Hoofdstuk 23.

Vanuit Owen:

Ik ga pootje haken,
ja, het is haar eigenschuld.
Ze smijt de deur hard achter zich dicht en rent het park in.
Ik loop weer naar de kamer toe en en ga op de bank zitten.
Volgensmij ben ik in slaap gevallen,
want ik hoor opeens een hond hijgen.
Ik doe mijn ogen open,
ga rechtop zitten en kijk de kamer rond.
Als ik goed kijk zie ik dat de rest allemaal in de keuken zit.
Ik hoor ze praten.
Eigenlijk zou ik nu meteen naar de keuken gaan,
maar dan bedenk ik me,
ik kan ook luister naar wat ze zeggen...

Esther: Maar Raisa, wat is er nou precies gebeurt?
Nils: Laat maar zitten Esther, Owen is geen vriend meer van ons.
Raisa: Klopt Nils, we gaan er vandoor, voordat hij wakker word.
Esther: Nee, ik wil bij Owen blijven.
Nils: Esther, je gaat met ons mee, punt uit.
Esther: Nee!!

Vanuit Esther:

Ik sta op en loop de kamer in.
Maar Nils pakt mijn arm vast.
Ik probeer me los te rukken maar het lukt niet echt.
"LAAT ME LOS KLOOTZAK!!" roep ik en geef hem een trap,
precies tegen zijn been aan.
Hij laat me los en ik ren snel naar de kamer,
waar Owen op de bank ligt te slapen.
Ik loop naar de bank en ga naast hem liggen.
Ik wil hem niet kwijt,
hij is het,
hij is de gene die ik wil.
Hij opent langzaam zijn ogen.
"He" zegt hij.
"Hi" zeg ik met tranen in de ogen.

Owen en ik zitten samen op een bankje in het park.
Ik lig met mijn hoofd op Owen's benen.
Hij wrijft over mijn arm heen.
Ik heb het eigenlijk koud,
maar laat niks merken.
Ik wil niet dat hij denkt dat ik een mietje ben ofzo.
"Heb je het koud?" vraagt Owen.
Zie je,
Jongens merken altijd alles.
"Nee, hoor" antwoord ik.
"Jawel, je bibbert, kijk me is aan" zegt Owen.
Ik kijk hem aan.