Chapter Six.

Tom liet de woede van Beau over zich heen gaan tot de woede was weggezakt en uiteindelijk helemaal was verdwenen. Gebroken zakte Beau weer op de stoel en wreef in haar ogen. Tom hield haar scherp in de gaten terwijl hij zijn stoel weer rechtop zette en erop ging zitten. Duvessa schoof haar stoel naast die van Beau en trok haar tegen zich aan. Liam slaakte een zucht en liet zijn hoofd tegen het raam rusten. Hij zag de persoon buiten nog even staan en degene ging toen het hoekje om.
'Ik stel voor dat we achter de persoon aangaan,' zei Tom op een gegeven moment. Duvessa keek hem boos aan.
'Nee,' zei ze beslist. 'Jullie hebben allebei al genoeg gedaan vannacht.' Beau ging rechtop staan.
'Ik ben even naar de wc,' zei ze. Ze draaide zich om en liep weg. Liam keek haar achterna en uit het zicht van Beau gaf hij ook een stoot aan Tom.
'Ben je gek geworden? Denk je niet dat we Beau al genoeg van streek hebben gemaakt?' Tom keek verdrietig.
'We zullen dan wel een bevestiging krijgen,' zei hij wazig. Liam keek hem aan alsof hij gek aan het worden was.
'Bevestiging van wat? Dat het toch echt niet Lysanne is? Tom, was de begrafenis van haar niet genoeg bevestiging? Laat Lysanne met rust, dit is niet de manier waarop we haar moeten gedenken,' gromde Liam. Duvessa begon aan haar nagels te pulken, ze vond het niet leuk dat er ruzie werd gemaakt. Ze vond dat dit allemaal de schuld was van de alcohol die ze op hadden. Het maakte ze niet redelijk en liet ze dingen zien die er niet waren.
'Maar Liam, jij was degene die dit hele gedoe was begonnen. Jij kwam aanlopen en leuk vertellen dat je iemand had gezien die op haar leek. Nu ben ik degene die wat wil en dat word ik door jouw afgekapt. Van Duvessa en Beau begrijp ik dat. Maar van jouw?' begon Tom. Hij begon schuld los te kweken bij Liam. Liam voelde zich niet schuldig tegenover Tom. Maar wel tegenover Duvessa en zeker tegenover Beau. Liam had ze alle drie achter zich aan laten lopen om vervolgens te gaan wijzen naar een onbekende persoon op een bankje, terwijl Duvessa nog geen uur geleden buiten stond te kotsen en Beau was verdomme de zus van Lysanne. Zij had geen behoefte aan dit. Liam begon zich steeds rotter te voelen.
'Ik ga er achter aan. Met of zonder jullie,' zei Tom koppig. 'Ik moet het zeker weten.' Hij stond op en liep naar de deur. Onderweg beukte hij tegen Beau aan die net uit de wc kwam en met een verraste blik keek hoe Tom de zaak verliet.
'Wat gaat hij doen?' vroeg ze aan Liam en Duvessa. Zenuwachtig vertelde Duvessa uiteindelijk dat hij achter de onbekende persoon was aangegaan. Er ontstond angst in de ogen van Beau. Nog voor ze wat kon zeggen begon Liam met praten.
'Ik denk dat we beter achter hem aan kunnen gaan voordat hij zich in de nesten werkt.' Duvessa knikte dat zij het met hem eens was. Eigenlijk wilde ze zo snel mogelijk naar huis gaan, slapen tot laat in de middag en vergeten wat er allemaal was gebeurd.
'Nou laten we dat dan maar doen,' zei Beau. Ze accepteerde wat ze gingen doen. Ze liet haar schouders hangen en pakte haar mobieltje.
'Wat doe je?' vroeg Liam terwijl hij naar haar toe liep.
'Kijken hoe laat het is,' antwoordde ze. In werkelijkheid stuurde ze een smsje en stopte haar mobiel snel weer in haar zak voordat Liam dichtbij genoeg was om te zien wat ze eigenlijk deed.
'Hoe laat is het dan?' vroeg hij weer.
'Bijna half vijf in de ochtend. Laten we maar gaan.'