09~

Met knallende koppijn plof ik neer op mijn bed. Eindelijk weg uit de bizarre situatie. Moeders die maar door gingen over de bruiloft, vaders die William feliciteerde met zijn aanwinst en broertjes die mij kei hard uitlachte in mijn gezicht. Ze weten hoe mijn toekomst eruit gaat zien. Een toekomst van kinderen baren, voor kinderen zorgen, geen baan, geen vrienden oftwel geen leven. Als vrouw heb je het erg zwaar hier. Ik schud de gedachtes uit mijn hoofd. Ik moet eventjes weer terug naar mijn veilige haven. Ik sla mijn grote boek open en verdwijn in mijn gedachtes. Drie sprookjes later kijk ik pas weer op uit mijn boek. Mijn raam is volledig zwart geworden, tijd om te gaan slapen. Ik kleed me om. En sluit mijn gordijn. Vlak voordat ik mijn gordijn volledig gesloten heb dacht ik wat te zien. Met een ruk heb ik hem weer open en speur ik met mijn ogen de daken langs. Ik zweer je, ik zag wat. Daar! Ik knijp mijn ogen samen. Het lijkt wel een.. eeen.. Ugh. Het is weg. Ik doe mijn gordijnen gefrustreerd dicht. Ik zou zweren dat ik het plaatje eerder heb gezien. Maar waar? Ik open mijn sprookjesboek en sla hem open op een willekeurige bladzijde. Daar! In mijn boek staat een plaatje van daken met daarop een beest. Ik ga met mijn vinger over het beest dat beschreven word als weerwolf. Zou hij hier zijn? Ik voel mijn gezicht lachplooitjes krijgen. Lach ik nou? Ben ik hier blij mee? Is er hoop?

Ik draai voor de zoveelste keer mezelf weer om. Ik kan in geen enkele positie lekker liggen. Ik besluit even naar de wc te gaan, misschien dat dat helpt. Ik sluip over de gang. Mijn lichaam maakt een klein sprongetje als ik mijn vader ook over de gang zie lopen. We passeren elkaar zwijgend. Ik naar de badkamer, hij naar beneden. Ik ging naar de wc en trok de wc door. Op de gang staat mijn vader verassend genoeg opeens voor me. ‘Hoe durf je midden in de nacht geluid te maken met de wc.’ Het zweet breekt me al uit. Ik weet al hoever het is. Hij pakt mijn bovenarm stevig beet en trekt me mee naar mijn kamer. Hij smijt me neer op de grond. Dit maakt veel meer kabaal dan een doortrekkende wc ooit maken kan. Ik ontvang de eerste schop in mijn zij, het doet pijn maar ik ben het gewend. ‘Stop.’ Stamel ik. Ik ontvang een grom terug, maar hij luistert. Hij stopt. Hij sluit mijn kamerdeur en al snel ben ik weer alleen. Ik ga met mijn hand over mijn zij heen. Auw.. Ik kreun zachtjes en sta voorzichtig op. Ik laat me op het bed neervallen. Gelukkig heb ik altijd pijnstillers bij de hand. Ik open mijn nachtkasje en slik het kleine pilletje door met wat water dat ik in een flesje naast mijn bed bewaar. Ik zet het flesje terug en laat me neervallen op mijn kussen. Al snel val ik in een diepe slaap.

‘Belle!’ Een harde stem haalt me uit mijn sprookje. Ik mompel iets terug. ‘Je moet naar school! William komt je zo ophalen.’ ‘Wat?’ Weet ik er nog net uit te krijgen. Wat moet William nou hier? ‘Ja, Agnes en ik hadden afgesproken dat vanaf nu William en jij samen op school aankomen en de pauzes samen door brengen.’ Arme William, is het eerste wat me te binnen schiet. Ik kreun en sla de dekens van me af. Mijn nachtjapon was naar boven gekropen, mijn enorme blauwe plek is daardoor zichtbaar. Ik zie mijn moeders ogen groter worden maar al snel ontwijkt ze de plek. Ze ontwijkt het zoals ze altijd alles ontwijkt. Ik vind haar maar laf. Wegkijken. Wegkijken terwijl ze weet dat haar man me pijn doet. Haar man en mijn vader. Ik zuchtte onhoorbaar en stond op. Mijn moeder verliet mijn kamer niet, in plaats daarvan overhandigt ze me met een grote lach een pakketje. ‘Maak open!’ Roept ze enthousiast. Ik scheur het papier eraf en al snel komt er een roze kleurtje tevoorschijn. De roze stof voelt zo zacht. Al snel is het duidelijk wat de bedoeling is. Ik zal vandaag in een roze jurkje naar school gaan.