd is sinds vroeger. Komt vast door haar vrienden. Ze trekt haar koffer verder achter zich aan terwijl ze onder het bordje van Galaxy Park doorloopt. Meteen voelt ze weer die tevreden sfeer over zich heen, alsof alles goed komt, alsof er geen problemen zijn op de wereld. Hier heeft ze altijd het gevoel dat niets verkeerd kan gaan. Maar ergens in haar buik zat een rare kriebel, die haar op de één of andere manier een naar gevoel gaf. Alsof niet àlles goed was in het park. Ze schudt die gedachte snel uit haar hoofd en trekt de deur naar de receptie open, waar niemand te zien is. Ze loopt door naar de koffieshop, maar nog steeds niemand. Normaal gezien is iedereen er al. Of toch vooral Freddy en Femke.
“Freddy?” roept Mellanie. “Femke?”
Geen antwoord. Ze loopt naar buiten, en vindt Femke daar op een stoel.
“Hier ben je.” Zegt Mellanie opgelucht.
Femke kijkt op en glimlacht. “Hier ben ik.”
“Ben ik de eerste?”
“Ja.. De eerste.” Mompelt Femke.
“Oh, oke.”
“Hey, jongens!”
Femke en Mel kijken meteen naar waar de stem vandaan komt. Paula.
“Hey, Paula.” Zegt Mellanie en ze kijkt Paula met een glimlach aan.
Femke staat op stort zich meteen in Paula’s armen. Deze vakantie begint goed, denkt Mellanie bij zichzelf, terwijl ze terug naar binnen loopt, waar ook net Os de koffieshop binnen komt. Ze probeert hem niet te veel aandacht te schenken, wat best moeilijk is.
“Hey, Mel.” Zegt hij dan en hij laat zijn koffer op de grond zakken. “Hoe gaat ‘ie?”
Mellanie kijkt even van haar koffer naar Os en terug, en knikt. “Best goed..”
“Zeker?” vraagt Os, half lachend.
“Ja, natuurlijk. Met jou?.” Mellanie lacht even terwijl ze weer op een stoel gaat zitten. Os knikt tevreden en komt bij haar zitten.
“Ook. Blij dat ik hier weer ben.”
“Dat geloof ik best.” Lacht Mellanie.
Os kijkt even nadenkend naar het tafeltje. “Heb je er zin in?”
“Ja.. Echt wel. Eindelijk weg van thuis.” Mompelt Mel.
“Is het daar niet leuk meer, dan?”
Ze haalt haar schouders op. “Ze vragen steeds hoe het met jou gaat,” lacht ze dan, “en dan moet ik telkens iets verzinnen. En ik ben het daar gewoon beu.”
Os knikt lachend. “Vandaar.” Hij tokkelt met zijn vingers op tafel en kijkt Mellanie lachend aan. “Maar hoe is het anders?”
“Goed, heb ik toch al gezegd, Os.” Zegt Mellanie, toch wel een beetje geïrriteerd.
“Dat weet ik. Ik hoor gewoon graag dat het goed met je gaat.” Hij lacht en wendt zijn blik af.
“Waar blijft Didi?” vraagt ze dan, om zijn opmerking van net te negeren.
“Zei iemand daar mijn naam?” klinkt een bekend Hollands accent van om het hoekje, waarna een paar seconden later een vrolijke bos krullen zichtbaar wordt.
“Ja, deze blondine hier.” Grijnst Os.
Mellanie geeft hem een stamp onder tafel en kijkt Didi dan aan. “Ik vroeg me gewoon af waar je bleef, omdat iedereen er al is.”
“Oh, waar zijn Femke, Paula en Stef dan?”
Op dat moment komen Femke en Paula binnen. Paula heeft haar arm lief om de schouders van haar beste vriendinnetje geslagen en Femke wrijft snel nog even onder haar ogen.
“Waar is Freddy?” vraagt Os.
“En Stef?” vult Diederik aan.
Femke schraapt haar keel even voor ze praat. “Papa is ziek, morgen zou hij normaal beter zijn, maar vandaag moeten we alles zelf in orde brengen. En Stef is eh..”
“Stef komt niet.” Zegt Paula, om haar beste vriendinnetje een beetje te helpen.