Hoofdstuk 24.

Vanuit Rein:

Ik veeg mijn gezicht af.
Ik kijk naar het witte handdoekje,
nou wit,
rood zal ik zeggen.
"Auw" zeg ik en val met mijn armen in de wasbak.
Het doet zo'n pijn,
ik dacht dat deze dingen alleen bij meiden kon gebeuren,
maar nee, auw, het kan ook bij jongens gebeuren.
Daan schrikt en pakt me schouders vast.
Hij trekt me naar achter en meteen val ik achteruit.
"Volgensmij gaat dit niet lang goed meer" mompelt Daan.
"Laat mij hier maar, bel de ambulance, snel" krijg ik er nog net uit.
Ik begin wazig te zien en Daan laat me los.
Hij gaat naar de gang en pakt de telefoon die daar hangt.
Ik leun tegen de muur maar ik glij weg met mijn hand.
"HELP" wil ik nog roepen.
Ik kan niet meer op mijn eigen benen staan,
ze zijn te slap.
Ik hou dit niet meer, ik hou dit niet meer, neee !!
Mijn handen glijden weg, ze glijden langs de muur.
Ik kan ze niet meer bewegen,
ik kan me niet meer opvangen.
"HELP!" probeer ik nog één keer.
Ja, er kwam iets uit.
Ik wil nog een keer proberen te schreeuwen,
maar op dat moment glij ik helemaal weg.

Vanuit Daan:

"HELP!" hoor ik iemand roepen.
Opeens hoor ik een harde knal,
dan een wat zachtere,
en dan wat gekreun van de pijn.
Ik leg de telefoon snel weg en ren de badkamer in.
Daar zie ik Rein op de grond liggen,
er ligt een grote plas bloed naast.
"NEEE!!!" roep ik hard.
Ik ren snel naar Rein toe en til hem op.
Ik ren met hem in mijn armen naar beneden en duw met mijn voet de deur open.
Naar de straat,
iemand moet me helpen!
Ik ren als een razende naar de straat en kijk van links naar rechts.
Ik zie niemand!
Nee! Precies nu ik hulp nodig heb!
"DE BUREN!" roep ik hardop.
Ik ren snel naar de buren,
achterom.
De schuttingdeur staat open,
YES!
Ik trap hem open en loop snel naar binnen.
De buurvrouw zit in de tuin en kijkt me verbaast aan.
"HELP ME!" zeg ik.
Ze staat snel op en loopt naar binnen,
de keuken in.
Ze doet de la open en pakt er een doek uit.
"Hier, doe deze snel om zijn hoofd" zegt ze.
Ik doe wat ze zegt en na ong 10 sec is het blauwe doek al paars/donker blauw.
Ik zie de ambulance al voor het huis staan.
"Bedankt Sandra! Bedankt!" zeg ik en ren naar de gang.
Sandra doet de deur open en ik ren naar buiten.
"Sterkte!" roept ze me achterna.
Een van de mannen neemt Rein over en ik ren nog snel naar Sandra toe.
Ik geef haar een kus en een knuffel.
"Zeg jij tegen mam dat ik met Rein naar het ziekenhuis ben?
Bel haar maar,
zij en paps zijn thuis,
ik en Rein zitten samen in het vakantiehuisje" zeg ik.
Ze knikt en ik ga snel de ambulance in.