Revenge 11.

POV. Louis William Tomlinson.

Moeizaam haalde ik adem. Ieder teugje lucht deed pijn aan mijn borstkas waar duizenden strepen van bloed op afgebeeld waren. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik per ongeluk te veel lucht in een keer inademde. Een traan verliet mijn oog en ruilde deze in voor de koude vloer snel veegde ik het spoor van nattigheid wat de traan had achtergelaten, weg. Ik concentreerde me op mijn ademhaling om zo de pijn minder te hoeven voelen. Ik sloot mijn ogen even en voelde hoe mijn hartslag sneller sloeg dan normaal. En dat allemaal door de stress en de angst om ontdekt te worden wat er was gebeurd. Toen ik mijn ogen opende waren er een paar dingen veranderd. Harry zat niet meer in de kamer, Niall stond op een andere plaats en de vaas op het tafeltje was verdwenen. Langzaam herinnerde ik me een vage slag die waarschijnlijk de dood van de vaas had betekend. Arme vaas. Ik grinnikte zachtjes bij mijn laatste gedachte wat meteen door trok naar de wondjes op mijn borstkas waardoor me het lachen snel verging. Somber staarde ik voor me uit. Ik vroeg me af hoe lang ik dit moest vol houden. De pijn, de angst, de stress en het achterdochtig zijn. Zo was mijn karakter niet, maar toch moest ik zo zijn. Het voelde alsof ik mezelf verlaten had en in iemand anders was gestapt. Het was onprettig eerder verschrikkelijk om iemand anders te moeten zijn dan je eigenlijk wil. Ik voelde me leeg van binnen en verlaten. Een lichtte trilling in mijn broek haalde me uit mijn gedachte waardoor ik even schrok en recht op ging zitten. De wonden op mijn rug trokken samen en begonnen te branden als hout op een kampvuur. Ik slikte de brok in mijn keel weg en haalde mijn trillende telefoon uit mijn broekzak. Ik ontgrendelde hem en kwam tot de conclusie dat ik een nieuw sms'je had. Een zenuwachtig gevoel golfde door mijn lichaam heen wat ik niet kon plaatsen. Ik opende het sms'je van een onbekende afzender en las het vluchtig door. Mijn wenkbrauwen trokken samen tot een frons en mijn mond zakte een stukje open. Snel herstelde ik mijn gezicht en keek schichtig om me heen waarna ik mijn telefoon in mijn broekzak terug deed en op stond. Pijnscheuten vlogen over mijn lichaam, maar ik probeerde het te negeren. Ik liep naar de gang en sloeg voorzichtig mijn jas om en liep naar buiten. Ik zou alleen even kijken. Ik ben niet zo stom om de hele dag daar te blijven door een stom sms'je. Niet alleen was het een beetje vies, maar ik vond het ook ontzettend eng. Het was gewoon een dom sms'je van een grapjas, toch?

Feeling good Louis?
I bet you don’t
Poor poor poor you!
I think you would love to fly away at this moment
Free like a bird
Well maybe you can learn it, and I’ll help you!
I already found a place to learn for you, isn’t that nice!
Just go to the first zoo you’ll see and than follow the yellow signs.
And learn how to fly away.
To fly away from your fear

Sorry voor het lange niet schrijven! Het kan nu ook even duren voordat een volgend hoofdstukje komt, aangezien ik nu proefwerkweek heb maar misschien schrijf ik nog wat tussen het leren door als ik me even niet meer kan concentreren, maar verwijder je abbo niet!! Want ik stop niet!
Love you all! <333