11.1

POV Samira
Ik was het zat dat ik Ibrahim heel weinig zag, grootste deel van de dag zat ik samen met Samir en Amber of ik was alleen, constant was hij maar bezig met dat stomme trainen van hem of dan ging die weer met de club uit en dan was het altijd wel ga gezellig mee maar wat heb ik te zoeken tussen hun, ik ken ze niet ik ken amper Spaans en ik ben de jongste lekker dan om daar tussen te zitten. Ik zuchtte diep en probeerde mezelf weer van de bank te sleuren, ik was moe en deed geen leuke dingen meer, alsof de batterij waar je op leeft op was. Ik moest onder de mensen zijn en niet de standaard mensen die ik zag ik wilde andere mensen zien, ik moest gewoon terug naar Nederland, dat was de beste oplossing en ik moest me niet meer tegen laten houden. Terwijl ik de keuken in liep om voor Ibrahim lasagne te maken stond me besluit vast. Ik liet hem achter en vertrok naar Nederland. Terwijl ik de lasagne klaar maakte bedacht ik me hoe ik dit tegen Ibrahim moest zeggen. Het was vier uur, Ibrahim was al een uur trainen en ik had nog minimaal anderhalf uur de tijd om me koffers te pakken. Terwijl ik de lasagne in de oven zetten liep ik naar boven en haalde me koffers van zolder. Gelukkig waren Samir en Amber niet thuis en had ik dus alle tijd en kon niemand me overhalen. Terwijl ik me kleren uit de kast haalde en alles netjes in me koffer opvouwde keek ik nog één keer naar de foto´s die in de kamer hing. Het geluk wat we toen hadden is nu ver te zoeken, Ibrahim neemt het voetballen enorm serieus en daar ben ik ook heel trots op maar hoe het tussen ons gaat werkt het niet, ik heb tijd nodig om na te denken en dat kan ik niet als hij in de buurt is en buiten dat ik mis me beste vrienden en vriendinnen ook al heb ik er hier één in Spanje, ik mis Michael me nichtjes, me neefjes me ooms en me tantes, en zelfs me ouders zou ik bijna gaan missen als ik hier nog langer blijf.Ik keek op de klok. De tijd tikte voorbij en ik had nog exact een half uur. Terwijl ik de laatste kleren in me koffer deed en de koffer dicht deed tilde ik me koffers naar beneden. Ik haalde het eten uit de oven en schepte alvast zijn bord op. Ik had geen trek in eten en liet het dus. Ik keek nog even naar me koffers die ingepakt beneden stonden en besloot dat het beter was om ze al in de auto te tillen voordat iemand thuis kwam, zo bezorgde ik nog geen stress en kon die eerst rustig eten.Ik tilde de koffers nog een etage lager en gooide ze in de kofferbak. Handig twee auto´s maar helaas kon ik niet rijden. Ach wat maakt het ook uit. Ik gooide de kofferbak dicht en besloot nog even in de zon te gaan liggen. Tja dat moest ik nu ook missen maar het was het waard. Terwijl het al half zes was wachtte ik zenuwachtig tot ik de voordeur open hoorde gaan en een kwartier later kwam Ibrahim thuis. Terwijl die zijn sporttas neergooide wat die altijd doet liep ik naar binnen. "Ruim nou is één keer je sporttas op."zei ik terwijl ik zijn bord eten opwarmde. Hij keek me aan maar volgens mij wist die dondersgoed dat er was was en ruimde dus maar in stilte zijn sporttas naar het washok. Terwijl die beneden kwam stond zijn bord al op tafel."Moet je niet eten lieverd?"Vroeg hij. "Ik heb geen trek."Zei ik. Ik probeerde een manier te vinden om hem het te vertellen maar hoe moest ik dat doen. Ik ging hem verlaten terwijl we nog niet eens getrouwd waren. "Is er iets?"Vroeg hij. Ik haalde diep adem en besloot hem te vertellen. "Ik ga terug naar Nederland."Zei ik. Ik keek hem aan maar ik zag dat de eerste tranen al in zijn ogen kwamen te staan. "Waarom? We hebben het hier toch goed?"Vroeg hij met enige onzekerheid in zijn stem. "We hebben het hier heel goed ja, maar wij samen, we zien elkaar amper je traint je gek en je hebt amper tijd voor mij, ik mis me vrienden in Nederland en ik voel me eenzaam, ik wil hier niet zijn, niet nu. Ik heb me familie nodig en me vrienden."Zei ik. Ik wist dat dit misschien heel lullig klonk voor hem maar het was de waarheid. "Ik train me kapot, om jou gelukkig te kunnen maken, om jou te kunnen laten zien dat je trots op me bent! Om jou alles te kunnen geven."schreeuwde hij half naar me. Ik zuchtte diep en zei even niks waardoor er een stilte kwam, was dit wel het beste idee om te vertrekken. "Zijn je koffers al gepakt?" vroeg hij na een stilte. "Ze staan al in de auto"Zei ik voorzichtig. Ik durfde hem niet meer aan te kijken, dit was echt al een dieptepunt van onze relatie, het kon niet anders. "Dit is wat ik bedoel, je stelt je soms zo onvolwassen op! Met jou iets beginnen is gewoon onmogelijk als je zo onvolwassen blijft! Groei op Samira, je kan niet vluchten."zei hij. Deze woorden waren pijnlijk, heel pijnlijk aangezien ik juist ben veranderd voor hem. "Ik onvolwassen?! Wie heeft mij veranderd, wie haalde me weg bij al me vrienden,me ouders, me familie."schreeuwde ik nu. Dit had eigenlijk totaal geen zin om elkaar verwijten te maken die nergens op sloegen maar blijkbaar toch dwars zaten. Terwijl de tranen over me wang rolde probeerde ik me groot te houden en hem niet te vaak aan te kijken wist ik dat hij woedend zou zijn. "Weet je heel zeker dat je weg wilt?"Zei hij. "Heel zeker, ik trek dit niet en het is niet goed voor ons, jij moet je op je spelen focussen en ik heb me familie nodig, dat is hoe het is."zei ik. Ik kwetste hem hier enorm mee. "Je neemt alle gevolgen voor je wat er kan gebeuren tussen ons? We kunnen uit elkaar groeien elkaar niet meer zien staan, je kan niet weggaan"Zei hij, ik hoorde woede in zijn stem maar verdriet overheerste het meest. Ik slikte de brok in me keel weg. "Het komt allemaal wel weer goed, we hebben even tijd nodig."Zei ik. "Jou dat probleem is je gewoon volwassen moet worden, je gedraagt je als een kind, we zijn verloofd en als het even tegen zit heb jij je koffers alweer gepakt om te vertrekken, dit valt me heel vies van je tegen, ik had je volwassener ingeschat."Zei hij. Terwijl die woorden weer hard aankwamen had hij misschien wel gelijk, misschien was ik ook niet volwassen en paste Ibrahim en ik gewoon niet bij elkaar. "Was dit nodig?"vroeg ik terwijl ik een traan wegveegde. "Als jij zo doet wel ja."Zei hij, het klonk zo hard, alsof alle liefde die we hadden in één keer weg was door een fout van mij, ik had me niet moeten aanstellen en bij hem moeten blijven maar voor nu voelt het beter. Hij keek me aan en ik zag de tranen in zijn ogen. "Je kan inderdaad beter weggaan nu, ik ben hier klaar mee, ik wil een vrouw die volwassen is, geen vrouw die kindergedrag blijft vertonen."Zei hij. Ik probeerde de tranen in te houden en wou hem nog een kus geven. "Ga weg en maak het niet moeilijker."zei hij en liep bij me vandaan. Ik wist dat ik het nu onwijs verkloot had en kon maar beter gaan, terwijl ik me tas van de tafel af pakte liep ik naar beneden om me koffers te pakken. Dit was het dan, dit waren onze prachtige en lieve momenten samen, nu is alles in één klap verpest. Het was beter zo, misschien was ik gewoon te jong voor hem, ik heb geen idee wat het is maar blijkbaar werkt het gewoon niet, ik moet nu alleen verder zonder hem en dat heb ik aan mezelf te danken en dus moet ik de pijn ook alleen voelen. Dat is hoe het is en ik kan er niks meer aan veranderen.