Chapter Five.

'Doe niet zo raar zeg,' zei Beau. Ze had nu echt geen zin in dat soort onzin.
'Nee ik meen het. Ze leek er verdomd erg op,' protesteerde Liam. Tom probeerde op te staan, maar zijn evenwicht was aangetast dus viel hij al snel weer op de grond.
'Liam, hou op. Daar moet je geen grappen over maken,' Tom schopte tegen zijn been, waardoor Liam over zijn eigen voeten struikelde. Zijn flesje water vloog door de lucht en de inhoud kwam weer op Tom terecht. Tom vloekte weer en probeerde voor de tweede keer op te staan, deze poging faalde ook en Tom zat nog steeds op de grond.
'Dat heet nou karma, Tom,' zei Liam. Liam stond met gemak op, maar stond wel nog te wiebelen op zijn benen.
Duvessa duwde de handen van Beau weg en hield zelf haar handen voor haar haren. Ze spuugde nog een keer in het water en ging naast Tom zitten op de grond, leunend tegen de reling van de brug,
'Is er nog water?' vroeg ze. Liam liet schuldbewust zijn lege flesje zien. Duvessa kreunde. Ze trok haar knieën op, sloeg haar armen eromheen en verborg haar gezicht. Tom sloeg een arm om haar heen.
'Maar jongens, echt waar. Ze leek er zo erg op.' begon Liam weer. Beau keek hem woedend aan. 'Echt waar. Kom mee dan kunnen jullie het zelf zien. Ze zat op een bankje niet ver van de snackbar.' Hij draaide zich op en snelde zich, voor zover hij dat kon, weer naar de snackbar.
'En we kunnen nog een flesje water voor Duvessa kopen,' riep hij nog. Tom probeerde weer op te staan en ging eerst op zijn knieën zitten. Vervolgens liet hij zijn handen steunen op de grond en zette een voet neer. Maar op het moment dat hij gewicht op zijn voet zette, viel hij weer om en belande op zijn rug. Beau pakte zuchtend zijn hand en trok hem overeind, daarna hielp ze Duvessa rechtop staan en liepen ze achter Liam aan.

'Moet je dan zien! Ze lijkt er echt op,' zei Liam. Liam, Tom en Beau zaten aan een tafeltje bij het raam in de snackbar. Duvessa stond aan de kassa en bestelde een flesje water. Beau keek naar buiten en zag eerst heel weinig. Het was pikkedonker buiten en er brandde geen lantaarnpalen. Uiteindelijk zag ze vaag iemand op een bankje zitten. Het leek alsof de persoon aan het bellen was. Degene droeg een mantel met een kap die over het hoofd geslagen was. Er waren geen ogen of een neus te herkennen.
'Hoe kan je dat nou zien? Ik zie niet eens of het een man of een vrouw is. Trouwens, als het een vrouw is , dan heeft ze waarschijnlijk lang haar en dat zou je moeten zien,' zei Beau. Duvessa kwam aanlopen en ging naast Tom zitten. Ze tuurde naar buiten, haalde haar schouders op en dronk de helft van het flesje op.
'Mag ik ook een slokje?' vroeg Tom. Duvessa schudde grijnzend haar hoofd en dronk de rest in één keer op. Tom maakte een pruillip.
'Toch vind ik haar erg op Lysanne lijken.' begon Liam weer. Hij bleef de persoon buiten aanstaren, alsof hij degene ergens op wou betrappen.
'In welk opzicht? Sorry hoor, maar ik zie niks van Lysanne in die persoon. Dus hou er nou maar over op. Je maakt het jezelf en ons alleen maar moeilijker. Ik zou ook best willen geloven dat Lysanne er nog is, maar dat is ze niet.' Liam scheurde zijn blik van de persoon buiten los en keek Beau berouwvol aan na deze uitbarsting.
'Sorry Beau. Ik bedoelde het niet zo.' Hij wou nog meer zeggen, maar wist niet goed wat. De blik van Beau verzachtte en gaf een knuffel aan Liam. Ze begreep het wel en accepteerde zijn schamele verontschuldiging. Buiten stond de persoon op, onder de mantel kwamen schoenen tevoorschijn die goed zichtbaar waren. Het waren donkerbruine laarzen, met aan elke laars twee zilver gekleurde gespen. Tom sprong op waardoor zijn stoel op de grond klapperde.
'Die laarzen ken ik. Lysanne heeft ze samen met...' nog voordat hij zijn zin kon afmaken had Beau hem in de gezicht geslagen.
'Nu ben ik het zat,'schreeuwde ze uit. De man die in de snackbar geïnteresseerd had zitten luisteren naar het groepje keek nu op. Beau werd rood en de tranen liepen over haar wangen.
'Jullie met je waanideeën dat Lysanne nog leeft is onzin. De grootste onzin die er maar bestaat. Ze is dood en ze komt niet meer tot leven. Ik heb het geaccepteerd. Ik, haar zus. Accepteren jullie het dan ook.' riep ze naar allemaal. 'Tom, denk je werkelijk dat Lysanne de enige zou zijn met zo'n paar laarzen. Ik durf te wedden dat er nog honderden vrouwen lopen met precies die laarzen.' Beau was woest. Ze greep het lege flesje water van tafel en gooide die zo hard ze kon naar het hoofd van Tom.