[004] Zayn Javadd Malik

Eventjes blijf ik voor zijn kamer deur staan. Het gesnik is duidelijk te horen. Aansteller... Ik rol met mijn ogen. Met snelle stappen loop ik de trap af. Mijn lippen zijn samen getrokken in een smalle streep en mijn ogen staan alles behalve vrolijk. Ik irriteer me nu al aan die jongen. Ik kan niet wachten totdat hij hier weer weg is. Ik stap de woonkamer in. Mijn moeder kijkt op. 'Waar is Niall?' Vraagt ze en kijkt me verward aan. 'Op zijn kamer,' mompel ik kort af. Onderzoekend kijk ze me aan. 'Je hebt toch niets raars gedaan?' Koppig blijf ik stil. Gelijk staat ze op. 'Zayn! Dat doe je toch niet? Die jongen heeft net z'n ouders verloren! Hij heeft het zwaar en dan gedraag jij je zo? Hoe haal je het in je hoofd? Ik ben teleurgesteld in je Zayn. Dit had ik niet verwacht.' Hard op mijn lip bijtend laat ik de preek over me heen komen. Als ze eindelijk klaar is staat ze op. 'Ik ga kijken hoe het met Niall is en jou hoef ik voorlopig niet te zien.' Mijn ogen worden groter. 'Maar...' Ze schud haar hoofd en loop weg. Daar begint het al. Ze verkiest hem boven mij. Mijn hoofd laat ik een paar tellen hangen. Waarschijnlijk zit ze hem nu te troosten, vast te houden en hem te vertellen dat ik het niet meende. Ik schud de gedachten weg en stap door de grote schuifdeuren de tuin in. De regen is ondertussen alleen maar erger geworden. Ik stap het natte gras in wat vieze, sompige geluiden vrij laat. Ik laat me neer zakken op een houten bankje. Mijn kleding raakt doorweekt, net als mijn haar dat ondertussen al slap langs mijn gezicht hangt. Normaal zou het mijn humeur erger maken maar nu maakt het me niet eens uit. Zou Niall vertellen wat ik gezegd heb? Vast wel. Z'n type is hij wel. Alsof hij niet door heeft wat hij veroorzaakt. Waarschijnlijk geniet hij er gewoon van. Met zijn zogenaamd zielige act. Zijn ouders verloren, natuurlijk. Een donderklap laat me op schrikken uit mijn gedachten. Eventjes ril ik maar ik weiger naar binnen te gaan. Mijn moeder heeft me toch niet nodig.