Hoofdstuk 25.

Vanuit Owen:

Ze heeft het echt koud,
maar ze is waarschijnlijk bang dat ik haar een mietje vind ofzo.
"Je bent echt lief" zegt Esther en geeft me een kus.
Dat ik haar leuk vind,
oke, dat is waar.
Maar zij vind mij toch niet leuk,
al dit lieve gedoe is voor haar alleen maar vriendschappelijk.
Ze vind Daan leuk, niet mij.
Maar,
Waarom liet ze me dan niet in de steek?
Waarom ging ze niet met Raisa en Nils mee?
Waarom ligt ze nu hier?
Waarom laat ze me niet zitten?
Allemaal vragen spoken door mijn hoofd heen.
Ik weer het allemaal even niet meer.
Ik besluit Daan te bellen.
Kijken of hij me niet in de steek heeft gelaten en nog om me geeft.

Het gesprek tussen Daan en Owen:

Daan: Owen?!
Owen: Ja? Is er iets? Ik hoor sirenes!
Daan: Alsjeblieft, kom naar het ziekenhuis...
Owen: Wat is er dan? Daan wat is er?
Daan: Rein...
Owen: REIN?! WAAR ZITTEN JULLIE?!
Daan: We zaten in het vakantiehuisje van mijn ouders...
Owen: HET ZIEKENHUIS DAAR IN DE BUURT?!
Daan: Ja... Neem de rest mee alsjeblieft...
Owen: Doe ik! Doei!
Daan: Doei...

Ik stop mijn mobiel weg en pak Esther op.
"Waar breng je me heen?" vraag ze bang.
"Ik breng je naar je huis, we moeten meteen de andere ophalen,
wat ze zelf ook willen, we moeten naar het ziekenhuis,
er is iets met Rein" zeg ik en begin te rennen met Esther in mijn armen.
Ik zie dat Esther zachtjes aan het huilen is.
Het ziet er zo zielig uit.
Ik loop het pad op en bel aan.
Nils doet de deur open en ziet Esther huilen.
"He lieve schat, wat is er?" zegt hij en geeft haar een knuffel.
"We moeten nu naar het ziekenhuis, er is iets met Rein" zegt Esther.
Ze komt meteen weer naar mij toe en ik neem haar weer in een knuffel.