•05 Niall

Zo zat ik dan een paar minuutjes, voor mijn gevoel. Ik hoorde een klok en keek op, er waren al 30 minuten voorbij... Snel sta ik op, he tbloed was al opgedroogd. Ik pak een papiertje en maak me gezicht schoon, waarna ik naar de kantine ren. ''Horan, waar kom jij zo laat vandaan?'' Het bedreigend gezicht van Jesse, ook een ''begeleider'' alleen hij was wat agressiever. ''Je hebt geluk, deze keer.'' Ik kan wel gillen, maar dat lijkt me niet zo handig. Hij duwt een emmer water, een spons en een doek in me handen. ''Naar buiten, de tegels.'' Mijn ogen worden groot, geluk had ik niet. ''Ik weet dat het vriest. Boeit me geen ene reet, lopen. Je weet wat er anders gebeurd.'' Ik knik al snel en wankel naar buiten. Waarom zouden we de tegels nou schoon maken, er word toch over heen gelopen. Ze deden dit expres, want ik was te laat. Ik loop de grote voordeur uit, ik loop naar het begin van het pad. Dat toch wel een meter of dertig veder op is. Ik laat me er neer zakken. ''Je mag pas weg wanneer alles schoon is en spiegelt.'' Alsof dat ooit zou lukken, toch moest ik wel gehoorzamen. Ik wist wat er met de vorige was gebeurd die niet naar Jesse had geluisterd. Ik ril even, koud was het inderdaad. Ik adem even diep in en uit, ik kon aan de slag. Voorzichtig zette ik het doekje in het water, daarna op de tegel die ik voorzichtig poetste. Na 5 minuten sprankelde die helemaal, zo ging ik verder en had de helft van het pad al af. Kippenvel was er op me huid te zien, mijn lippen waren blauw en ik begon te trillen. Grijnzend zie ik Tymen, Jay en Nigel aankomen. Ze waarschijnlijk de buurt aan het verkennen, dat was verboden. Geen idee hoe, maar toch wisten ze elke keer zich er onder uit te praten. ''Ziet er goed uit Horan.'' Ik wist niet eens of ze eigenlijk mijn naam wel wisten, aangezien iedereen me hier altijd Horan noemde en nooit Niall. ''Zo ziet het er mooier uit'' Ze lopen over het pad en maken wat rondjes, mijn mond valt open. Jay komt op zijn hurken voor me zitten, ''Mooi he? Vind ik ook'' Hij gaat recht op staan en spuugt naast me waarna hij naar de grote voordeur loopt, dit duurt nog wel even. Het word alleen maar donkerder en kouder, maar ik kende Jesse goed genoeg dat hij het meende. Alles moest sprankelen, dan pas mocht ik beginnen. Ik loop weer naar het begin en begin weer opnieuw, veel keuze had ik niet.