Don'tCare_

Samii’s POV:
Ik slenterde door het dicht op elkaar groeiende bos. Overal langs me heen waren er bomen… bomen, bomen, bomen… Hé kijk.. wat een verrassing, nog een boom
Men gedachten dropen van het sarcasme.Als ik niet zo verdomd kwaad was zou ik er nog met lachen ook. Ik hoorde iets bekends achter me. Drukkende voeten tegen de vochtige aarde grond, sporen achterlatend. Jasper. Hij was nog ver weg, maar ik rook hem. Na al die tijd die ik met hem gespendeerd had, was ik zo aan zijn geur zo gewoon geraakt dat ik hem van mijlen ver kon ruiken. Ik bracht men voeten terug in werking en snelde door de bomen heen. Ik rende, sneller en sneller en sneller. Waar ik heen ging wist ik niet en waar de grens was nog veel minder. Pech gehad voor die honden als ik op hun land liep. Men schuldgevoel stak de kop op bij men reactie. Ik dacht aan Seth. De meest aardige, grappigste en slimste wolf die er op deze plek bestond. Hij verdiende het niet om zon naam te krijgen, hij was een vriend maar die andere… Jasper’s geur verdween langzamerhand uit men neus. Ik was ver genoeg nu. Ik slenterde nog wat verder naar een open plek en duwde men rug tegen een oude boom aan.Voorzichtig, zakte ik naar beneden. De grond was bedekt met mos en liet zijn groene merken achter op men jeans. Ik zuchte. Proberend niet te denken aan wat er zou gebeuren moest ik wel op hun land zitten. Wat zou Carlisle doen, wat zouden zij doen.. ik schudde men hoofd. Zo snel en slim waren die beesten niet. De zon scheen door een opening van de bladeren op men huid. Hij glansde op en brak uit in duizenden kleine lichtgevende diamanten die de open plek verlichte. Ik griste naar het hangertje rond men nek.
Waar ben je, Melany?
“Ik vind je wel… Al is het het laatste wat ik doe…” mompelde ik tegen mezelf en drukte er een kus tegen aan.