Hoofdstuk 5

Ik haalde diep adem voordat ik het gebouw binnenstapte. Mijn eerste schooldag. En ik kende niemand. En iedereen keek. Ik was expres al laat gekomen, want ik had geen zin om doelloos in een hoekje te staan en als een loner voor me uit te staren. Ik keek op de grote klok, nog vijf minuten. Wat ging ik doen? Ik keek om me heen. Iedereen stond in groepjes bij elkaar te kletsen, waarschijnlijk over de vakantie. Veel keken snel weg als ik hun richting op keek en ik voelde hun ogen prikken, hun nieuwsgierigheid branden. Ik had heel veel zin om weer naar buiten te rennen en te wachten tot iedereen weg was, om dan weer binnen te komen. Het voelde verschrikkelijk om gewoon te staan en te weten dat heel wat gesprekken nu over jou gingen om je heen. Vijf minuten duren dan heel lang. Ik schrok toen de bel ging. De hele kantine kwam in een keer in beweging. Iedereen pakte zijn tas op en liep al kletsend richting de trappen. Ik moest in lokaal 117 zijn, maar waar was dat? Ik had mijn vijf minuten die ik nu ongemakkelijk had doorgebracht door alleen in de buurt van de deur te staan, had ik beter kunnen besteden aan het zoeken naar mijn lokaal. Want ik had echt geen idee waar die was. De kantine was inmiddels bijna leeg. Ik had geen zin om het iemand te vragen, waarschijnlijk zouden ze alleen maar zo flauw zijn om me de verkeerde kant op te sturen. Ik liep in de richting van een aantal lokalen op de begane grond. We gingen gewoon het gebouw structureel afzoeken.

Man.. Dit gebouw was echt best wel groot! Ik was op de tweede verdieping en ik kwam eindelijk in de buurt. In bijna alle lokalen waar ik langs liep, keken leerlingen nieuwsgierig naar buiten. Zich afvragend waarom er nu nog iemand op de gang rond liep, terwijl iedereen gewoon in zijn lokaal moest zitten. Ik had de structuur van het gebouw nog steeds niet ontdekt. Voor mijn gevoel zat er geen logica in. Deze gang liep dood. Bij 115! Waarom nou? Nu kon 117 wel overal weer zitten. Ik kreunde en draaide me weer om, om terug te lopen en de gang ernaast in te slaan. Hopelijk was 117 daar te vinden. Ik liep weer door de gang, alle blikken uit de lokalen verdragend. Een eerste schooldag was echt de grootste marteling die je iemand kon aan doen. Ik zuchtte toen ik voor de volgende gang stond. Ik keek naar de eerste deur. 118. Oke, ik gaf het op. Ik draaide me om, toen ik achter me nog een deur zag. Eindelijk. Ik was wel veel te laat, maar ik was er in elk geval nog en ik wist in elk geval wat mijn klas was. Ik ging voor de deur staan en haalde diep adem. Dit.. zou een verschrikkelijk moment worden. Achja, ze waren me binnenkort ook weer vergeten als ik mijn opdracht vervuld had. Ik legde mijn hand op de klink en deed de deur voorzichtig open.
"... Dit jaar moeten jullie je volledig inzetten. Het zal niet makkelijk zijn. Ah, wie hebben we daar?"
"Sorry, ik kon het lokaal niet vinden. Ik ben nieuw." Ik glimlachte ongemakkelijk terwijl de hele klas me aan staarde.
"Natuurlijk, Clarissa. Ik vroeg me al af waar je was." Wedden dat hij nu hij me zag, pas weer aan me dacht. "Klas, dit jaar hebben we er een leerling bij in de klas. Clarissa van der Werf. Neem plaats." Hij wees naar de enige vrije tafel aan de muur. Ik glimlachte even en ging zitten. Ik leunde tegen de muur en bestudeerde mijn klas terwijl de leraar verder praatte. Aan de andere kant van het lokaal zat een groepje dat aan het kletsen en klooien was. Midden voorin zaten een paar leerlingen innig naar de leeraar te staren, waarschijnlijk de nerdjes.
"Mirjam, deel jij de roosters maar even uit."
Een meisje voorin sprong op. Ze liep naar achterin. "Hier."
Een jongen draaide een beetje bij "Nerd."
"Holbewoner." Het leek haar niet veel te doen.
"Zeg.. waar kom jij ineens vandaan?" Een meisje voor me met rood haar had zich omgedraaid.
"Als ik zeg dat we uit Afrika komen, geloof je het waarschijnlijk niet hé." Het meisje keek me wantrouwend aan "Hilversum."
Mijn rooster werd op mijn tafel gelegd en ik glimlachte naar het meisje dat dus blijkbaar Mirjam heette.
"Als ik jou was, zou ik niet met háár om gaan. Ze is niet helemaal goed snik."
"Hoezo niet?"
"Gewoon niet. Hé, hoe heet jij eigenlijk?"
"Clarissa."
"Eline, aangenaam. Weet je ook maar iets van je rooster af?"
"Ik heb er volgens mij ongeveer een half uur over gedaan om dit lokaal te vinden, dus ik vrees voor morgen."
"Ik help je wel. Volgens mij hebben wij ongeveer hetzelfde rooster."
"Deze school zit echt totaal onlogisch in elkaar."
Ze lachte "Dat valt wel mee hoor. Je moet het alleen even door hebben." Ze pakte haar mobiel uit haar broekzak. Ik moest er nog ergens een vandaan halen. Geërgerd keek ze om zich heen. "Jongen Kay! Kap eens met mij vol spammen! Zo kan ik toch geen gesprek voeren!"
Een jongen bij het raam draaide zich grijnsend om "Kun je niet tegen een beetje aandacht Eline? Wordt je nou rood?"
"Hou je kop, je weet dat ik bij alles rood wordt."
Hij lachte. Ik moest zeggen dat hier wel heel goed werk was verricht. Ik hoefde niet eens te zoeken. Kay, was mijn jongen.