001 ~ Louis Tomlinson

Met een zucht hang ik de telefoon op, waarom moet ik bij zulke dingen altijd betrokken worden. Er zijn toch ook nog duizend andere mensen van onze familie die het kunnen doen, waarom moet ik het nu doen. Omdat mijn ouders het leuk vonden om een wereldreis te maken en daarom mij tot aangewezen persoon te benoemen. Niet dat ik het niet wil doen, zo harteloos ben ik ook weer niet. Ik vind het niet super erg, alleen dat we nu allemaal onze hele planning door de war moeten gooien, voor één persoon. Alle plannen die we hadden gemaakt met de band en alles. Ik weet niet wat ik ervan moet denken, mijn ouders hebben voor mij iets verzwegen. Ze wisten het, het kan niet anders. Ze kunnen niet zeggen dat ze het niet wisten. Ze kunnen het niet ontkennen.
'Louis! Doe even rustig, het komt allemaal goed. Je ouders hebben er vast een goede reden voor.' probeert Harry me gerust te stellen. Ik loop al zo'n kwartier lang rondjes in de kamer, de rest is net weg gegaan. Ze lieten mij even alleen, straks zouden Harry en ik met de trein naar Frankrijk gaan. Hij had zelf voorgesteld om mee te gaan wat ik zeer op prijs stelde. Wat zou ik zonder hem als vriend moeten beginnen?
'Ja, ja. Ze zouden vast een goede reden hebben, maar dan komen ze daar wel een heel klein beetje laat mee. Vind je niet, ze weten het gewoon al zestien jaar. Ze kunnen niet zeggen dat ze er niet van af wisten. Dat kan niet, dan liegen ze' Zeg ik gefrustreerd, een half uur geleden had mijn moeder me gebeld. Met het oh zo geweldige nieuws. Ze had zelf ook wel begrepen dat ze er een beetje laat mee kwam. Kon ze niet iemand anders vragen, een tante? Oom? Waarom moet ik nu naar Frankrijk gaan, wat zou de paparazzi wel niet denken. Ze verzinnen overal we iets op. Dan ben ik zo genaamd "vreemd" gegaan en is er iets gebeurd waar ik zelf ook nog niets van af weet. Het is zo vervelend, je kunt er echt gek van worden.
'Louis' zucht Harry geërgerd. 'Ga gewoon voor vijf minuten zitten, over vijf minuten vertrekken we en we kunnen er niets aan veranderen. Aanvaard het gewoon anders wordt het waarschijnlijk alleen maar vervelender. Denk eens aan hoe het voor haar zou moeten zijn.' Daar had ik nog niet aangedacht, ik maak een knikkende beweging met mijn hoofd. Hij heeft gelijk, net als dat hij wel vaker heeft. Niet altijd, maar op zulke momenten weet hij altijd de goede dingen te zeggen.
'Nog vervelender' geef ik antwoord op zijn vraag die ik eigenlijk niet hoefde te beantwoorden. Kom op, voor haar zou het nog vervelender zijn dan voor mij en de rest. Wij kennen elkaar en kunnen bij elkaar steun vinden, maar zij? Waarschijnlijk later, maar bij het begin kan ik begrijpen als dat niet zo is. Natuurlijk kan ik dat begrijpen, waarschijnlijk kan iedereen zich in haar verplaatsen.

Gelukkig waren we niet veel paparazzi tegen gekomen op weg naar de trein in Londen, we zouden van de trein in Londen naar Frankrijk gaan. Het zou niet een hele lange reis zijn. Hopelijk zou de paparazzi ons niet vinden, want dan zouden ze allemaal dingen gaan verzinnen. Daar had ik eigenlijk niet heel veel zin in, nooit had je daar zin in. Maar nu helemaal niet. We nemen plaats in een coupe die afgelegen ligt, waardoor de kans dat we herkend worden verkleind word, maar nog steeds is de kans dat er een fan ergens rond loopt en begint te schreeuwen als ze ons ziet erg groot.



Waarschijnlijk is alles nu nog een beetje vaag, maar later wordt alles duidelijker.
Wat vinden jullie van het verhaal tot nu toe?