NoPresents!

Mel’s POV:
Ik weet niet hoe lang we daar gezeten hebben, maar het was lang genoeg om ervoor te zorgen dat ik kou kreeg. Jacob staarde met gefronste wenkbrauwen voor zich uit, op een manier dat hij alleen kon. Hij leek maar niet te begrijpen wat hij had gedaan om me zo stil te krijgen. Ik begon lichte te klappertanden en deed Jacob opschrikken uit zijn gedachten.
“Heb je kou?” zijn stem klonk zowel verbaasd als bezorgd. Ik had niets aan zijn medelijden en schudde koppig van niet. Net op dat moment kroop er een koude rilling over m’n rug die me helemaal deed bibberen. “Kom hier, straks bevries je nog”
Hij sloeg z’n arm om m’n schouder en trok me tegen zich aan. Ik had me wel kunnen verzetten, maar hij straalde zoveel warmte uit dat ik instinctief tegen hem aan kroop. Ik nestelde me in zijn schoot, als een hond voor de open haard. Ik grinnikte bij de gedachten, Jacob m’n eigen persoonlijke meeneem kacheltje. Hij begon met men haar te spelen, zoals hij deed toen we nog kleiner waren. Ik zuchtte. Misschien was het wel beter dat Jacob me als familie zag, en moest ik hem ook maar zo zien. Tenslotte waren we praktisch gezien ook familie. Tot een paar jaar geleden wist ik niet dat het niet zo was, en zo lang ik me kan herinneren woonden we al samen en deden we dingen die broer en zus normaal zouden doen. Ik keek omhoog naar Jacob. “Jake?
“Mhhmmm” mompelde hij.
“Hoe komt het dat ik de enige van de roedel ben die wel koud krijgt. Hij leek daar even over na te denken maar haalden toch zijn schouders op. “Geen idee, Achja. Je was altijd wel een buitenbeentje.” Ik knikte en sloot langzaam men ogen…

“Hey slaapkop” hoorde ik iemand giechelen.
Ik opende men ogen half en merkte dat ik niet meer buiten lag. Met een deken over me heen lag ik op de bank in de woonkamer, waar Jake me waarschijnlijk had neergelegd. Voor me zat Bloom op haar knieën et een grijns op haar gezicht.
Bloom was nog nier erg lang in de roedel, hoogstens een maand of 2, maar het leek of we elkaar al jaren kende. Ze was op die korte tijd m’n beste vriendin geworden, men enigste ook.
Natuurlijk had ik ook Jacob, Quil en Embry nog maar met hen was het onmogelijk om te gaan shoppen of om andere meidendingen te doen. Niet dat ik hen nog nooit had gedwongen om met me mee te gaan shoppen, en niet dat ik daar zoveel nood aan had maar met Bloom was het gewoon zoveel leuker.
“Hoe laat is het?”
“9uur in de morgen.” Men ogen werden groot. Had ik de hele dag door geslapen. Dat betekende dus dat men verjaardag al over was. Men opluchting was moeilijk te verbergen.
“Wat zit jij nu te grijnzen?” mompelde ik nog slaapdronken. Haar grijns werd enkel breder, bijna angstaanjagend.
“Oh misschien omdat…” ze stopte even om iets uit een plastieken zakje vissen, “Ik een cadeautje voor je heb” zei ze trots terwijl ze een felroze pakje bijna tegen men neus drukte.
“Aargh” gromde ik terwijl ik me omdraaide en m’n handen voor men ogen sloeg.
Dit was de druppel…