[012] Louis William Tomlinson

Eventjes kuch ik onhoorbaar en sta recht. Mijn ogen laat ik door de klas krijgen. 'I want you all to practise the song. You can help each other if you want.' Gelijk beginnen de meeste druk met elkaar te praten. Even verhef ik mijn stem. 'If you're not practicing I'm gonna let you sing the song in front of the whole class.' Die woorden hadden zijn uitwerking. De meeste vallen stil en beginnen te oefenen. De een zekerder dan de andere. Ik haal het blad erbij waarop ik cijfers kan schrijven. Ik sta op en haal een hand door mijn haar. Ik begin langs de leerlingen te lopen. Sommige zijn goed, andere redelijk en sommige kunnen gewoon totaal niet zingen maar ze hebben er plezier in. Daar gaat het om. Hier en daar geef ik wat tips of opbouwende kritiek. Ik wil ze namelijk niet afschrikken.

Na de meeste leerlingen gehad te hebben haal ik diep adem. Nu moet ik echt naar Harry. Anders valt het nog op. Eventjes kijk ik naar hem. Hij ziet er echt geconcentreerd uit. Het verbaasd me. Langzaam loop ik naar hem toe. Een prachtige stem komt me tegemoet. Het voelt alsof mijn knieen week worden. Oh wauw... Zijn stem is geweldig. Eventjes schraap ik mijn keel waardoor hij opkijkt. Gelijk komt de vertrouwde grijns terug op zijn gezicht. 'You got a beautiful voice.' Mijn stem trilt lichtjes. Grijnzend kijkt hij me aan maar de blik in zijn ogen veranderd. 'Well, thank you.' Er verschijnt zelfs een normale glimlach op mijn gezicht. Het voelt alsof mijn hart een slag over slaat. Oh wauw... Dit staat hem zoveel beter. 'Your welcome,' ik glimlach naar hem en loop weg. Ik voel nog net hoe zijn vingertoppen over mijn heup glijden. Mijn adem stokt en ik kijk eventjes om. Hij knipoogt grijnzend naar me. Ik voel mijn wangen rood kleuren en draai me om. Met gebogen hoofd loop ik snel terug naar mijn bureau.