10~

Wat ongemakkelijk kijk ik mezelf in de spiegel aan. Ik zie er niet uit. Mijn haar heeft m’n moeder opgestoken. Ook heeft ze m’n make-up gedaan. Vreselijk. Ik draai me om en mijn moeder kijkt me stralend aan. ‘Oh, schat wat énig! William zal het vast adoreren dat je een roze jurk draagt’ Ik kan mezelf nog net tegenhouden, anders had ik haar nu met een opgetrokken wenkbrauw aan gekeken. In plaats daarvan knik ik beleeft. Zodra ze de kamer heeft verlaten ren ik naar mijn kast toe. Ik grijp een zwart jurkje eruit en stop hem bij mijn boeken in m’n tas. Beneden hoor ik de bel, gevolgd door gelach van mijn moeder. Oh, help. Ik ga zo langzaam mogelijk de trap af. In de gang zie ik William en zijn moeder. Wat doet zijn moeder nou weer hier? ‘Zo, dan kunnen de kinderen naar school en kunnen wij de bruiloft verder plannen.’ Hoor ik zijn moeder tegen de mijne zeggen. Bij het woord “bruiloft” ontstaat er een raar gevoel in mijn lichaam. Zal het toch doorgaan? Mijn hart begint harder te kloppen. Een hand pakt mijn hand vast, het haalt me uit mijn paniekmodus. Ik kijk William met grote ogen aan. ‘Geen zorgen. Ik heb het onder controle.’ Fluistert hij in mijn oor. ‘Wij gaan naar school.’ Zegt hij dan harder, zodat de moeders het horen. Ik bedenk me dat ik nog niet eens ontbeten heb, jammer dan. Hand in hand lopen we de deur uit. Hij opent beleeft eerst mijn kant van de auto voordat hij omloopt en aan de bestuurderskant instapt. Onze moeders staan voor het raam ons uit te zwaaien. Dit is absurt. Ik zucht, me later bedenkende dat ik het hardop deed. Beschamend kijk ik naar links waar ik in het grinnikende gezicht van William kijk. ‘Maar, hoe gaan we hieronder uit komen dan?’ Vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. ‘Als een van ons twee er niet is, kan de bruiloft niet door gaan toch?’ Vraagt hij me terug. Hij heeft een punt, ook al weet ik niet precies wat hij er mee bedoelt.

Hij parkeert zijn auto een blok verwijdert van school. Opgelucht haal ik adem, zo hoeven de mensen ons samen niet te zien. Hij maakt aanstalten om de auto te verlaten maar ik hou hem tegen met mijn hand. ‘Ik wil me nog even omkleden in je auto. Is dat ok?’ Hij knikt en verlaat dan de auto. Hij staat met zijn rug tegen de autodeur om me wat privacy te geven. Ik kijk nog snel om me heen voordat ik mijn jurkje over mijn hoofd uit trek. Snel doe ik mijn zwarte jurkje aan. Mijn ogen worden groter als ik in de linker zijspiegel kijk. William kijkt me recht aan, met zijn eeuwige grijns. Ik kijk boos terug. Ik grijp mijn tas en verlaat de auto. Zonder op hem te wachten loop ik richting school. ‘Belle, wacht nou!’ Hoor ik hem zeggen. Ik hoor de voetstappen sneller achter elkaar opvolgen, hij rent. Een hand pakt mijn arm en met een soepele beweging heeft hij me zo gedraaid dat ik hem recht aan kijk. ‘Ik keek niet echt. Alleen toen je klaar was leek het me grappig om net de doen alsof.’ Hij lijkt het te menen dus ik geloof hem, totdat ik me iets bedenk. ‘Hoe wist je dan wanneer ik klaar was?’ Ik trek mijn wenkbrauw op. Blijkbaar had hij die vraag niet verwacht. Hij stamelt een onverstaanbaar antwoord. Weer terug naar lafaard dus. Ik draai me om. ‘Hoe kom je trouwens aan die blauwe plek op je zij?’ Vraagt hij plots. Ik stop abrupt met lopen terwijl William nog verder loopt. Snel bedenk ik een smoes. De meeste heb ik al een paar keer gebruikt, maar dat weet William natuurlijk niet. ‘Gaat het wel?’ Ik kijk op en zie dat William voor me staat. ‘Huh?’ Breng ik uit. ‘Je staat daar nou al een tijdje levenloos naar de grond te kijken. Dus ik vroeg me af of het wel gaat?’ Ik knik en loop dan langs hem heen. De school is niet ver meer. Daar zal ik van hem af zijn.