Hoofdstuk 6

Ik zong hard mee met Corey Gray en danste naar de koelkast om een pak yoghurt te pakken. Ik vond een van de kastjes een schaaltje en hagelslag (geen flauw idee hoe mijn vader daar aan kwam in Frankrijk) en begon weer mee te dansen met het nummer. Een grinnik deed me opschrikken en tot mijn verbazing stond Liam in de deur opening met een plastic tas in zijn handen. Meteen zette ik de muziek uit. Snel draaide ik me om en deed de yoghurt in een schaaltje.
'O, bah!' mompelde ik toen ik zag dat de yoghurt niet meer goed was. Liam pakte voor ik iets kon doen het schaaltje met bedorven yoghurt uit mijn handen. Hij zette een nieuw pak yoghurt en verse aardbeien voor mijn neus en lepelde glimlachend de bedorven yoghurt de prullenbak in. 'Thanks,' mompelde ik ongemakkelijk. Hij glimlachte even naar me en zette toen de muziek op mijn telefoon weer aan.
Zwijgend zaten we tegenover elkaar te ontbijten. Normaal gesproken vond ik het heerlijk als niemand iets zei tijdens het eten, maar om de een of andere reden voelde ik me niet zo op mijn gemak bij Liam. Liam leek een toffe gozer en als ik Marlieke een foto van hem zou sturen zou ze een half uur over zijn foto lopen kwijlen. Ik was alleen bang dat ik met mijn stomme kop zou vergeten dat hij niet kon praten en dan allerlei vragen begon te stellen, want het was echt iets voor mij om zo iets stoms te doen. Ik schrok op uit mijn gedachten toen hij mijn hand even aan tikte. Hij maakte een gebaar.
'Ik denk te veel?' Hij knikte glimlachend. 'Sorry, ik zeg soms gewoon van die stomme domme dingen.' Hij maakte een gebaar van het maakt niet uit. 'En wel dat niet praten maakt me een beetje raar.' Hij keek me verbaasd aan. 'Oh, worteltjes. Daar ga ik al.' Liam schoot in de lach. 'Het niet praten maakt me niet raar, ik ben gewoon bang dat we elkaar niet zullen begrijpen,' probeerde ik mijn stomme opmerking klungelig te verbeteren terwijl Liam nog harder begon te lachen.