Prologue.

Jill Barbara Palvin

3 maanden geleden

'Wat is dat?!' vroeg Cara en wees naar mijn arm. We zaten in de woonkamer. 'Niks' zei ik en deed gauw mijn mouwen die ik net per ongeluk had opgestroopt weer naar beneden. 'Jawel' zei Cara. 'Laat eens zien.' Ze stond op, liep naar me toe en stroopte mijn mouwen weer omhoog. Met grote ogen keek ze naar mijn armen. 'Hoe komen die krassen daar?' vroeg ze. Bang keek ik Cara aan, maar durfde niks te zeggen. 'Nou?' zei Cara ongeduldig. Ik zuchtte diep, 'Je weet toch dat mijn oom een nieuw hondje heeft? Een puppy?' zei ik. Cara knikte. 'Wel, gisteren was ik bij mijn oom om naar de puppy te kijken. En omdat hij nog zo speels is, wil hij nog wel eens krabben.' loog ik. Cara keek me recht in mijn ogen aan. 'Weet je zeker dat dat de echte reden is?' vroeg ze. Ik knikte. Nog even keek Cara me aan, maar geloofde me toen toch.

Na een tijdje waren we naar boven gegaan, want Cara wou foto's maken. Ze zei dat we al heel lang geen foto's meer hadden gemaakt samen, en eigenlijk is dat ook wel waar. 'Hier, trek die shirtje eens aan' zei Cara en gooide het shirtje naar me toe. Ik deed mijn trui uit en wisselde het om voor het shirtje. Cara gooide ook nog een kort broekje mijn kant op. Ze keek me vragend aan toen ik het broekje niet opving, maar voor m'n neus op de grond liet vallen. 'Jij kan ook niet vangen!' zei Cara en lachte. 'Weet je zeker dat dat broekje wel bij dit shirtje past?' vroeg ik terwijl ik wees naar het shirtje dat ik aan had. 'Ja natuurlijk, anders gooi ik hem niet gek!' antwoorde Cara en ging op het voeteneind van het bed zitten, toekijkend hoe ik me in het korte broekje zou hijsen. Ik draaide me met mijn rug naar Cara en deed snel mijn lange broek uit om hem te verwisselen voor het korte broekje. Nu maar hopen dat ze het niet ziet. Ik draaide me om en keek angstig naar Cara die me van boven naar beneden zat te bekijken. Haar ogen bleven hangen bij mijn boven benen. 'Jill?' zei ze zachtjes. 'Ja?' antwoorde ik. 'Kom eens naast me zitten' zei Cara en klopte naast haar op het bed. Ik liep naar het bed toe, ging naast haar zitten en legde mijn handen op mijn benen. Cara keek me aan. Voorzichtig haalde ze mijn handen van mijn benen en bekeek de krassen die op mijn bovenbenen zaten net zo goed als de krassen die ze een uur geleden zag op mijn armen. 'Ik geloof je niet' zei Cara toen zachtjes tegen me, ze hield nog steeds mijn handen vast. Ik kreeg geen woord uit mijn keel. 'Je kan me altijd alles vertellen Jill, dat weet je toch?' zei Cara. Ik knikte. 'Heb jij die krassen zelf gemaakt?' vroeg ze. Ik nam een diepe zucht en knikte toen langzaam mijn hoofd. Cara liet mijn handen los en sloeg haar armen om me heen. Ik deed hetzelfde en voor een tijdje zaten we zo. Even later liet ze me los. Ik keek haar aan en zag een traan vanuit haar ooghoek naar beneden glijden. 'Waarom Jill? Waarom doe je dit?' vroeg Cara. Ik hield mijn schouders op. 'Ik ben niet gelukkig Cara' zei ik. 'Waarom niet?' vroeg Cara. 'Ligt het aan mij?' 'Nee, het ligt absoluut niet aan jou Cara, jij bent de belangrijkste persoon in m'n leven. Het is gewoon dat ik niet lekker in m'n vel zit. Ik zie altijd meiden lopen die er mooier, dunner en knapper uitzien. Dat maakt me gewoon niet blij' zei ik. Ik zag dat er nog een traan over Cara's wang liep. Ik veegde hem weg. 'Je bent mooi zoals je bent Jill, ik hou van je' zei Cara. 'Ik hou ook van jou'' zei ik gemeend. Maar dit alles veranderd nog niet mijn gedachten.