Hoofdstuk 6

Ik lag op mijn bed door het 'Praten met dieren' boek (zoals ik het maar genoemd had) te bladeren en te denken aan vandaag. Dat ik bij die jongen, Kay, in de klas zat, was geregeld. Ik wist dat toeval eigenlijk niet bestond. In elk geval niet zo groot. Maar hoe moest ik contact met hem leggen? Hij leek genoeg vrienden te hebben. En ik was nou niet echt op de hoogte van de manier van omgang van mensen. Ik wist dat iedereen in Yggdrasil zou willen dat ik deze opdracht zo snel mogelijk uitvoerde, maar hoe kon ik zijn volledige vertrouwen winnen als ik niet eens wist hoe ik contact met hem moest leggen. Ik draaide me kreunend op mijn rug en hoorde hoe de kraai in mijn vensterbank landde.
"Wat moet jij nou weer hier?"
Ik hoorde hem weer opvliegen en zag hem daarna in mijn blikveld verschijnen. Hij cikelde even boven mijn hoofd rond en landde toen op mijn buik. Ik probeerde mijn geest open te stellen zoals in mijn boek stond. De vogel keek me vragend aan. Ik liet me weer achterover vallen en aaide in langzame vingersstroken zijn kopje.
"Ik weet het allemaal even niet meer." Ik deed mijn ogen dicht en mijn geest was even volledig leeg. Plotseling voelde ik een contact. Ik deed verbaasd mijn ogen open en keek in de zwarte kraaloogjes van de kraai op mijn buik. Ik hield het contact vast.
"Ben jij dat?"
Hij kraaide. Ik probeerde het contact groter te maken en ging dieper in op de geest van de kraai.
Ze kan me geloof ik bijna verstaan.
Wow.. ik had gewoon contact gemaakt met een dier. Een grijns kon ik niet onderdrukken.
"Ja, ik kan je verstaan. Jij mij ook?"
Ze begrijpt het! Nu kan ik haar eindelijk normaal helpen.
"Gezellig dit. Maar ik weet dat het niet voor de gezelligheid bedoeld is. Zou je morgen bij me in de buurt kunne blijven? Gewoon op school. Je gaat niet mee naar binnen, maar je blijft wel in de buurt. Als ik fluit, dan kom je. Misschien heb ik je nog een keer nodig."
Jullie zijn wel allemaal hetzelfde, al die opdrachten. Maar oke, Ik blijf in de buurt.
Ik glimlachte. Dit was me gewoon gelukt.

Ik speelde met de sleutel toen ik naar mijn kluisje liep. Eline stond er al te wachten, zoals ze had beloofd.
"Jij komt ook laat he." Ze speelde met een rode krul. "We hebben eerst duits. Daarna pauze en dan heb ik maatschappijleer. Jij hebt tekenen. Ik laat je in de pauze wel zien welk lokaal je moet zijn. Mag ik vragen wat voor een broek dat is?"
"Euh.. geen idee eigenlijk."
"Hij is leuk. Maar daarna hebben we wel weer lessen samen. Denk je dat je het lokaal van gisteren zelf kunt vinden?" Ik knikte "Mooi, want na tekenen moet je daar namelijk zijn."
De bel ging.
"Kom. In de pauze mag je best bij ons staan. Dan ben je tenminste niet zo alleen."
"Euh.. oke." Jezus wat praatte zij veel.
"Je moet trouwens echt niet met die Mirjam om gaan, zij is echt raar. Dat is gewoon sociale zelfmoord. Volgens mij zitten zij en haar vriendinnen altijd in de media. Ach ja.. Daar wil je trouwens ook niet snel gevonden worden. Behalve vlak voor een werkstuk, want dan moet je altijd wel weer wat vinden. Maar niet voor je lol."
Zolang zij praatte, hoefde ik niets te zeggen en ik kreeg hier een hele hoop regels uit gelegd. Ik bleef wel bij haar vandaag.
Duits was echt verschikkelijk. Ik merkte al snel dat ik alles snapte waar het over ging. Als dit bij alle vakken zo zou gaan, zou het me een hoop tijd schelen. Aan het begin van de les had meneer Legger me iets gevraagd, en ik had in vloeiend Duits geantwoord, mezelf en de klas verbazend. Verder was Duits te saai om ook maar aandacht aan te besteden. Ik bestudeerde mensen. Hoe ze zaten, wat ze deden. Niemand zat echt op te letten volgens mij. Ook in de pauze, nadat Eline me het tekenlokaal had aangewezen, lette ik op mensen. Hoe ze zich gedroegen met vrienden en waar ze het over hadden. Eline zorgde voor de nodige informatie.
"En dat meisje, zij is echt heel dom. Dus probeer nooit bij haar af te kijken. Ohw! zie je die jongen die daar loopt? Hij kan echt héél goed zoenen, en ik spreek uit ervaring..." Ik hoefde alleen zo nu en dan ja en nee een ow te zeggen en ze was tevreden. "Je weet je lokaal te vinden toch? Ook die daarna?" Ik knikte. "Mooi, tot zo dan!"
Ik had de bel niet eens gehoord. In elk geval hoefde ik niet de halve school af te zoeken naar mijn lokaal. Het teken lokaal was groot en licht. Het was zo'n eerste les. Voorstel les. Een groot deel van de mensen kenden elkaar al, maar mevrouw Arendts stond er op. Iedereen sprong op toen de bel ging, midden in haar verhaal over hoe haar man in de vakantie een slang tegen was gekomen in de bergen en hoe bang hij wel niet was geweest. Terwijl ik door de gang liep, pakte in mijn rooster. Ik moest weer in 117 zijn. Ik liep naar waar ik dacht dat het was, maar dat klopte niet. Niet weer. Ik keek om me heen en bedacht dat het een verdieping hoger was geweest. Na dit uur had ik biologie. Zou Eline ook biologie hebben? Ik hoorde gelach aan de andere kant van de deur en toen ik opkeek, zag ik hem met een noodvaart op me af komen. Een scherpe steek en toen zat ik op de grond.
"Ohw shit!" Ik zag een paar knieen in beeld komen "Gaat het?"
Ik voelde aan mijn hoofd. "Ja.. Ik geloof het wel."
"Sorry, dat was echt lomp. Ik zag je niet."
"Nee dat merkte ik." Ik keek op om te zien wie er voor me zat en keek recht in het gezicht van Kay. Ik wreef nog een keer over de plek waar de deur mijn hoofd geraakt had en pakte mijn tas. "Dat wordt een mooie bult."
"Dat denk ik ook."
"Kun je me dan wel vertellen waar ik heen moet voor lokaal 117?"
"Ja hoor, de trap op en dan naar rechts. Weet je zeker dat het gaat?"
"Ja. Gaat best. Moeten jullie niet ook die kant op?"
De vier jongens keken elkaar even twijfelend aan "Wij hadden net bedacht dat we dit uur gingen skippen."
"Ik hou mijn mond. Maar hé, kijk even uit als je de buitendeur open doet." Ik liep snel de trap op. Dit was denk ik niet de normale manier om contact met mensen te maken. Ah man, die deur was echt hard.