Volslagen idioten

‘Wat nu?’ vroeg ik. Peter had ondertussen de armband al bij Kelly ontdaan en Scot had zodra hij met twee voeten op de grond stond zijn armen om mij heen geslagen.
‘Verder de heuvel op,’ mompelde Devon.
‘Niet nog meer lopen,’ zuchtte ik. Voor ik iets kon doen had Scot me opgetild en rende hij de heuvel op. Ik wilde protesteren, maar vond dit een veel betere oplossing dan zelf moeten rennen.

'Wow,' wist ik uit te brengen toen ik voor het vuur stond. 'Dit is... dat is...'
'Hij is prachtig is hij niet.' Ik draaide me geschrokken om en keek naar de jonge vrouw die met een mengeling van verdriet, trots en liefde naar het vuur keek.
'Marina,' zei Paul en aan heel zijn stem kon ik horen dat hij een oogje op haar had. 'Er zijn mensen onderweg voor Axton.'
'Ax...' begon ik.
'Axton is het vuur,' zei Scot zachtjes. 'Of zo heette hij voor dat hij het vuur werd.' Het werd even stil en ik staarde in het groene vuur. Ik wist niet wat ik verwacht had van het vuur, maar niet dit. Ik kreeg de neiging mijn hand in het vuur te steken om te kijken of het me echt zou kunnen branden. Heel de wereld om mij heen leek weg te smelten en ik bleef alleen achter met het vuur.
'Iza!' De hand van mijn broer op mijn schouder deed me opschrikken. 'Jij zoekt dekking terwijl wij...'
'Nee, ik blijf hier.' Iedereen keek me stomverbaasd aan. 'Het is niet dat ze me kunnen doden of zo. Ik blijf hier.' Scot wilde iets zeggen, maar Paul hield hem tegen. Hij kende me lang genoeg om te weten dat er op dit moment niet met mij te discuteren viel. 'Waar zijn de andere wachters?' Weer keek iedereen me stomverbaasd aan. 'Wel we zitten hier in het dodenrijk moeten hier niet duizenden wachters rondlopen die kunnen helpen?'
'Als je dood gaat verlies je je wachter krachten,' zei Marina.
'Ja, maar ze kunnen toch wel helpen?' vroeg ik. 'Speciale krachten of niet als iedereen een steen naar Veronica gooit komt ze minder snel deze wereld uit.'
'Nee, dat gaat niet werken,' besloot Kelly.
'Maar...'
'Het gaat niet werken, we doen het op onze manier.' Ze keek me dreigend aan en ik had het idee dat ik vast zat met een stelletje volslagen idioten.