Prologue

Druppels gleden langs mijn gezicht en vermengden zich met mijn zoute tranen. Het was alweer een jaar geleden, dingen gingen steeds slechter. Papa had geen oog meer voor ons en stortte zich steeds meer in zijn nieuwe werk. Mijn kleine broertje greep mijn hand steviger vast en ik voelde dat hij trilde. Hij begreep er nog niet veel van maar hij besefte maar al te goed dat mama niet meer terug zou komen. Hij had die dag aan mij gevraagd of mama dan nu in de hemel was bij de engeltjes. Ik had geen antwoord geweten, het voelde nog steeds alsof mama hier was en lachend binnen zou komen om ons te vragen naar onze dag. Was mama in de hemel? 'S avonds had hij leunend op zijn ellebogen op het harde matras gelegen en gevraagd of ze goed voor haar zorgden daar boven. Hij hoorde dit niet mee te maken, wij hoorden dit niet mee te maken. We waren altijd goede mensen geweest, waarom deed God ons dit aan? Hij zou zo'n mens als mijn moeder nooit zo'n lot toegewezen hebben. Maar ze zullen haar daarboven vast meer nodig hebben dan hier. Toch voel ik haar aanwezigheid en ik weet dat ze bij me is. Mijn broertje trok aan mijn arm. ''Ik heb het koud, zullen we gaan?'' Ik knikte en hij pakte de tekening die hij op school had gemaakt uit zijn spiderman rugtasje. Hij had er zoveel werk aan besteed maar de inkt van de stiften was nu uitgelopen door de harde regen. Ik lachte in mezelf, het regent zelden in Australië maar juist vandaag wel, bijpassend. De hemel huilde. Toch kon je op het doorweekte slappe papier zien waar hij zo zijn best op had gedaan. Op de tekening waren vier poppetjes te zien. Mama, Papa, mijn broertje en ik. Als familie, allemaal samen. Hij legde de tekening neer naast de bloemen die ik net buiten op een grasveld had geplukt en hij deed een stap naar achter. Ik keek nog een keer naar de grote grijze steen en fluisterde; ''Dag mama.''