The Rubiks Cube

"Je bent nerveus," zei hij.

Ik keek op van het scherm van mijn laptop, waarop ik een serieuze poging had gedaan iets aan mijn blog te schrijven. "Ben ik dat?"
"You tell me." Op de één of andere manier kreeg hij het voor elkaar om tegelijkertijd te praten, strak naar mij te kijken en in een razend tempo de rubiks cube op te lossen die ik hem voor zijn verjaardag had gegeven (wat? Ik had absoluut geen inspiratie. Waarschijnlijk had ik beter helemaal niks kunnen geven. Het was niet alsof hij me had getrakteerd op taart of zoiets onzinnigs). Nog maar kort geleden had ik het ding zo zorgvuldig en compleet door de war gegooid dat mijn vingers er pijn van deden, en nu leek hij hem al bijna opgelost te hebben, zonder er al te veel naar te hoeven kijken. Ik had het ook kunnen weten.
De verschuivende vierkantjes waren hypnotiserend, of- oké, misschien waren het niet de vierkantjes. Misschien had het iets te maken met de bijna nonchalante manier waarop zijn handen deze indrukwekkende wiskundige prestatie verrichtten.
Ik slaagde erin mijn blik ervan los te scheuren en zei: "Ik zie absoluut geen reden waarom ik nerveus zou moeten zijn."
Het was geen leugen. Er was geen reden. Geen lógische reden.

Ik wist niet zeker of het bonzen van mijn hart door de niet-leugen kwam, of door iets anders.

"Je kunt niet zonder reden nerveus zijn."
"Dat is dan ook precies waarom ik het niet ben."
Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Je redeneert in cirkels, John. Ik hoop dat je niet werkelijk dacht dat ik daar niet doorheen zou prikken. Cirkelredeneringen zijn de slechtste argumenten die er bestaan."
Ik fronste. Ik had toch echt de indruk dat híj hier degene was die in cirkels redeneerde, maar als ik de boel probeerde te ontwarren, maakte mijn brein acuut kortsluiting. Je zou toch denken dat mijn vermogen om logisch te redeneren zou zijn verbeterd sinds alles wat er gebeurd was - Mysteries oplossen, erachter proberen te komen wat ik hier in 's hemelsnaam nog deed - maar de laatste tijd leek het tegendeel waar te zijn.
"Volgens mij ben jij degene hier die in cirkels redeneert. Als ik zeg dat ik geen reden zie om nerveus te zijn, bedoel ik dat ik niet nerveus ben. Is dat zo moeilijk te begrijpen?"
"Maar aangezien ik al geconcludeerd had dat je dat wel degelijk bent, is dat argument niet van toepassing."
Ik schudde mijn hoofd. Hij was werkelijk onnavolgbaar.

De rubiks cube was bijna opgelost. Ik kon het niet helpen - ik moest wel kijken hoe hij er een laatste, zwierige draai aan gaf die alle kleuren keurig netjes bij elkaar bracht. Ik vroeg me af hoe het in 's hemelsnaam mogelijk was. Ik had het geprobeerd - elke draai leek de verschillende vakjes meer te verspreiden. Soms leek het alsof ik in ieder geval één gekleurd vlak bijna compleet had, waarna hij, als om me te pesten, nét niet helemaal uitkwam en ik weer helemaal opnieuw kon beginnen. Pokkending. Ik had hem in een hoek gegooid en geprobeerd Sherlocks spottende grijns te negeren.
"Ik geloof dat van ons tweeën, ik degene ben die dat het best kan beoordelen," zei ik.
"Wat jij wilt." Hij wierp een blik op de kubus, alsof hij hem nu pas voor het eerst zag, en zuchtte geïrriteerd. "Je had me wel iets interessanters kunnen geven."
Ik haalde mijn schouders op. "Ja, als jij de volgende keer nou met een verlanglijstje komt-"
"Je hoeft geen genie te zijn om te bedenken dat dit soort speelgoed niet echt geschikt zou zijn. Wist je dat er kinderen van tien zijn die dit binnen enkele minuten kunnen oplossen?"
Ik snoof. "Dat verzin je maar."
"Zoek het maar op op Youtube. Dat soort filmpjes zijn alom vertegenwoordigd. Niet dat ik ze allemaal heb bekeken. Een hoop mensen die aan een kubus draaien. Saai."
"Het kan best interessant zijn om naar te kijken, hoor," mompelde ik. "Vooral als de persoon in kwestie het doet zonder zelfs maar naar de kubus te kíjken. Ik zou haast denken dat iemand je de antwoorden influisterde."
"Ach, uiteindelijk is het toch simpel zat. Je hoeft alleen maar-"
"No, stop it." Ik hief mijn handen ten hemel. "Ik hoef niet te weten hoe je het doet. We laten het maar gewoon een van de vele grote mysteries van het leven hier." Ik glimlachte in mezelf. Ik had het niet over de vraag hoe hij de kubus zo snel wist op te lossen.
"Ik ga thee zetten," zei ik, terwijl ik opstond en richting de keuken liep.
"Je bent nog steeds nerveus!" klonk het vanaf de bank.



(BBC Sherlock, don't own anything, blahblahblah)