Hoofdstuk 7

"En waarom ben jij zo laat?"
"Sorry meneer, ik werd opgehouden."
"Ga maar zitten." Hij wapperde met zijn hand.
"Door wat werd je opgehouden?" Nog voordat ik zat had Eline zich al om gedraaid.
"Die ene jongen, Kay geloof ik, Hij schopte een deur tegen mijn hoofd aan."
"Wat?"
"Precies wat ik zeg, hij zag me niet aan komen. Ik heb een bult op mijn hoofd om het te bewijzen. Zeg heb jij biologie zometeen?"
"Biologie!? Ik heb echt geen biologie. Dat is echt zo'n jongens vak! Heb jij biologie?"
"Ja, hierna."
"Je komt al te laat binnen, en nu zit je ook nog te kletsen. Niet echt een goed idee mevrouw van der Werf." En hij draaide zich weer om naar het bord.
"Niet op letten. Meneer Gabraal kan soms een beetje moeilijk doen. Maar waarom heb jij biologie!?"
"Weet ik niet. Gewoon. Wees nou maar stil, anders worden we er ook nog uit gestuurd." Ik richtte mijn ogen op het bord. Het zag er ingewikkeld uit. Ik probeerde een logica te ontdekken in de cijfers, maar ik kon hem niet vinden. Ik probeerde te luisteren naar wat meneer Gabraal zei, maar faalde daar in. Mijn gedachten bleven afdwalen naar onzinnige dingen. Naar wat voor een weer het nu zou zijn in Yggdrasil bijvoorbeeld. En of ze daar aan me dachten. Ik schrok op toen de bel ging. Iedereen stond met een donderend geraas van stoelen die verschoven. In de pauze bleef ik weer bij Eline dit haar aandacht inmiddels weer had verschoven van mij naar haar andere vriendinnen. Het kon mij niet zo veel schelen. Aan het eind van de pauze vroeg ik wel waar het biologie lokaal was.
"Ohw! Heb jij biologie? Ik ook." Een van de meisjes die de hele tijd met Eline had staan praten.
"Dat was ik vergeten, Bente heeft ook biologie. Verschrikkelijk dat vak. Ik heb het zo snel mogelijk laten vallen. Nou ja, dan zie ik je daarna wel weer!" Eline zwaaide en liep in een stevig tempo weg.
Wat hadden we na biologie dan? Niet dat ik haar dat nog kon vragen. Dat werd weer een uurtje door de school struinen op zoek naar het lokaal, jammer dan.
"We kunnen best naast elkaar zitten. Dit lokaal is trouwens niet zo moeilijk om te onthouden, kijk hier is het al. Hey Krista!" En weg was Bente. Die zou ik waarschijnlijk niet meer terug zien. Ik ging zitten aan een leeg tafeltje en liet mijn tas met een bons op de grond vallen. Er kwam een groepje jongens lachend binnen. Ik zag dat het Kay en zijn vrienden waren. Ik boog me weer over mijn tas om mijn boeken te pakken.
"Hey."
Ik keek op "Ohw, hoi."
"Het spijt me echt van die deur."
"Ach.. Nou ja. Kan gebeuren. Had ik maar voor me uit moeten kijken."
"Mag ik hier gaan zitten?" Hij wees op de stoel voor me.
"Ja hoor. Tuurlijk. Was je spijbeluur nog leuk?"
Hij haalde zijn schouders op "Altijd beter dan les. Hebben we nog iets gemist?"
"Volgens mij niet." We vielen allebei stil. Ik keek de klas in en zag dat Bente me argwanend aan zat te kijken.
"Om eerlijk te zijn, was die deur best grappig." Ik keek hem aan en ik kon het niet laten om te lachen.
"Ja, misschien wel. Ik denk niet dat het heel vaak voor komt."
"Ben jij goed in biologie?"
"Ik heb geen idee." Ik flapte het er zo maar uit. Kay keek me vragend aan. "Ik bedoel, op mijn vorige school was ik er aardig goed in, maar misschien gebruiken ze hier wel een heel andere methode." Ik glimlachte. Ik moest uitkijken met wat ik zei.
Aan het eind van de les pakte Bente mijn arm vast "Luister eens, je kunt niks met Kay beginnen. Het is de ex van Eline."
Ik staarde haar aan "Bente... Meen je dit nou serieus. Ik wíl niks met Kay beginnen. Het is nog niet eens door mijn hoofd gegaan."
"Daar leek het anders wel op. Jullie zaten zo gezellig te lachen."
"Luister eens, als ik wil mag ik best zitten lachen met iemand. Zelfs met een jongen. Ik ken Kay niet eens echt. Ik mag hem, ja. Maar ik ben niet van plan om ook maar iets met hem te beginnen." Ik keek haar vernietigend aan en liep weg.

Mijn tas vloog door de keuken en landde op de tafel. Ik liep gelijk door naar de koelkast. Er was niemand thuis en daar was ik blij mee. Even tijd voor mezelf. Ik had eigenlijk huiswerk die ik blijkbaar thuis moest maken, alsof school nog niet genoeg was, maar daar had ik geen zin in. Ik leunde met mijn rug tegen het aanrecht en keek door het keukenraam naar buiten. Misschien ging ik wel even hardlopen ofzo. Was goed voor me. En dan kon ik altijd goed na denken. Er kwam een kraai aan vliegen en ik verwachtte dat het de mijne was. Het was moeilijk om te onderscheiden hier. Sommige kraaien kwamen van Niflhel, en anderen waren gewone kraaien die hier altijd al geweest waren. Misschien moest ik 'mijn' kraai ook maar eens een naam geven. Kon ik ook mooi over na denken als ik ging hardlopen. Ik rende naar boven en kleedde me om. Nog geen vijf minuten later rende ik door het bos. Ik had geen idee waar ik heen ging, maar ik zou wel ergens uit komen. Na een tijdje rende ik parallel aan de weg en ik wachtte op een pad om de weg op te gaan om via de andere kant terug te rennen. Die kwam gelukkig vrij snel, want ik vond dat ik inmiddels wel ver genoeg had gerend. Het voelde wel goed om even te rennen. Gewoon een natuurlijke beweging die overal hetzelfde was.
"Hey, wacht!"
Ik draaide me om.
"Ik dacht al dat jij het was. Zulk lang bruin haar zie je niet vaak." Kay grijnsde.
"Hoi. Ja het is vrij lang he?"
"Dat kun je wel zeggen ja."
"Waar ga jij nu heen dan?"
"Ik heb training. Ik ben eigenlijk al vrij laat, dus ik ga maar weer. Ik zie je morgen hé!" Hij stapte op en zwaaide nog even. Kijk als dit gewoon zo door ging, kon ik wel contact maken.