18. ~ Indianna Bella Lawrence

Erg rustig sta ik naast Drew klaar in de ruimte achter het podium waar zometeen de interviews zullen worden gehouden. Ik kijk geamuseerd de kring van tributen rond, sommigen kijken zenuwachtig naar de grond, anderen lachen wat. Ik praat zachtjes met Drew, die wel staat te trillen van de zenuwen. Mij kan het allemaal niet zoveel schelen. Of ik nou goed mijn best doe hier of niet, ik moet de arena in. Daar zal Caesar niets aan kunnen veranderen.
'Je ziet er mooi uit,' Drew pakt mijn hand en ik knijp er even in. Hoewel ik het verschrikkelijk vind dat ik hem straks waarschijnlijk zal moeten missen en dat hij gevaar zal lopen, het is fijn om hier te zijn met een vriend aan je zijde.
Ik bloos van zijn compliment. 'Dankjewel.' Ik weet dat het gepast is hem nu ook een complimentje te geven, maar erg snel weet ik niet iets te bedenken. Drew heeft een mooi zwart pak aan dat goed past bij mijn kanten jurkje, en een groene stropdas. Als ik van zijn stropdas naar zijn gezicht kijkt, valt me op dat de kleur groen van zijn ogen nu nog mooier uitkomt door die stropdas. Ik kijk even in zijn ogen en kan verschillende kleuren groen onderscheiden. Het valt me nu pas op dat hij mooie ogen heeft. 'Wow,' mompel ik even en dan staar ik naar de grond. Moest ik nou echt helemaal naar het Capitool gebracht worden om dat te kunnen zien?
'Die kleur groen staat je echt heel goed,' zeg ik maar. Ik ben blij dat ik het kan menen en het niet alleen zeg om hem ook te complimenteren. Drew grijnst, maar die valt ook meteen weer weg wanneer Caesars stem klinkt. Bij mij tovert het juist een glimlach tevoorschijn. Ik zie absoluut niet tegen dit gesprek op. Ik weet na jaren ervaring dat Caesar me zal helpen als ik iets verkeerds zeg.
'Hallo Panem!' Hij valt even stil, wanneer een enorm gejuich opdoemt uit de zaal. 'Wat geweldig om hier na een jaar weer te staan, voor weer zo'n leuk publiek. Dit jaar - ' Hij wordt onderbroken door luid geschreeuw en gejuich. 'Dit jaar,' gaat hij daarna onverstoorbaar verder, 'zullen we weer een geweldige Hongerspelen verwachten. Ja, we hebben er een aantal sterke tributen bij zitten dit jaar. Fysiek én mentaal.' Het publiekis stil en ik kan de spanning voelen.
'Fysieke kanten hebben we al kunnen beoordelen, al hebben wij natuurlijk geen idee wie waar goed in is. De spelmakers houden het zoals ieder jaar weer spannend, Panem,' zucht Caesar. 'De mentale kant die gaan we nu zien. Hopen we natuurlijk! Laten we kijken wat de tributen voor ons in petto hebben!' Er wordt geapplaudisseerd en ik kijk de kring rond, op zoek naar District 1. Ik weet dat uit gewoonte de interviews worden gehouden in de volgorde van de districten. Ik heb geen zin om de tactiek van elke tribuut te onthouden, maar neem me voor wel goed te luisteren en er misschien nog wat van op te steken.
'We beginnen zoals elk jaar met de vrouwelijke tribuut van het altijd leuke District 1! Hier is Rosa Amore Diamond!' Weer klinkt er een applaus op, terwijl Rosa diep in- en uitademt om rustig te blijven. Ik kijk haar na terwijl ze het podium oploopt.
Zo gaat het een tijdje verder. Caesar roept de naam om, diegene stapt zenuwachtig het podium op en Caesar begint een vriendelijk praatje. Uiteindelijk lopen alle gesprekken goed af, wat maakt dat ik me nog minder zenuwachtig voel naarmate de tijd verstrijkt en mijn interview eraan zit te komen. Dan komt Caesar bij District 4, en ik veer meteen op, aangezien ik bijna aan de beurt ben en ik nieuwsgierig ben naar dit interview.
'Lauren Fiona Johnsen!' roept Caesar. Een gejuich doemt op en ik weet dat Lauren het nu al heeft gemaakt bij de Capitoolinwoners. Zelfs nog voor ze ooit eens echt in beeld is geweest als zichzelf. Ik volg haar met mijn ogen. Ze lijkt gespannen terwijl ze het podium oploopt en voor Caesar gaat zitten. Onwillekeurig moet ik lachen. Ze doet altijd zo alsof ze de beste is.. alsof ze - ik twijfel even - zín heeft in de Spelen. En dan is ze bang voor zo'n interviewtje.
'Zo Lauren. Wat zie je er geweldig uit,' zegt Caesar bewonderend. Ik rol met mijn ogen. De hele avond lopen hier al mensen het podium op die er mooi uitzien. Lauren reageert op zijn compliment en begint meteen en heel verhaal. Ik weet meteen dat Caesar dit goed heeft opgelost, hij zorgt er meteen voor dat ze zich op haar gemak voelt. Ze praten nog wat over haar boete en waarom ze zichzelf heeft aangeboden, en ik zucht. Dit meisje is gek. Ze heeft zichzelf aangeboden. Dat zou ik nooit doen. Niet om dezelfde reden als zij het deed, tenminste. Niemand mag aan mij broer komen. En Charlotte, mijn zusje. Ze blijven van hen af. Ik zou zo voor hen de Spelen in gaan.
Lauren praat nog even een zielig verhaaltje over haar vader, dat hij wel kwaad zal zijn. Wat denkt zij nou. Wie zou niet kwaad zijn? Zijn dochter zou door de Spelen waarschijnlijk sterven, of voor altijd veranderen. Ze zou nooit zichzelf meer zijn, terwijl dit heel anders voor haar had kunnen aflopen. Uitsloofster. Had ze er maar beter over na moeten denken. Ook begint Caesar over haar cijfers. Ik luister al niet meer, het is me nu allemaal wel duidelijk.
Na Lauren komt haar districtgenoot het podium op. Hij lijkt heel zelfverzekerd en begint al snel een grappig verhaal. Hij lijkt wel de perfecte tribuut, met dat uiterlijk, zijn charmes en niet te vergeten zijn goede vechtkrachten. Hij had niet voor niets zo'n hoog cijfer.
En dan loopt hij van het podium. Ik weet dat het mijn beurt is, en ik loop naar Caesar. Ik ga in de stoel zitten, die zacht aanvoelt en nog wat warm van de andere tributen. Als ik goed zit, kijk ik op, glimlach en zwaai even naar het publiek. Het is het enige wat ik doe. Zwaaien. En het Capitool gaat uit zijn dak. Ik werp even een blik op Caje, die goedkeurend zijn duimen opsteekt en een luchtzoen werpt. Ik lach terug.
'Hallo District 5!' Caesar heeft door dat hij voor mij geen extra moeite hoeft te doen, en al snel hebben we een vrolijk gesprek over de verschillende nieuwe dingen die ik hier in het Capitool al allemaal heb meegemaakt. Ik ben blij dat hij niet teveel vraagt over District 5. Één vraag maar, die ene vraag zou mij al van mijn stuk brengen.
'Dat horen we vaker natuurlijk! Iedereen houdt natuurlijk van het eten hier!' Roept hij. Ik grinnik.
'Ja, het eten daar is zeker niets mis mee!' We praten nog wat over koetjes en kalfjes, en dan gaat de zoemer. Nu al? Klinkt het in mijn hoofd. Het lijkt alsof ik hier nog maar net zit.
'Nou Indy - zo mag ik je wel noemen, toch?' ik knik lachend. Hij wel. 'Ik denk dat het jou wel goed af zal gaan daar in de arena. Met zo'n cijfer en zo'n leuk karakter moet het je vast lukken. Ik wens je alvast veel succes!' Een applaus stijgt op, en ik huppel zowat het podium af, waarna ik Drew in de armen val.
'Je was geweldig, Indy. Ik wist dat je dit zou kunnen.'
'Híj is geweldig, Drew. Het gaat je lukken,' mompel ik nog snel in zijn oor voor ik hem naar Caesar duw.


[Whoopwhoop, mijn langste hoofdstukje ooit geschreven! ^^]