Chapter 23

“Misschien had ik mijn autosleutels kunnen nemen” bedenkt Niall zich. Ik grinnik. Nialler toch. Hij kijkt met een ruk om als hij mij hoort grinniken. “Wat, Ans?” vraagt hij in mijn zij porrend. Dat had hij niet moeten doen. Ik kan daar namelijk echt niet tegen en duw mijn arm naar beneden waardoor die persoon een slag op zijn arm krijgt. “Auw, dat deed pijn” Met een pruillip kijkt hij me aan. Ik geef een kusje op zijn wang, en kijk dan snel om zodat hij niet ziet dat ik bloos. “Laten we anders te voet gaan?” stelt hij voor. “Het is toch maar 20 minuten stappen.” Ik knik. “Goed idee, Nialler” Hij grijnst. “Ik zit vol goede ideeën, weet je wel” Weer een por… en een slag.

Na 5 minuten zwijgend naast elkaar te hebben gelopen staat hij plots stil. “Oke, Niall, wat is er? Steentje in je schoen?” zucht ik. Hij schudt zijn hoofd. “Laten we een spel spelen” stelt hij voor. Ik kijk hem verbaasd aan. Een spel? Serieus? Hoeveel jaar is hij? Van Robin zou ik het nog kunnen verwachten, dat is gewoon een groot klein kind. Oke, Niall ook… “Wat stel je voor dan?” vraag ik “geïnteresseerd”. Hij grinnikt. “Kijk, ik heb hier een chocoladereep” begint hij een chocoladereep uit zijn zak toverend. Ik weet niet hoelang die er al in zit, en dat wil ik precies ook niet weten. “Ik ken je nog niet zo goed, en ik wil je wat beter leren kennen. Ik zeg een stelling over jou en jij zegt eerlijk waar of niet waar, en daarna is het aan jou. Bij elke vraag krijg ik een stukje chocola…” Ik kijk hem glimlachend aan. Goed idee. Maar waarom enkel hij chocola? Hij lijkt mijn gedachten te lezen want hij vraagt “Ja, ik heb altijd honger, en aangezien ik je nog niet goed ken, weet ik niet of jij ook altijd honger hebt.” Ik knik heftig als teken dat ik dat ook altijd heb. Hij zucht. “Nee he, dan moet ik mijn eten delen” Hij zucht en kijkt me met een pruillip aan. Ik schud lachend mijn hoofd. “Het is al goed. Jij mag de chocola. Dan is het wel niet echt een spel, maar oke, maybe it will be fun”. Hij grijnst. “Ik begin” zeg ik vlug.