Michael POV

"Dood, dood, dood, dood. Het enige woord wat nog door mijn hoofd gonst, is het woord dood. Het laatste woord wat er nog bij komt is bloed. Wat ik proef in het rode water is bloed. En dan is alles zwart."

Wanneer ik mijn ogen open, merk ik in eerste instantie niet dat ik in beweging ben. Dit zorgt ervoor dat ik het gevoel heb alsof alles draait, totdat ik merk dat ik me in een lift begeef. Of beter gezegd, de lift in het hotel.
"Wat is er gebeurd?" fluister ik zachtjes tegen mezelf.
Ik zit op de grond, maar kom dan overeind. Mijn hand leg ik op de plaats van mijn hand en ik voel mijn hart kloppen.
"Ik ben dood gegaan."
Het komt als een harde klap aan. Het besef van dood-zijn. Is dit hoe het is? Weten dat je dood bent, maar niet iets er aan kunnen doen. Hoe kan mijn hart dan nog kloppen? Of blijft dat kloppen? Er zijn gelijk allerlei vragen in me opgekomen. De liftdeuren gaan open en ik zie dat we aan zijn gekomen op de eerste verdieping.
"Daar ben je," zegt mijn vader tegen me als ik hem zie staan, "toch wel lui van je dat je met de lift bent gegaan. Zo heb ik toch mijn zoon niet opgevoed?"
Toch moet hij lachen en verward stap ik de lift uit. Hij kan me zien? Is dit een andere wereld waar al het leven gewoon doorgaat, maar waar je niet meer dood kan gaan? Nee, dat is het niet, want dan zou mijn vader hier niet zijn.
"Wat kijk jij verward jongen, is er soms iets mis?" vraagt hij aan me.
Ik schud mijn hoofd.
"Nee, alles gaat goed. Hoe lang ben ik weggeweest?"
Ondanks dat ik niet overtuigen klink, laat mijn vader het er bij zitten.
"Een halve minuut, de trap is aanzienlijk sneller geweest. Je moeder is al naar de kamer toe."
Een halve minuut? Dat is onmogelijk. Ik ben veel langer dan een halve minuut op die verdieping geweest.
"Oké," zeg ik dan en haal een hand door mijn haar terwijl ik nadenk.
Misschien dat ik wel helemaal niet op die dertiende verdieping ben geweest? Dat ik een black-out heb gehad in de lift en dat droomde? Er zijn veel meer vragen nu, waar ik ook geen antwoord op heb. Ik zie een meisje staan bij de trap die blijkbaar heeft staan meeluisteren. Als ze merkt dat ik haar in de gaten heb, loopt ze door.
"Kom, dan gaan we naar de kamer."
Ik knik en loop dan met mijn vader mee. Gewoon relaxen, Michael, alles is goed. Je leeft gewoon nog en hebt een grote fantasie. Het stelt me iets gerust en met het fantasie en black-out idee in mijn gedachten, loop ik naar de kamer en laat ik de gebeurtenis achter me.

Zoals ik al zei, werd het niet een heel lang hoofdstuk, maar zo weten jullie wat er gebeurd is met Michael (: voor als mensen de link niet leggen, Livia is het meisje wat op de trap is en meeluistert. Dank jullie voor alle reacties <3 het kan alleen zijn dat het nu iets langer duurt voordat er weer een hoofdstuk komt aangezien vrijdag mijn toetsweek begint. Thank you all <3