Weerwolven

"Alsjeblieft, John? Weet je zeker dat je het niet wilt proberen?" Molly zond hem haar meest ontwapenende glimlach. Hij vroeg zich af waarom ze hém op die manier aansprak. Híj was niet degene die overgehaald moest worden. Oké, misschien een beetje. Maar misschien had ze door dat het bij Sherlock toch niet ging lukken.
"Ik vind het allemaal best," zei hij, "maar reken er niet op dat je hem over kunt halen." Hij wierp een veelbetekenende blik richting Sherlock. "We weten allemaal dat dat een hopeloze zaak is."
Natuurlijk had hij dat niet moeten zeggen. Omgekeerde psychologie.
"Ik doe mee," zei Sherlock beslist. Hij gooide zijn mobieltje op de bank en maakte aanstalten om het pakje kaarten uit Molly's hand te grissen. Ze trok het echter net op tijd weg.
"Ik ben de spelleider," zei ze beslist.
Sherlock zuchtte. "Wéér iets met een spelleider? Waarom moet iemand anders de regels altijd maken?"
"Dat is de essentie van gezelschapsspelletjes, Sherlock. Je kunt niet altijd de baas spelen. Trouwens, bij dit spel heb je volgens mij nog redelijk veel invloed," zei John, terwijl hij Molly vragend aankeek. Ze knikte.
"Het is echt leuk," bezwoer ze hen.
John zuchtte en liet zich in zijn stoel vallen. "Goed. Maar hierna moet het afgelopen zijn met die zogenaamde spelletjesavondjes. Ik heb meer dan genoeg gespeeld de afgelopen dagen, dank je feestelijk."
"Ik begon het anders net leuk te vinden," zei Sherlock, die op de stoel naast hem plaatsnam.
John wierp hem een duistere blik toe. "Dat zeg je alleen maar omdat je het leuk vind om tegen mij in te gaan."
"Welnee. Wat is de bedoeling dit keer?" vroeg hij aan Mrs. Hudson, die tegenover hem zat.
Ze haalde haar schouders op. "Ik heb geen idee, my dear. Molly heeft dit uitgezocht."
Die laatstgenoemde schraapte haar keel. "Weerwolven van Wakkerdam," zei ze, duidelijk proberend zich er niets van aan te trekken dat ze alweer werd genegeerd, "is een spel dat zich afspeelt in een gezellig klein dorpje dat Wakkerdam heet-"
"Je meent het," mompelde Sherlock.
Molly negeerde hem. "Op het oog lijkt het een idyllische gemeenschap, maar sommige van de schijnbaar zo gelukkige inwoners verbergen een groot geheim: het zijn namelijk weerwolven."
"Weerwolven zijn een biologische onmogelijkheid."
"Shut up, Sherlock."

Molly ging verder met het uitleggen van de spelregels. Het kwam erop neer dat ze allemaal een rol toegewezen kregen en erachter moesten zien te komen wie wie was.
"Dit spel werkt het beste met grote groepen," zei Molly, "wat de reden is dat ik vanavond een paar mensen extra heb uitgenodigd." Ze knikte naar de overige leden van het gezelschap, die nog niet veel gezegd hadden. John kende ze niet allemaal, maar er waren minstens twee personen bij waarvan hij wenste dat ze die niet uitgenodigd had. Anderson en Donovan zagen eruit alsof ze die mening deelden.
"Dus als ik het goed begrijp," zei John, "Is het de bedoeling van de burgers om alle weerwolven uit te roeien, en van de weerwolven om alle burgers uit te roeien?"
Molly knikte. "Kort samengevat wel. Sommige karakters hebben nog andere doelen, maar daar zul je vanzelf wel achterkomen." Haar ogen glinsterden, wat John onmiddelijk achterdochtig maakte. Hij ging er echter niet dieper op in - hij zou nog wel zien, en hij kon nu toch niet meer terug.

"Tijd om de kaarten uit te delen." Ze kregen allemaal een kaart. "Denk erom dat je je kaart aan niemand laat zien. Als je iets niet snapt, fluister het dan in mijn oor. Het meeste wijst zich vanzelf."
Hij keek naar zijn kaart, die een plaatje van een heks bevatte.
"Goed. Heeft iedereen gezien wat hij is? Zijn er nog vragen?"
Het bleef stil. John keek om zich heen. Hij zag Sherlock fronsend naar zijn kaart kijken, ongetwijfeld druk bezig een tactiek te bedenken om dit spel te kunnen winnen. Mrs. Hudson glimlachte breed. Sally Donovan leek nog steeds even chagrijnig.
Anderson had daarentegen een onheilspellende, geniepige grijns op zijn gezicht.
Oh dear god.
"Alles helder dus? Dan wordt het nu nacht. Iedereen slaapt."
John deed zijn ogen gehoorzaam dicht. Hij hoorde dat Sherlock het niet kon laten een opmerking te maken.
"Niet iedereen slaapt in de nacht."
Hij grinnikte in zichzelf, wetende dat Sherlock daarmee vooral zichzelf bedoelde, ijsberend of vioolspelend, maar desondanks klonk het nogal verkeerd.
Molly had die gedachte duidelijk ook, want ze moest moeite doen om niet te giechelen terwijl ze probeerde duidelijk te maken dat hij echt, voor één keertje, zijn mond moest houden. "In Wakkerdam wel. En slapende mensen praten niet. Er leven hier geen slaappraters of slaapwandelaars," voegde ze er vlug aan toe, voor hij weer een bijdehante opmerking kon maken.
Ontevreden gegrom, maar daarna was hij stil.
"Goed. De duisternis omringt de bewoners van Wakkerdam, slechts verbroken door de zilveren gloed van de maan. Het lijkt vredig, maar dan ontwaken de weerwolven. Ze sluipen naar het huis van de burgemeester en vermoorden hem in zijn slaap. Met bebloede muilen haasten ze zich daarna terug naar huis, voor de zon opkomt... Iedereen wordt wakker."
Wat volgde was een hoop gekissebis over wie de nieuwe burgemeester moest worden. Uiteindelijk viel de keus op Mrs. Hudson.
"Uitstekende keuze. Ga nu maar weer slapen."
"De inwoners van Wakkerdam slapen wel veel hé?" merkte Sherlock op.
"Sherlock Holmes, kun je voor één keer in je leven misschien heel even JE MOND HOUDEN?"
"Het was maar een constatering."
"Iedereen slaapt. Cupido wordt wakker," zei Molly, met een toon van irritatie in haar stem.
"Wil je twee mensen koppelen?" Ze was even stil. "Oké, wijs maar aan."
Toen maakte ze een heel vreemd geluid. Het klonk alsof ze giechelde, maar het snel weer onderdrukte. "Weet je dat zeker?" Stilte. "Oké dan. Degenen die ik nu aantik, zijn gekoppeld. Doe je ogen pas open als ik het zeg." Haar voetstappen klonken rond de kring en hielden halt bij...
Oh god.
Hij voelde een zacht tikje op zijn schouder en weer giechelde ze. Toen liep ze door.
En bleef weer staan.
Te snel. Veel te snel.
"De geliefden mogen hun ogen open doen en elkaar-" Ze moest pauzeren omdat ze weer giechelde. "-elkaar diep in de ogen k-kijken." Haar stem klonk enigszins verstikt.
Alsjeblieft, laat het niet zo zijn. God, laat het alsjeblieft niet zo zijn.
Hij opende zijn ogen.
En keek Sherlock aan.

Molly hád het niet meer, zoveel was duidelijk. Geluidloze tranen stroomden over haar wangen, en ze kon even niet meer verder spreken in haar rol als spelleidster. Sherlock keek eerst geschrokken, en keek daarna furieus om zich heen. Zijn blik bleef steken bij Anderson en zijn ogen vernauwden zich.
John dacht aan Anderson's grijns. Hij zag eruit alsof hij op het punt stond weer te grijnzen.
Die was er zó geweest.

De weerwolven worden wakker," vervolgde ze, nadat de Ziener was gepasseerd. "Wakker worden!"
Stilte.
"Willen de weerwolven iemand vermoorden? Zo ja, wijs de persoon in kwestie aan. Jullie kunnen maar één persoon per nacht ombrengen. Komen jullie niet tot overeenstemming, dan gaat er vannacht niemand dood."
Stilte. Hij vroeg zich af wie de weerwolven waren. Als Sherlock er een was, vermoedde hij dat hij wel wist wie hij met grote stelligheid aan zou wijzen. Hij dacht terug aan Anderson's geniepige grijns - daarvoor gold ongetwijfeld hetzelfde, ervanuitgaande dat hij niet cupido was natuurlijk. Kon je eigenlijk twee dingen tegelijkertijd zijn? Het zou grappig zijn als ze allebéi een weerwolf waren. Een grijns verscheen op zijn gezicht, ondanks alles. Dat zou nog wat worden.

De weerwolven leken echter tot overeenstemming te komen, en er klonk nog geen woedend gegrom, dus vermoedelijk waren zijn hoopvolle gedachten niet waar.
"Uitstekend. Jullie mogen weer gaan slapen. Dan wordt nu de heks wakker."
John opende zijn ogen en constateerde tevreden dat alle anderen ze dicht hadden. Hij had half om half verwacht dat Sherlock zich niet aan de regels zou houden en gewoon zou kijken, maar hij hield zich tot nu toe opvallend rustig.
"Goed. Wil de heks haar levens- of dooddrankje gebruiken? Deze persoon is vannacht vermoord." Ze wees op, hoe kon het ook anders, Sherlock.
Hij aarzelde, maar bedacht dat Sherlock als geest waarschijnlijk nog veel irritanter zou zijn. En was het niet zo dat de twee geliefden niet zonder elkaar zouden kunnen leven? Dus knikte hij.
"Wil je deze persoon weer levend maken?"
Knik.
Molly grijnsde, alsof ze dat al had verwacht. "En is er iemand die je graag dood zou willen hebben?"
Hmm. Even denken hoor.

"Oké, de ochtend valt. Iedereen mag zijn ogen open doen," klonk de stem van Molly. Alle ogen richtten zich op haar.
"Helaas," zei ze, met veel gevoel voor drama, "is er vanochtend één persoon die het ochtendlicht niet zal zien." Ze keek Anderson aan.
Hij gromde. "Ik wist het!" riep hij geërgerd terwijl hij zijn kaart omdraaide. "Nou, vertel, wie van de twee tortelduifjes was het?" Zijn grijns was groot en triomfantelijk. Zowel John als Sherlock keek hem vernietigend aan.
"Dat gaan ze jou niet aan je neus hangen, cupido-geest," zei Molly, grijnzend. Alsof het niet allang duidelijk was. Iedereen lachte, zelfs Donovan.
"Dit is belachelijk," mopperde Sherlock.
"We hadden het kunnen zien aankomen," verzuchtte John. Sherlock gromde.

Jep, Anderson was zo goed als dood, en niet alleen in het kaartspelletje