Dana Burke

Ik had me erbij neergelegd. Ik zou hier sterven. Het leven sijpelde letterlijk uit me weg. Het voelt vreemd maar ik ben rustiger dan ooit. Allerlei geluid verstoort die rust. Ik krijg mijn ogen echt niet meer open, het kan me ook niet meer schelen. Ik hoor een schreeuw, iemand rent op me af. 'Dana, liefste, open je ogen voor me.' Fluistert Luke al huilend. Het is Luke! Hij komt me redden! Maar het is te laat, dat voel ik gewoon. Door mijn koppig gedrag ga ik mijn mama achterna. Het enige dat me nog lukt terwijl Luke mijn touwen los probeert te krijgen is een zucht. De jongens zijn hier allemaal. Ik hoor Michael bellen om een ambulance en besef dat ze me echt komen redden. Het nu opgeven zou laf zijn. Ik moet vechten tot het bittere einde. Met veel moeite open ik mijn ogen. 'Luke.' Zeg ik slaperig. Het kost me meer moeite dan ik verwacht had maar de vreugde in zijn ogen geeft me nieuwe energie. 'Het komt allemaal wel goed, liefste. Ik laat niemand je nog pijn doen.' Zegt hij zacht. Opnieuw sluit ik mijn ogen en voel hoe ik toch nog weg glij. Ze zijn te laat... Luke zal me zien sterven hoe hard ik ook probeerde om hem te beschermen.

Ben ik dood? Is dit de hemel? Ik kijk door mijn wimpers heen en wordt misselijk van de snelheid waarmee ik vooruit ga. Nee, dit kan de hemel niet zijn. Waar is mama? Ik had haar hier toch wel verwacht. 'Volhouden Dana, alles komt goed.' Hoor ik iemand onbekend zeggen. Wat is er aan de hand? Eindelijk, we staan stil. 'Hey Dana, ik weet niet of je mij hoort maar ik leg het je even uit. Ze gaan je verdoven en opereren. Wij blijven in de buurt oké? Ik hou van jou.' Papa? Opereren? Dat wil zeggen dat ik in het ziekenhuis ben. Ik ben niet dood? Voor ik kan proberen om reactie te geven zetten ze een masker op mijn mond. Ik ben zo verzwakt dat het gas heel snel in werking treed.

Eindelijk verdwijnt de waas uit mijn hoofd, ik voel een hand op de mijne liggen. Hij is te oud om van Luke te zijn dus het moet papa zijn. 'Louis, je moet iets gaan eten.' 'Nee Harry, nu niet. Ze kan elk moment wakker worden.' Ik hoor Harry zuchten. Waarschijnlijk antwoord hij dat al uren. Met veel moeite open ik mijn ogen. 'Papa?' Fluister ik. Louis werpt een triomfantelijke blik naar Harry en kijkt me aan. 'Oh Dana.' Hij knuffelt me plat en ik weet weer hoeveel hij van mij houdt. 'Sorry papa.' Zeg ik zacht. 'Het is oké, ik begrijp het wel. Ik had je veel eerder alles moeten vertellen. We hadden elkaar misschien kunnen helpen maar dat is nu niet belangrijk.' Zegt hij terwijl hij over mijn hand streelt. 'Ik ga Luke halen.' Zegt Harry en verlaat de kamer. 'We hebben een kamer voor Luke gevraagd omdat hij niet van je zijde week. Geen seconde, zelfs niet voor te drinken of te eten.' Zegt papa. Ik kijk hem angstig aan. 'Alles is oké, we hebben hem gewoon gedwongen.' Ik glimlach. 'Typisch.' Zeg ik. De deur vliegt open. 'Dana!' Ik kan nog niet kijken of ik lig in zijn armen. Onze lippen vinden elkaar snel en ik steek al mijn energie in onze kus. Ik wil vanalles zeggen. Sorry omdat ik je dit aangedaan heb, dank je wel omdat je mij kwam redden, ik hou van jou alle dagen meer en meer. Ik weet niet of het lukt maar uiteindelijk laat Luke me los. 'Jij bent mijn alles, vanaf nu doe je niets meer alleen. Ik heb je te hard nodig.' Ik knik, dat had ik al beslist. 'Wat denk je hiervan?' Zegt mijn vader en nieuwsgierig kijken we hem aan. 'Ik ga tijdelijk bij Liam wonen zodat jullie samen kunnen wonen bij ons thuis.' Ik kijk hem verbaasd aan. Meent hij dit echt? 'Dat zou fantastisch zijn.' Zegt Luke. 'Maar er komt een maar, niet papa?' Papa glimlacht. 'Inderdaad. In ruil wil ik dat section7 onvoorwaardelijk samen werkt met section5 om eindelijk die rotzakken te pakken te nemen.' Ik grinnik. 'Is dat alles?' 'Je gaat het er nog moeilijk genoeg mee krijgen Dana. Je zult alles moeten delen. Iedereen moet alle feiten weten.' Ik knik, niets meer alleen ondernemen. Iedereen krijgt alle info. 'We doen het. Toch?' Vraag ik aan Luke. 'Moet je dat nog vragen? Tuurlijk doen we het.' Opnieuw krijg ik een kus. 'Oké, ik laat jullie maar even alleen. Zo te zien hebben jullie veel bij te praten.' Zegt papa lachend. Ook ik grinnik en kijk hem aan. 'Bedankt papa.' Zeg ik voor ik me terug op Luke focus. Ik voel dat ik straks gewoon in slaap ga vallen maar het kan me niets schelen. Nu ik nog leef wil ik iedere seconde van hem kunnen genieten. 'Ik hou van je.' Fluister ik in zijn oor. 'Ik hou niet van jou.' Zegt hij zacht. Ik kijk hem aan. 'Het gevoel dat ik voel i niet te beschrijven. Houden van is te klein...' Ik glimlach en trek hem dicht tegen me aan. 'Iemand verdiend een beloning.' Zeg ik ondeugend en laat mijn hand wat naar beneden glijden. Hij glimlacht en kust me.