08~

Ons dorp is klein. Klein maar “fijn” noemen ze het. Ik haat het. Geen manier om onopvallend je leven te leiden. Elk klein dingetje verschijnt in de krant of hoor je van de buurvrouw. Geen privacy niks. We lopen zwijgend naar het winkeltje. Het vrolijke belletje haalt me uit mijn gedachtes. Ik loop meteen naar de toonbank, William mag de zonnebloemolie wel gaan halen. ‘Dag lieve Belle!’ Groet Elike me. Ik schenk haar een lach en leun over de toonbank. Zoals meestal was de winkel volledig leeg. ‘Wat is er loos?’ Vraagt ze en ik haal mijn schouders op. ‘Oh er is een klant, ben zo bij je terug. ‘Dag jongeman.’ Hoor ik haar William groeten. ‘Dat wordt dan twee euro alsjeblieft.’ Hij overhandigt haar het geld en knikt beleeft. Elike groet hem gedag en loopt mijn kant op, ze kijkt vreemd als ze ziet dat William naast me gaat staan. ‘Zullen we weer gaan?’ Vraagt hij me. Ik heb eigenlijk geen zin, ik wil veel liever bij Elike blijven. ‘Zijn jullie hier samen gekomen?’ Vraagt Elike, ze doet geen moeite om haar verbaasdheid te verbergen. Ik knik. ‘En hoe komt dat dan zo?’ Vraagt ze, dit lijkt wel een overhoring. ‘Mijn ouders drinken koffie bij hun ouders. Ze stuurde ons weg met een kinderachtige smoes.’ Leg ik uit. ‘Ohjee, zijn ze jullie nu al aan het koppelen. Meestal gebeurt dat rond de leeftijd van zeventien toch?’ Ik kijk haar schaapachtig aan. ‘Ohja, je bent zeventien!’ Ik knik. William staat zwijgend naast me. Hij heeft toch wel door dat dit een mislukte koppelactie is? In ons dorp is het normaal om meteen na je school, wanneer je achttien bent, te trouwen. En je trouwt alleen met diegene waaraan je ouders je gekoppeld hebben. Er zit dus nog maar één ding op; de boel saboteren.

We zeggen Elike gedag en verlaten de winkel. Hij is stil, het liefst zou ik zeggen hoe ik het plannetje voor me zie. Net doen alsof we knallende ruzie hebben gehad tijdens het winkelen. Grote kans dat onze ouders er dan mee stoppen. We zijn bijna bij zijn huis. De gordijnen schuiven iets open, ze bespioneren ons. Plots pakt hij mijn hand. Ik kijk hem met grote ogen aan. ‘Wat doe je?’ Vraag ik hem fluisterend. ‘Speel nou gewoon mee.’ Beveelt hij me bijna. Ik kijk naar de grond om mijn rode wangen te verbergen. Ik word altijd snel rood, zeer vervelend. De deur vliegt open en twee enthousiaste vrouwen lopen naar buiten. Geweldig. Mijn moeder knijpt in mijn wang en breng haar lippen naar mijn oor. ‘Goed gedaan. Kan je toch nog iets.’ Sist ze. Ik kijk naast me en zie dat William emotieloos voor zich uit kijkt terwijl zijn moeder hem knuffelt. Ik kijk in de deuropening en zie daar mijn vader staan. Hij staat daar alsof hij de wereld bezit. Alsof iedereen aan zijn voeten hoort te buigen. Een rilling loopt over mijn rug, en dat door mijn eigen vader.

Met een warm kopje thee zit ik op de bank. William naast me en onze moeders tegenover ons. Mijn broertjes spelen in de tuin met de hond en onze vaders zijn in de wijnkelder. Ik voel me ongemakkelijk. ‘Leg je arm om haar heen.’ Beveelt zijn moeder. Meteen doet hij wat ze zegt. ‘Ik denk dat we ons klaar kunnen maken voor een bruiloft.’ Ik verslik me meteen in mijn thee. Shit. Williams hand klopt op mijn rug terwijl ik uithoest. ‘Gaat het weer?’ Vraagt hij zachtjes. Onze moeders zijn druk in gesprek over de bruiloft. Ik knik. ‘We komen er wel uit.’ Fluistert hij in mijn oor. ‘Denk je dat echt?’ Ik bedenk me dat dit de eerste keer is dat ik iets tegen hem zeg. In al die jaren. En nu is hij mijn… verloofde? ‘Geen zorgen. Je hoeft niet met me te trouwen.’ Ik kan me niet beheersen en zucht opgelucht. ‘Is het echt zo erg?’ Grinnikt hij naast me. Ik krijg meteen weer een rood hoofd. ‘Ik ben gewoon nog niet klaar om te trouwen.’ Dat was natuurlijk geen leugen, maar toch voelt het er als een. In sprookjesland trouw je als je de liefde van je leven ontmoet hebt. Dat kan op je tachtigste zijn maar ook op je zeventiende. Was ik daar maar. ‘Mee eens?' Hoor ik opeens luid. Ik krijg een stoot in mijn zij. ‘Ik vroeg of je het er mee eens was, Belle.’ Williams moeder kijkt me streng aan. ‘Waar mee eens?’ Vraag ik met een rood hoofd. Waarom dagdroom ik altijd zoveel? ‘Met een bruiloft in de lente.’ ‘Maar het is nu winter. Bedoelt u de volgende lente of aankomende?’ Vraag ik terwijl mijn hart iets sneller begint te kloppen. ‘Deze natuurlijk! Je wordt toch over een paar weken al achttien? Dan doen we het gewoon vlak na je verjaardag.’ Ik wil schreeuwen dat ze zich niet met mijn leven moeten bemoeien. Dat je twee jongen mensen niet kan dwingen om te trouwen. Maar dat kan niet. Dit is hoe onze cultuur is. Dit is hoe we in dit dorp leven. Met gedwongen huwelijken en een leven lang verdriet.