Paden

Het leek uren te duren voordat ze de weg tegen kwamen. Romé zakte even onderuit, ze kon niet meer. De doorweekte kleding trok naar naar beneden. Falco hield zich staande, maar hij zou het liefste hetzelfde doen. Denise was de enige die aan deze afstanden gewend was. Maar dat moest ook wel als je een halve vos was.
'Welke kant?', vroeg Romé vermoeid.
Denise dacht even na. De weg was onverhard, gemaakt van modderig zand en stenen. De bomen er omheen waren hetzelfde, alleen dan nat. Maar de gure wind... kwam van de verkeerde kant.
'Geen', fluisterde Denise.
'Wat? Je gaat me niet zeggen dat we dit hele eind voor niks hebben gelopen!', klaagde Romé. Ze had echt geen zin om weer helemaal terug te lopen.
'Nee, maar we moeten opschieten', fluisterde Denise die neerhurkte om de modder te besturderen. De modder was bruingeel, terwijl, in dit licht, hij donkerbruin moest zijn.
Falco hurkte naast haar neer. 'Wat is er?', vroeg hij met een zachte stem.
Denise keek hem aan en zuchtte diep. 'Ze willen jou hebben. We moeten dit bos uit voordat zij jou vinden'
Falco wilde opstaan op de weg over te steken, maar Denise hield hem tegen.
De stenen kende zij uit het boek van Rune.
'Het eeuwige pad', zei Denise terwijl zij naar de stenen wees. 'Een stap erop, en je bent verloren. Ze proberen ons hier te houden'
'Wat?', riep Romé. Hier snapte zij dus echt niks van. Het was gewoon de weg, toch?
'Vergeet wat jij dacht te weten. In dit bos gelden andere regels', vertelde Falco.
'Fijn. Dus wij zitten gevangen in een soort sprookjesbos? Straks komt de maan op en komen de weerwolven'
Falco barstte in lachen uit. Was dat serieus het eerste waar Romé aan dacht bij een bos dat een beetje anders was? Weerwolven waren hier niet. Het bos is veel te klein. Daarbij, de wolven moeten de maan wel kunnen zien op te veranderen. Dat was het voordeel wat die regen zou brengen... als er weerwolven waren geweest.
'We moeten gewoon even springen. Als we een aanloop nemen, het is denk ik 3 meter, dan moeten we het halen', dacht Denise hardop.
'Euh... juist, natuurlijk'
'Als iemand het niet redt, dan zijn er hopelijk uilen in de buurt... en iemand die ermee kan praten'
'Natuurlijk, vanzelfsprekend.... uilen, ja', riep Romé.
Denise nam een aanloop en sprong. Het leek moeiteloos op de manier waarop zij landde.
'Kom dan', riep zij.
Falco begon enthousiast te rennen. Zijn sprong ging veel verder dan nodig, en hij belandde lachend tussen de takken.
Romé gooide haar natte jas naar de overkant.
'Uilen hè?', herhaalde zij.

Eerder waren Olivier en Emily bij Melanie aangekomen. Melanie had de twee gastvrij ontvangen met koekjes en thee. In de woonkamer bespraken zij wat er aan de hand was. Dat Denise verdwenen was, evenals de geschiedenis docent.
'Oh, misschien weet ik inderdaad wat er aan de hand is', merkte Melanie op. Ze stond op en pakte een oud boek uit de kast.
'Zie je, er is dit bondgenootschap. Zij komen uit de droomwereld'
'Is dat serieus een wereld?', vroeg Emily voordat Olivier dat kon. Melanie knikte. 'Dit boek heb ik eruit mee genomen'
'Wist niet dat het kon', mompelde Olivier.
'Terug naar de belangrijke zaken. Meneer de Bruin weet er ook van af'
'Hoe weet jij dat onze geschiedenisleraar meneer de Bruin is?'
'Ik ken hem. Wij hebben beide iets met die wereld... bewust. Want als je onbewust mee gaat tellen heeft iedereen er wat mee te maken. Afijn.' Melanie sloeg het boek open. 'Het bondgenootschap wilt de poorten openen en ervoor zorgen dat zij hier permanent kunnen blijven. Nu hebben ze aardlingen nodig om dit te kunnen bewerkstelligen. Denise is een dromenstuurder. Haar krachten kunnen de poorten permanent openen, of sluiten. Dus je kunt je voorstellen dat het bondgenootschap er heel wat voor over heeft om haar in hun macht te krijgen'
'Denise wilt juist de poorten sluiten', vertelde Olivier.
'Des ter gevaarlijker het is voor haar'
'Maar... meneer de Bruin... is hij, ik bedoel, hoort hij bij dat bondgenootschap?', vroeg Emily.
Melanier schudde haar hoofd. 'Hij heeft Denise juist meegenomen om te voorkomen dat zij haar zullen vinden. Dus geen zorgen. Zolang Denise bij meneer de Bruin is, is ze veilig'
De twee kinderen zuchtten opgelucht. Er was dus niks aan de hand. Dit moesten Falco en Romé weten.