Deel 4.

3 maanden later.

Eindelijk, vrijdag zou Tess aankomen in Ebbw Vale en zou ze bij mij voor 1 week blijven logeren. We hadden de laatste tijd natuurlijk wel gemaild, maar het zou zeker een paar dagen duren voordat ze eindelijk was uitgepraat. Helemaal nu ze wat met die Börn heeft. Ze is helemaal in de wolken al doet ze er soms wel een beetje afstandelijk over als ik er lang naar door vraag. Over in de wolken gesproken. Cas en Luciel zijn niet van elkaar af te slaan. Ze zijn sinds een maand en koppel en staan echt super schattig bij elkaar. De stoere ruige Cas met zijn blonde haren wild alle kanten op en de verlegen Luciel met haar prachtige bruinen ogen en haar inmiddels lange blonde haren. Ze verschillen veel van elkaar en dat is nou juist de reden dat ze zo geweldig bij elkaar passen. Voor mij was het totaal onverwacht, maar Kate en Amy zeiden dat ze het wel hadden zien aankomen.

“TTTTTTRRRRIIIINGG!!” galmde het door de hele school. ‘Oké, leg allemaal jullie pen maar neer en geef jullie toetsen ondersteboven naar voren door.’ zei Mr. Ruisen. ‘Eindelijk, ik dacht dat deze week nooit over zou gaan’ zuchte ik. ‘Ja, ik ook. Kan niet wachten tot ik thuis lekker voor de tv zit met een glas cola zonder er over na te hoeven denken wat voor een toetsen ik nog moet leren’ zei Amy terwijl ze vermoeid d’r tas over haar schouder gooide. We waren allemaal dood op. De week was eindelijk ten einde en wat voor een week. We hadden toetsweek en zaten vaak tot ’s avonds laat nog te leren voor de vele toetsen die we hadden. Op de gang kwam Mitch vrolijk onze kant op lopen, hoe deed hij dat toch? Altijd zo vrolijk en positief. ‘Heeee, wat gaan de dames morgen doen op hun vrije vrijdag’ zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. Toen het tot me doordrong wat hij zo juist gezegd had verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht. ‘Wie is het?’zei Kate die er nu ook bij was komen staan. ‘ Het is die knappe buurjongen waar ik al maanden een oogje op heb en wat blijkt hij vind mij ook leuk en nu gaan we morgen samen wat leuks doen.’ zei ik sarcastisch. Iedereen begon te lachen, want ze wisten wat voor verschrikkelijke buurjongen ik had en daar bij kwam nog dat hij pas 13 is. ‘Nee okee, even serieus. Jullie weten toch dat mijn vriendin Tess morgen aankomt.’zei ik en nu zag ik Mitch zijn grijns nog breder worden ‘Je gaat haar toch wel aan ons voorstellen toch!’ zei hij hoopvol. Ik had een foto laten zien van Tess en mij en volgens mij zag Mitch haar wel zitten. ‘Je weet dat ze een vriend heeft, of niet?’lachte ik terwijl ik hem een stoot tegen zijn arm gaf. Z’n gezicht werd zo rood als een tomaat en hij sloeg zijn ogen neer. Voor de tweede keer lagen we in een deuk. Daar kregen we de slappe lach nog eens boven op toen Cas struikelde over zijn eigen voeten op zijn weg naar ons toe. Je had zijn gezicht moeten zien. ‘Maar ik wil jullie allemaal uitnodigen voor zondag. Kunnen jullie haar allemaal ontmoeten en kan ze een van onze beroemde filmavonden meemaken.’zei ik toen we eindelijk waren uitgelachen. Iedereen vond het een leuk idee en Cas zou het doorgeven aan Luciel. Ze was 2 dagen flink ziek geweest met hoge koorts, maar begon al weer aardig op te knappen. Inmiddels waren we al bij de fietsen rekke aangekomen en zeiden elkaar gedag. Ik reed rustig naar huis genietend van de wind door mijn lange kastanje bruine haren. Ik kon niet wachten om Tess morgen weer te zien.

Opgewonden keek ik voor de zoveelste keer op de grote klok in de aankomst hal. Ze kon nu elk moment komen aanlopen. Ik had vanmorgen een trein eerder genomen, omdat ik bang was te laat te komen. Dat was natuurlijk nergens voor nodig. Ik kwam een uur te vroeg en had de vele winkeltjes snel gezien ( het waren er wel twee!). Eindelijk kwamen er mensen om het hoekje gelopen. Ik hoefde niet lang te zoeken tussen de mensen, want Tess kondigde zich al luidkeels aan ‘NOOOAAAAAAA!’gilde ze en vloog me om mijn nek. ‘Ik heb je zo gemist!’zei ik zacht terwijl ik haar los liet. We bekeken elkaar eens goed en zag nu pas dat er iets anders was aan Tess. Haar huid zag er een stuk grauwer uit en ze had een paar aardige krassen op haar armen en ondanks haar vrolijke geschreeuw en haar grote glimlach was er nog iets veranderd aan haar. Haar altijd stralende en twinkelende bruine ogen stonden nu donker en ongelukkig. Iets in mijn achterhoofd zei dat er iets goed mis was, want dit was niet de Tess die ik altijd gekend heb