World Four

Marie-Claire Del Fernandez

We maakten een tussenstop. Nog vijf uur zouden we moeten rijden en dan stopten we voor te overnachten.
"He, lieve jongens.", zei ik zacht tegen Figaro en Chianty.
Chianty hinnikte zacht. Hij was mijn favoriet, mijn topper, die voor mij door het vuur ging. Nooit of nooit liet hij me in de steek. Toen ik begon op internationaal niveau dacht iedereen wat ik daar met zulk klein paardje kwam doen. Maar deze kleine man, had snelheid, een gigantisch springvermogen en een sterke achterhand, dat nodig was voor de dressuur. Misschien even uitleggen de achterhand is het achterste gedeelte van het paard, dat vooraal voor de dressuur van groot belang is maar ook voor het springen en de cross. Ik beoefende de tak eventing. Dat wil zeggen dat een wedstrijd voor mij uit zowel een springparcours bestaat, een dressuurproef en de cross. Wedstrijden waren altijd op vier dagen of soms drie of langer of korter.
"Ben je er klaar voor meisje?", hoorde ik mijn vader zeggen, die een even groot hart had voor paarden als ik.
Van kleins af aan zat ik al op de rug van mijn kleine shetland pony, genaamd Bonfire. Ik bereed hem zonder zadel en viel er vaak af, maar daar werd ik sterk van. Hierdoor ben ik zo goed geworden, en ik was nog zeker zo goed niet als de top, ook al beweerden men van wel. Ik kon nog beter en trainde er hard voor. Voor niets deinsde ik achteruit en vooral voor niemand.
Ik knikte als antwoord op de vraag dat mijn vader me stelde.
"Chianty is er ook volledig klaar voor pap.", glimlachte ik.
Om Figaro gaf ik ook, maar minder dan om Chianty. Ik en Chianty waren een team. Toen mijn vader het kleine paardje gekocht had, om gewoon wat wedstrijden mee te pikken en me later te laten overstappen naar een geweldig goed paard, verklaarde vele mensen hem voor gek. 'Dat paard is niets waard. Hij is veel te klein.' Maar niets was minder waar. Ik won de ene na andere wedstrijd met hem, hij redde mijn leven zelfs één keer door in de weide één van de andere paarden een trap te verkopen, omdat het angstige dier me zag als een bedreiging, omdat Feline als een gek stond te schreeuwen. Feline was één van mijn beste vriendin, waar mijn moeder geen probleem me had dat ik met haar om ging. Omdat haar ouders ook rijk waren en van een 'hoge' stand waren. Bullshit, dat vond ik er van.
"Ik ben blij dat ik hem ooit voor je gekocht heb. Kijk waar je nu staat, meisje. Ik ben zo trots op je.", zei hij dan.
Ik bloosde.
"Dank je pap.", grijnsde ik.
Met mijn vader kon ik het prima vinden, omdat hij redelijk was. Niet zoals mijn moeder, die zo onredelijk kon zijn.
"Lieverd, je komt nu wel bij ons zitten. In de vrachtwagen heb je veel meer plaats.", beveelde mijn moeder me.
Ik keek even naar mijn vader en keek dan met een blik vol spijt naar Eliane en Jenna. Een zucht verliet mijn mond en gehoorzaam liep ik de [img=http://www.stephex.com/userfiles/image/dsc0275-14-09-15.JPG]vrachtwagen[/img] binnen. Het was er erg luxueus bijna een huis op wielen en eigenlijk snapte ik niet waarom we deze grote vrachtwagen meenamen, aangezien we toch in een hotel bleven slapen, ook voor de tussenstops. Eliane en Jenna mochten er zelfs niet eens in. Zelfs al we op wedstrijd gingen en we bleven overnachten in de vrachtwagen, moesten Eliane en Jenna in een tent slapen, zo minderwaardig waren ze voor mijn moeder. Ik weet het onbegrijpelijk.