[003] Louis William Tomlinson

Angstig staar ik voor me uit. Zijn vingertoppen glijden steeds hoger en hoger. Een misselijk gevoel vormt zich in mijn maag. Ik grijp zijn hand vast en hou hem tegen. Voorzichtig kijk ik hem aan. Zijn smaragd groene ogen staren agressief terug. Ruw trekt hij zijn hand terug en grijpt mijn arm vast. Hard duwen zijn nagels in mijn huid. 'Als ik iets wil, dan krijg ik het ook! Begrepen?' Eventjes sla ik mijn ogen neer. 'Maar...' Voor ik verder kan praten trekt hij me hard naar zich toe. 'Als je nu niet gauw gaat luisteren..' Zijn stem heeft het niveau van schreeuwen bereikt. Eventjes krimp ik in een. 'Dan wat?' Vraag ik zachtjes. Hard geeft hij me een klap in zijn gezicht. "Auw!' Een piep verlaat mijn mond en mijn blauwe ogen worden weer waterig. Zijn gezicht komt dichter naar de mijne en hij brengt zijn lippen naar mijn oor. 'Gaan we dan nu luisteren?' Fluistert hij en drukt zijn lippen tegen mijn oorlel. Er gaat een rilling door me heen. Zwakjes knik ik. 'Mooizo.' Hij drukt nog een kusje op mijn oorlel en legt zijn handen op mijn heupen. Voor ik het weet zit ik op zijn schoot, zijn vingertoppen onder mijn shirt. Het voelt ijskoud. Grijnzend kijkt hij me aan voordat hij dichterbij komt en zijn lippen op de mijne drukt. Het misselijke gevoel groeit en zonder erbij na te denken probeer ik hem weg te duwen. Hard duw ik tegen zijn gespierde borstkast, zonder dat ik er enige beweging in krijg. Gelijk stopt hij. Woest kijkt hij me aan. 'Wat zei ik nou?' Hard duwt hij me van zijn schoot af. Met een klap beland ik op de grond. Mijn hoofd stoot tegen de salontafel en een schreeuw van pijn rolt over mijn lippen. Een spottende lach weer klinkt. 'Je bent waardeloos.' Een trap tegen mijn zij volgt. Een misselijk makend gekraakt weerklinkt door de kamer. Hij negeert het en gaat gewoon door. Nog een trap tegen mijn zij... Nog een tegen mijn hoofd.. 'Stop,' smeek ik terwijl de tranen over mijn wangen rollen van pijn. 'Ga maar janken.' Een vuist beland in mijn maag. Alle lucht word uit mijn longen geperst. Ik grijp naar mijn maag en hap pieperig naar adem. 'Oh, krijgen we geen lucht meer? Wat jammer nou..' Hij trekt me overeind aan mijn shirt en kijkt me aan. 'Wen er maar aan,' met die woorden gooit hij me hard met mijn hoofd tegen de salontafel. Een schreeuw verlaat mijn mond. Zwarte vlekken verschijnen voor mijn ogen. Het laatste wat ik hoor is een spottende lach. Daarna word alles zwart.