~Rose~ O2

'JENNA!' Ik draai me om waardoor ik bijna van mijn fiets val. Ik draai me om en zet mijn bekende glimlach op waar niemand het geheim van weet. Mijn fake glimlach. Het is gewoon mijn glimlach geworden. Ik kan niet echt glimlachen, ik heb nergens plezier in dus waarom zal ik echt glimlachen? Ze komt naar me toe en slaat haar armen om me heen. Ik geef haar een knuffel terug, ik vind het vreselijk als mensen dat doen. Het is zo fake. De hele wereld is fake. Maar als ze erachter zouden komen dat mijn glimlach fake is zou dat opeens niet meer mogen. Iedereen mag fake zijn, maar we lopen allemaal te zeiken dat we mensen die fake zijn niet mogen of vreselijk vinden. Mensen zeggen het dus ook van zichzelf. Nee, het grootste punt hier is dat je best fake mag zijn zolang de rest het maar niet doorheeft, zolang de rest maar denkt dat je perfect bent.. Dat is de waarheid, maar dat spreken we niet uit. 'HALLO JENNA! JE STAAT TE DROMEN!' Ik schrik op uit mijn gedachten. Verschrikt kijk ik om me heen en zie meerdere mensen ons aanstaren.
'shht' sis ik.
'schreeuw nu eens een keer niet zo' Amber grinnikt en loopt door, ik loop er braaf achteraan. Ik haat aandacht, het liefst ben ik onzichtbaar, ik zie alles en iedereen maar niemand ziet mij.