Chapter 01

De warme stralen van de douche hielpen me om al mijn spieren te ontspannen en mijn hoofd leeg te maken. Het water gleed in straaltjes langs mijn hoge jukbeenderen naar beneden en vervolgden hun weg over mijn hals naar mijn borst. Zo gingen ze eigenlijk allemaal door naar beneden totdat ze verdwenen. Ik woonde nu al een paar maanden bij Denise en haar man, Richard. Hun zoon was vorig jaar rond deze tijd gestorven, vandaar die verdrietige blik in Denises ogen toen ik haar voor het eerst leerde kennen. In een soepele beweging draaide ik de kraan van de douche dicht en duwde de deur voorzichtig open zodat ik eruit kon stappen. Ik staarde wat afwezig voor me uit terwijl ik me afdroogde en mijn kleren aantrok. In de acht maanden dat ik al op aarde was, had ik nog geen glimp opgevangen van de schaduwen die verdreven moesten worden. Denise had me wel leren lezen en schrijven toen ze erachter kwam dat ik het niet kon en omdat ik een best snelle leerling was, duurde het niet lang voordat ik vlotjes een tekst kon lezen en een paar regels vol kon schrijven. De vrouw had niets meer gevraagd over de gloed die was verschenen toen ik haar aangeraakt had, iets wat ik wel waardeerde. Hoe kon ik uitleggen wat er juist gebeurd was terwijl ik het zelf niet eens wist?

Mijn blik viel op de grote spiegel die boven de lavabo hing en langzaam liep ik er naartoe terwijl ik mijn ogen op de persoon in de spiegel gericht hield. Mijn gitzwarte haren -waar nog altijd druppels water af gleden- vielen warrig over mijn voorhoofd heen en een paar diepe grijzige ogen keken me terug aan. Ze waren donkerder en veel dieper dan die van Richard, maar zagen er veel levendiger uit. De man had al veel meegemaakt in het leven en had zijn zoon verloren waardoor er een soort doffe gloed over zijn ogen heen lag. Bij mij was dit niet het geval, waarschijnlijk omdat dit de eerste keer is dat ik op aarde ben en dus nog niets meegemaakt kan hebben. Als een bliksemschicht maakte je sowieso al niet veel mee, kwam je alleen in actie als het van je verwacht werd. We konden niet rouwen om iemand omdat we geen gevoelens hadden en dus niemand lief konden hebben. Eigenlijk leefden we gewoon op onszelf, hadden we niet echt contact met anderen, zelfs niet met soortgenoten. De momenten dat je naar de aarde kon, waren eigenlijk de enige momenten dat je contact kon maken met anderen en kon leren hoe het voelde om mensen om je heen te hebben die je met een woord konden kwetsen.

Een klein litteken sierde mijn rechterwang en ik gleed er even met mijn vingers over. Ik had bij de val mijn wang blijkbaar opengehaald, een redelijk diepe wonde die Denise had moeten naaien. Het was best raar om te voelen hoe mijn huid precies in twee delen werd gedeeld en hoe het zachte gedeelte overging naar hard en daarna terug naar zacht. “Blaise, ben je klaar? Jaimie is er zo om je op te halen voor school!” Met lichte tegenzin scheurde ik mijn grijze kijkers los van het spiegelbeeld en denderde de trap af. Denise en Richard hadden het een goed idee gevonden om me naar een school te sturen zodat ik kon 'socializen' nu ik het schrijven, lezen en alle andere dingen, die iemand van mijn leeftijd zou moeten kunnen, kon. Lichamelijk zag ik er uit als iemand van zeventien, dus moest ik me ook zo leren gedragen. "Niet zo hevig, straks breekt de trap nog in tweeën." Voor een moment keek ik beschaamd naar de grond waardoor ik niet merkte dat Denise op me af gelopen kwam en pas merkte dat ze vooruit gelopen was toen ik voelde hoe ze haar armen om me heen sloeg. "Je moet niet altijd denken dat je iets fout gedaan hebt als mensen zoiets zeggen. Meestal is het gewoon als een grapje bedoeld." Ik knikte terwijl ik mijn neus even in haar bronskleurige haren drukte en haar losliet toen ik een raar geluid van buiten hoorde komen. Wat verward liep ik naar het raam heen en trok het gordijn een stukje opzij zodat ik naar buiten kon kijken. Een frons verscheen in mijn voorhoofd toen ik een groot metalen ding op de oprit zag staan. "Dat is je vervoer naar school." Ik drukte vluchtig een kus op Denises wang en haastte me naar buiten. Ik was Denise als een soort moeder gaan zien, had een band met haar gecreëerd die eigenlijk niet zou mogen.