Teen 31.

Ik rende de oprit op en bonkte uit alle macht op de deur. Toen Niall de deur opende nam ik niet eens de moeite om hallo te zeggen, ik rende hem bijna omver en stormde de woonkamer in waar alle andere jongens zaten. 'Liam laat het me uitleggen alsjeblieft! Je zou er zo niet achter moeten komen! Ik weet da je boos bent maar geef me de kans om het uit te leggen!' Ik riep allerlei dingen, niet eens zeker wat het was. Waar ik wel zeker van was, i dat ik smeekte om een kans om het uit te leggen.
Hier was ik nog niet klaar voor, het is veel te vroeg, ik weet niet eens of we uberhaupt wel samen zijn?!
Daar stond ik dan, hysterisch te huilen. Liam zij niks, hij zat daar alleen maar. Man wat wou ik dat ik nu gedachten kon lezen. Opeens stond hij op en sloeg hij zijn armen om me heen. Wat deed hij nu? Hij hoort naar me te schreeuwen dat ik leugenaar ben! Twijfelend sloeg ik mijn armen om zijn middel en snikte zachtjes tegen zijn schouder aan.

'Kom jongens,' Zei Louis en hij stond op. Ze stonden op en liepen ofwel de keuken of hun slaapkamer in. Toen waren het enkel ik en Liam. Na een tijdje liet hij me los en gingen we in de zetel zitten. Ik veegde de laatste tranen weg. 'Laura...' Begon hij zachtjes. 'Liam het spijt me zo!' Was het enige dat eruit kwam. Hij schudde zijn hoofd.
'Het is oke,' Zei ik. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem verward aan. 'Louis heeft ons alle verteld.' Legde hij uit. Een zachte 'ow' verliet mijn mond.
'Laura ik begrijp je wel.' Zei hij en hij nam mijn hand beet. Ik glimlachte zwakjes. 'Ik wou het je wel vertellen maar... Ik kon het niet.' Zuchtte ik. 'Het is oke.' Zei hij nog eens en hij trok me tegen zich aan. 'Nu wil je vast niet meer..' Fluisterde ik zo zacht omdat ik hoopte dat hij het niet gehoord zou hebben. Hij duwde me een einde van hem vandaan zodat hij me verbaasd kon aankijken. 'Hoe bedoel je? Natuurlijk wel!'
'Maar.. Je weet niet waar je aan begint? Charlotte is een kind van 5! Wat gaan de fans denken, Liam ze gaan razend zijn... En dan bedoel ik op míj!'
Hij schudde zijn hoofd en trok me weer tegen zich aan. 'Niet als we het nog een tijdje stilhouden? Charlotte bedoel ik dan... Niet ons.' Ik dacht er eventjes over na en knikte toen. 'En nu?' Vroeg ik na een tijdje. 'Nu? Nu moet jij eigenlijk voorstellen of ik Charlotte wil ontmoeten?' Zei hij lachend. Ik lachte. 'Je kunt haar mee afhalen van school straks?' Vroeg ik. 'Klinkt goed!' Antwoordde hij. 'Dankje Liam, dat je me niet laat vallen!' Zei ik en ik sloeg mijn armen om hem heen.
'Ik zou je toch nooit laten vallen? Ook al zal dit een hele aanpassingen worden..'
'Is dit niet raar?' Vroeg ik. Hij keek me verward aan. 'Hoe bedoel je?' Vroeg hij. 'Nou ja, ik ken je eigenlijk amper..' Begon ik maar hij snoerde me de mond.
'Boeit niet, dan leren we elkaar toch kennen? Ik weet in elk geval wel al dat ik van je hou.' Ik glimlachte en drukte mijn lippen op de zijne. 'Ik ook van jou.' Fluisterde ik.